fbpx
Menu

Wolne myśli

szalone lata 90 - zdjęcie książki na temat lat 90

Szalone lata 90

, , , , , , , 0

Moje dzieciństwo, czyli szalone lata 90

Miałam to szczęście, że przyszło mi dorastać w latach 90. Kocham wspomnienia z tamtego czasu. Szalone lata 90’ – tak właśnie można je nazwać. Dla jednych są już zamierzchłą historią, drudzy zaś czują jakby to było wczoraj. Urodziłam się w 1987 roku, więc moje dzieciństwo przypadło akurat na ten zwariowany czas jakim były lata 1990-2000 😀

Całkiem niedawno napisałam na bloga post o swoim dzieciństwie. Za sprawą książki Wojciecha Przylipiaka „Sex, disco i kasety video. Polska lat 90” wracam wspomnieniami do tamtych lat po raz kolejny.

„Sex, disco i kasety video. Polska lat 90” – szalone lata 90 w książce Wojciecha Przylipiaka

„Sex, disco i kasety video. Polska lat 90”, to książka dzięki której miałam okazję udać się wspomnieniami w szalone lata 90. Nie spodziewałam się, że taka właśnie książka wywoła uśmiech na mojej twarzy. Jestem zaskoczona; bardzo pozytywnie zaskoczona. Przylipiak pokazał Polskę tamtych lat. A jaka to była Polska? Z jednej strony szalona, pełna dresów „szelestów”, a z drugiej strony borykająca się z problemami gospodarczymi.

Książka daje możliwość powrotu do lat 90; oczywiście tylko wspomnieniami, bo jak na razie nie ma jeszcze możliwości przemieszczania się w czasie 😉 „Sex, disco i kasety video. Polska lat 90” czyta się po pierwsze bardzo szybko, a to dlatego, że jest napisana w fajnym stylu, po drugie jej czytanie to sama przyjemność. Autor na kartach książki powraca wspomnieniami do lat 1990-2000. Opisuje swoje własne wspomnienia, ale i wypowiedzi innych osób. Co ciekawe nie są to przypadkowi ludzie. Przylipiak pomaga „podróżować” swoją książką w czasie. Dzięki rozmowom ze startującymi w tamtych czasach biznesmenami czytelnik dowiaduje się jak to było mieć własną wypożyczalnię kaset video, czy też pierwszy fast food. Jak wyglądały polskie fast foody? Tego też można się dowiedzieć z książki. Autor zabiera czytelników do całkiem innego świata, a ten świat, to szalone lata 90.

Wspomnienia zostaną już na zawsze

Szalone lata 90 już na zawsze pozostaną w mojej pamięci, a przynajmniej na tak długo jak tylko pamięć mi na to pozwoli, bo z tym może być różnie. Byłam wtedy, to znaczy w latach 90 dzieckiem. Hanna – Barbera na kasetach VHS, mmmm… To były czasy. A teraz? Teraz, to nie ma czasów 😉 Pamiętam wypożyczalnię kaset; wtedy moim marzeniem było mieć je wszystkie, te kasety. Niestety, wypożyczalnia została zamknięta, ale na szczęście moja mama kupowała mi i mojej siostrze bajki na VHS. Czyli nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło jak to mówi mądre przysłowie.

A Mario, Contra, Tetris? Znacie? Pegasus, to on rządził w moim domu; on i gry kupione na bazarkach, które swoją drogą były wtedy kopalnią wszystkiego. Pięć par skarpetek za 5 złotych? Żaden problem, a jeszcze można się było utargować na 4,5 zł. Bazarki, to było życie, biznes rozkwitał, a dzieciaki i młodzież spełniały swoje marzenia o adidasach, czytaj butach sportowych przypominających obuwie firmy Adidas, czy Puma.

„Sex, disco i kasety video. Polska lat 90”, to właśnie ta książka przywołała te wszystkie wspomnienia. To jest jedna z tych książek, które na pewno pozostaną na mojej półce na dłużej i będę do niej wracać. A może w ogóle jej nie oddam? To się jeszcze okaże 😉

Wydawnictwo MUZA

okładka książki Sex, disco i kasety video. Polska lat 90 - szalone lata 90

Tak niedawno, a tak dawno…

Lata 90… Wydaje się, że tak niewiele czasu minęło, prawda? A jednak! Zmieniło się wiele; wystarczy spojrzeć na zatłoczone ulice. Kiedyś posiadanie auta często było jedynie marzeniem, a teraz? Przeciętna rodzina ma auto, a zdarza się, że się, że i dwa. „Sex, disco i kasety video. Polska lat 90” Wojciecha Przylipiaka, to książka, która sprawia, że niemal czuć ten klimat, te szalone lata 90.

Ten czas, na który przypadało moje dzieciństwo można by było wspominać bez końca. Ktoś, kto wtedy dorastał na pewno mnie zrozumie. Teraz przyznać się do słuchania disco polo, to wstyd, a wtedy? Każda niedziela kojarzyła się z programem Disco Relax. Nawet jeśli nie słuchało się takiej muzyki, to znało się teksty piosenek, bo ta muzyka królowała wszędzie. Disco polo było słychać z otwartych okien, na wcześniej wspomnianych bazarkach i dyskotekach. Przylipiak tak umiejętnie oddał klimat tamtych lat…

Książka warta poznania

Jeśli wiesz co łączy kasetę magnetofonową z długopisem i czym był Pegasus, to znaczy, że musisz przeczytać książkę Wojciecha Przylipiaka „Sex, disco i kasety video. Polska lat 90”, która przeniesie cię ponownie w szalone lata 90. Ta książka jest idealna dla tych, którym marzy się sentymentalny powrót do czasów swojej młodości, do czasów swojego dzieciństwa. Jednak moim zdaniem, ta pozycja czytelnicza, to must read, dla tych, którzy nie mają pojęcia o tamtych latach. Wtedy nie było „komórek”, laptopów, nikt nie słyszał o Facebooku, Instagramie, a już na pewno nie o Tiktoku. Myślę, że wtedy mimo trudności z dostępem do niektórych rzeczy żyło się łatwiej. Dzieciaki miały więcej obowiązków, ale ich życie było prawdziwym dzieciństwem, bez tej rywalizacji kto ma więcej, kto ma lepsze…

„Sex, disco i kasety video. Polska lat 90”, to książka, w której czytelnik z sentymentem wróci do lat 90, to mogę zagwarantować! To książka, która przypomina o czasach kaset VHS, na które można było nagrywać filmy, seriale po to żeby móc je obejrzeć później raz jeszcze. A teraz? Teraz, to my mamy Netflix, YouTube, HBO, czy prime video; kasety VHS już dawno odeszły w zapomnienie.

Popcorn, Bravo, Dziewczyna, to tytuły czasopism dla nastolatek, które w ówczesnym czasie były hitem wśród młodzieży. A program Róbta co chceta? Pierwszy WOŚP? Pierwsze sex-shopy, kluby nocne z prawdziwego zdarzenia? I co najważniejsze? Pierwszy w Polsce McDonald’s. Przylipiak pokazał w swojej książce wpływ Europy Zachodniej, w której dopiero zaczynała kiełkować prawdziwa wolność.

Nie będę się już rozpisywać, bo nie chcę za dużo zdradzić. W każdym razie jeśli jesteście z pokolenia, które kochało się w Spice Girls, czy polskim Just 5, to „Sex, disco i kasety video. Polska lat 90” jest dla Was!!! A Wy młodzi, młodsi czytajcie!!! Zobaczycie co to były za czasy! Bo teraz, to czasów już nie ma 😉

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
wspomnienia z dzieciństwa - zdjęcia z siostrami, mamą i babciami

Wspomnienia z dzieciństwa

, , , , 0

Magiczne miejsce, czyli wspomnienia z dzieciństwa

Jakim jesteś pokoleniem? Czasów PRL, JP2, Haribo, czy pokoleniem milenialsów? To wszystko nie ma znaczenia… Nie ważne kiedy i gdzie się rodzisz, bo wspomnienia ma każdy bez względu na pochodzenie. Różnica jest tylko taka, że jedni mają piękne, ciepłe wspomnienia, inni smutne – takie, o których chcą zapomnieć. A jakie są moje wspomnienia z dzieciństwa?

wspomnienia z dzieciństwa - 1898

Ja w dzieciństwie złapałam wirusa… Okazał się być niegroźny, nawet wręcz przeciwnie – przyniósł ze sobą same pozytywy. Ten wirus, to uzależnienie od książek. Tak, tak!!! To już w czasie kiedy miałam zaledwie kilka lat połknęłam czytelniczego bakcyla. Możesz wierzyć lub nie, ale tak sobie ze mną ten bakcyl żyje aż do teraz. Czytanie sprawia, że nawet najtrudniejsze dzieciństwo może być piękne i pełne kolorów. Mnie z książkami zapoznała moja babcia, to ona wzięła mnie za rękę i zaprowadziła po praz pierwszy do biblioteki. To moje najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa. Pamiętam jak pierwszy raz przekroczyłam próg tego magicznego miejsca; mam wrażenie jakby to było wczoraj, a to już tyle lat… To tam poznałam właśnie je… Książki mojego dzieciństwa.

To strychy kryją wspomnienia z dzieciństwa

Domy rodzinne, te wielopokoleniowe lub po prostu „babcine” kryją wiele tajemnic, a strych to już w ogóle kopalnia pełna skarbów. To właśnie tam można znaleźć przedwojenne, stare gazety, fragmenty serwisów kawowych, czy inne bibeloty. Laurki, zdjęcia, stare pluszaki i książki… Oraz wspomnienia z dzieciństwa. Co jeszcze? Książki, których nie chcemy się pozbywać, bo były z nami zawsze, i które przynoszą najpiękniejsze wspomnienia. I to uczucie kiedy po raz setny; będąc już jednak dorosłą osobą chwytasz je w ręce. To tak jakby po wielu latach spotkać ukochanych przyjaciół z czasów kiedy było się dzieckiem.

Babciny strych, to zapach naftaliny, kurzu i suszonych ziół – tego nie zapomina się nigdy. Idąc na strych u mojej babci mówiło się, że idzie się „pod daszek” 😀 W sumie, to nawet nie wiem skąd to się wzięło, ale tak już wszyscy mówiliśmy. „Pod daszkiem” jest małe okno, takie naprawdę malutkie. Jednak nawet przez tak małe okno latem wpadały ciepłe, słoneczne promienie, które sprawiały, że drobinki kurzu unosiły się niczym srebrzysty pył. I ten zapach… Kiedy strych się nagrzewał, to pod jego dachem unosił się specyficzny zapach – zapach lata i wakacji.

Kolorowy czas

Każdy kto ma mniej więcej tyle lat co ja i mieszkał w bloku pamięta to : „maaaaaamoooooo” krzyczane pod oknem. Ja nie musiałam się jakoś bardzo drzeć, bo mieszkanie było na parterze, za to każdą mamę było słychać na całym osiedlu, kiedy wołała „do domu, ale już!”. Albo: „do domu, zobaczysz jak tata wróci!” Szczerze? Do teraz nie wiem co się miało wtedy zobaczyć ;D

Wiesz co jest najlepsze? Że nie mieliśmy „komórek”, fejsbuków, czy innych takich, ale zawsze potrafiliśmy się dogadać i spotkać wszyscy razem. Tak naprawdę, to były chyba jeszcze takie czasy kiedy nie miało się nic, ale jedno za drugim poszłoby w ogień. A jak jest dzisiaj? Dzisiaj każdy siedzi z nosem w telefonie. Tak, tak… My, to pokolenie, które bawiło się na trzepaku także. Jednak mam wrażenie, że jak na razie, to właśnie my jesteśmy tym pokoleniem, które słucha, a przynajmniej stara się słuchać swoich dzieci. I chyba też jesteśmy ostatnim pokoleniem, które słuchało swoich rodziców i doceniało ciepło rodzinnego domu; nie ważne, czy było źle, czy dobrze.

wspomnienia z dzieciństwa - zdjęcie z siostrami i mamą

Smaki dzieciństwa

Jako dziecko byłam niejadkiem, pamiętam, że nie przepadałam za daniami z mięsa i zostało mi to do teraz; gdybym nie gotowała potraw mięsnych dla męża, to nie musiałabym w ogóle jeść mięsa. Co w takim razie jadłam? Chleb z masłem, truskawkami i cukrem – wtedy uważałam, że nie ma nic lepszego na świecie, no poza zupą kalafiorową z lanymi kluskami, którą robiła moja babcia… Ale wiecie, to nie była taka zupa „nic”, ona była gęsta, po prostu pyszna.

Moje dzieciństwo, to smak oranżady wypijanej w sklepie, „na miejscu” albo takiej z woreczka, lodów Bambino i Pipi. Jednak nie to było najlepsze… Najlepsze było mleczko gostyńskie, w tubce, a mój ulubiony smak, to karmelowy. Jakiś czas temu widziałam nawet takie w sklepie, chciałam kupić, ale teraz już wiem, że to nic zdrowego, a ciężko byłoby nie zjeść całego naraz 😉 Z tych zdrowszych rzeczy kochałam tartą marchewkę i jabłka, to nic, że były z cukrem, bo jak było wiadomo „cukier krzepi” 😉 Nie sposób też zapomnieć o chrupkach kukurydzianych, które są przysmakiem maluchów do dziś.

A tak już najbardziej, najbardziej lubiłam posiłki spożywane na świeżym powietrzu, kiedy to babcia wystawiała mi na dwór stolik i krzesełko i tam mogłam jeść. Oj te wspomnienia z dzieciństwa…

wspomnienia z dzieciństwa - zdjęcie z siostrą Pauliną

Książki, których nie zapomnę

Każdy, kto choć trochę lubił czytać w dzieciństwie, ma takie książki, których nie zapomni, i które pewnie będzie chciał przemycić w dziecięcy czas swoich pociech. Ja mam nawet kilka takich książek, które przywołują do mnie wspomnienia z dzieciństwa, i które nie dają o sobie zapomnieć.

„Dzieci z Bullerbyn”, to chyba taki klasyk i książka, którą kocha większość dzieci jaka miała z nią styczność. Ta klasyka ma już swoje lata; została napisana przez Astrid Lindgren w 1947 roku, a to, że co jakiś czas wychodzą jej wznowienia mówi samo przez się. Książka opowiada o szóstce szwedzkich dzieci, które są nierozerwalną paczką bez względu na wszystkie przeciwności losu. Nie oszukujmy się, książka nie należy do cienkich, a jednak mając te 6-8 lat pochłonęłam ją od razu.

Wydawnictwo Nasza Księgarnia

dzieci z bullerbyn - okładka książki

„Tam, gdzie spadają anioły” Doroty Terakowskiej, to chyba takie moje pierwsze fantasy 😉 Bo jak inaczej powiedzieć o książce, gdzie główna bohaterka ma swojego anioła stróża, który musi stoczyć walkę ze swoim bratem – aniołem ciemności? Tą książkę polecam już trochę starszym „dzieciom”, bo to opowieść z przesłaniem.

Wydawnictwo Literackie

tam, gdzie spadają anioły - okładka książki

Seria o Panu Samochodziku Zbigniewa Nienackiego… Zaczytywałam się tym tak, że trudno było mnie zagonić do snu; kto czytał, ten wie. Szczerze? Z chęcią powrócę do tej serii i sięgnę po przygodówki z mojego dzieciństwa.

Wydawnictwo Literatura

pan samochodzik i templariusze - okładka książki

Najlepsze na koniec… „Książka kucharska Kubusia Puchatka”, którą swoją drogą mam do dziś. I to właśnie z tej książki w każdy weekend babcia przygotowywała mi smażony chleb… Mmmmm, smak dzieciństwa, który czuć do teraz.

Egmont American Ltd.

książka kucharska kubusia puchatka - okładka książki

Bajki przywołujące wspomnienia z dzieciństwa

Netflix, YouTube, HBO? Serio? Tego kiedyś nie było. A Cartoon Network na „satelicie”? Miało go niewielu, a pojawił się dopiero w drugiej połowie lat 90. To nic… I tak każdy wyczekiwał godziny 19:00 żeby obejrzeć na „jedynce” wieczorynkę, a później na „dwójce” o 19:30 jakiś program dla dzieci np. Szalone liczby. Weekendy z czasów dzieciństwa kojarzą mi się z porannym wylegiwaniem w łóżku podczas oglądania Power Rangers.

„Kto się boi Gargamela niechaj zaraz idzie spać, bo to filmy dla tych co się lubią bać”. Smurfy – ich chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Współczesne dzieci również znają małe, niebieskie stworzonka, a to dzięki coraz to nowszym wersjom bajki.

„Muminki”… Kto bał się Buki tak bardzo jak ja? Ręka do góry!!! Dzisiaj mam wrażenie, że Buka była po prostu samotna, a Muminki są raczej dla starszych dzieci, które zrozumieją co autor miała na myśli. Bo chyba jednak niosły ze sobą coś więcej niż rozrywkę… A tak w ogóle, to jestem ciekawa, czy ktoś zastanawiał się tak samo jak ja jak miała na imię Mama Muminka zanim pojawił się Muminek?

Bajek było sporo, choć ja chyba taką szczerą miłością pokochałam „Wyprawę profesora Gąbki”. Niedawno z wielkim sentymentem razem z mężem obejrzeliśmy wszystkie odcinki. Jeśli ktoś nie zna, to polecam! Ta bajka, to takie prawdziwe, niezapomniane wspomnienia z dzieciństwa.

Pierwsza miłość

Myślę, że kobieca część mojego pokolenia mnie zrozumie… Która nie kochała się w chłopakach z Just 5, Backstreet Boys, N Sync niech pierwsza rzuci kamieniem 😛 Chłopcy kochali się w Britney, bo to wtedy rozpoczynała swoją karierę i była na topie.

To były czasy, a teraz nie ma czasów

Pewnie wielu z nas ma podobne wspomnienie; ortalionowy dresik, tak zwany „szelest” i klucz do domu przewieszony przez szyję na sznurowadle… Takie to były czasy. Dla dziewczyn marzeniem była wyprawa do Disneylandu, czy spotkanie chłopaków z ulubionego „bojsbendu”. Gumy Shock, Vibovit wyjadany na sucho prosto z opakowania, czy oranżada w proszku. Ktoś ją w ogóle wtedy rozpuszczał?

A co najlepsze? Znałam słowa wszystkich piosenek; no wiecie „szery, szery lejdi”, „jo ma ha, jo ma so” 😉

A kto pamięta wycieczki szkolne, na których bossy siedziały na ostatnich miejscach w autobusie? Mi wycieczki kojarzą się z kanapkami z jajkiem zrobionymi przez mamy… I z czymś na podobieństwo kabanosów. Czy to byłby kabanosy? Wątpię! To były czasy kiedy do plecaka brało się umyte pomidory i jadło do tych kanapek z jajkiem, które było czuć w całym autobusie. I nagle pojawił się ON, zachodni kolos z pysznymi hamburgerami i frytkami na wynos. Od tego czasu nie było już wycieczki bez happy meala w Maczku.

Dziś w czasach Facebooka i Inastagramu każdy się przejmuje… Przejmuje się tym jak wygląda, ilu ma znajomych, ilu obserwatorów na Insta. Kiedyś nikt się tym nie przejmował, bo media społecznościowe nie istniały, a ubrań nie kupowało się w Zarze, czy innym H&Mie.

Jakie są moje wspomnienia z dzieciństwa? Chyba jak każdego… Każdy miał w swoim życiu wzloty i upadki. Takie jest właśnie życie; słodko – gorzkie już od samego startu.

 

Ty młody człowieku, który dopiero wkraczasz w dorosłe życie doceń to co masz. My mimo, że mieliśmy o wiele mniej, to potrafiliśmy to docenić i czerpać z życia pełnymi garściami. I nie ważne było to, kto co ma, bo potrafiliśmy się dzielić… Nawet jedną kanapką. Pamiętaj, świat się zmienia; doceń go zanim zmieni się na dobre…

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
rok inny niż wszystki - na zdjęciu zachód słońca nad Siedlcami

Rok inny niż wszystkie

, , , 0

I przyszła zaraza, czyli rok inny niż wszystkie

Rok 2020 na szczęście już za nami. To był rok inny niż wszystkie, inny niż te wszystkie lata, które już przeżyłam. Czy kolejny będzie taki sam jak jego poprzednik; pełen strachu o bliskich, tęsknoty i często samotności? Cieszę się, że ten rok pozostał już w tyle, choć wiadomo, że trudno będzie nie wracać do niego myślami. Rok inny niż wszystkie, trudny, męczący przede wszystkim psychicznie. Wiesz co było najważniejsze w tym trudnym dla wszystkich roku? Zrozumienie i pewność, że jest ktoś obok, ktoś, kto wspiera… Ktoś, kto po prostu jest i masz pewność, że w trudnej chwili wybierzesz jego numer i odbierze… I tak po ludzku zapyta, czy wszystko w porządku.

Bliskość inna niż zawsze, bo rok inny niż wszystkie

Bliskość drugiej osoby jest nieoceniona i to nie tylko w trudnych chwilach, bo ważne, że jest ktoś. Czasami zdarza się, że w nasze życie wkracza ktoś obcy, ktoś, kto wyciągnie pomocną dłoń i stanie obok niczym „anioł stróż”. Tego tak bardzo potrzeba osobom samotnym, starszym, bo to najczęściej one potrzebują takiego „anioła stróża”. Niestety, ale nasze życie, to nie tylko toast, który wnosimy w sylwestrową noc lampką szampana. Życie, to także łzy, tragedie, straty i idąca za nimi tęsknota nie do pokonania. Ale wiesz co jest najważniejsze? Ludzie! Nie pieniądze, kariera, ale to kim się otaczasz.

Dobre złego początki

Ten rok był inny niż wszystkie… Był na pewno dziwny, pełen skrajnych sytuacji; w moim przypadku zarówno szczęśliwych jak i smutnych, nie do zapomnienia. Twój rok też był niszczący? Mój tak, ale chyba są tego pozytywne efekty – czuję, że jestem silniejsza, pomimo wszystkiego co mnie spotkało. Wszystko się zaczyna i kończy – mój rok zaczął się szczęśliwie, bo w styczniu na świat przyszło maleństwo, które potrafi rozchmurzyć nawet najgorszy dzień. Pojawiła się taka mała i bezbronna po tym jak przez ponad 1,5 miesiąca leżałam w szpitalu drżąc o nią. A ona jest… Silna, uśmiechnięta i taka kochana. Cudowne rozpoczęcie roku, a później po dwóch miesiącach nagle trach…

rok inny niż wszystkie - dziecięce buciki

Zatrzymał się świat

W połowie marca życie każdego człowieka bez wyjątku stanęło na głowie. Bo w nasze życie wkroczył wirus, który dzielnie na swojej głowie nosi koronę; koronę, która nie jest baśniowa, ale wręcz niebezpieczna. I tak to zostajemy zamknięci w domach, żyjący w strachu o swoich bliskich; szczególnie tych w starszym wieku.

To był rok inny niż wszystkie; i tak miesiąc za miesiącem, co chwilę ktoś musiał zamknąć swój mały, często rodzinny biznes. Nie ma możliwości pójścia do restauracji, do kina; życie towarzyskie zaczyna się toczyć w Internecie… Nie takiego świata chciałam dla mojej córki.

I przyszedł grudzień

Grudnie przychodzą jeden za drugim, rok po roku. Nawet się nie obejrzysz, a już jest kolejny i kolejne święta, a za chwilę kolejny rok w Twoim życiu. Jakie były Twoje święta? Takie jak moje? Na pozór szczęśliwe, bo miałam obok moją córkę i męża, ale z dużą dozą tęsknoty za tymi, których rok 2020 mi zabrał. Ten rok był inny niż wszystkie. Już zawsze listopad, miesiąc moich urodzin będzie mi się kojarzył z tym, że straciłam jedynego dziadka, a grudzień – ten świąteczny i wesoły z tym, że nigdy już nie zadzwonię do babci z życzeniami świątecznymi. Taki ten rok słodko – gorzki.

Nasze życie takie już właśnie jest; pojawia się ktoś nowy w naszym życiu, ktoś je opuszcza. Niby to wszystko takie normalne, taka kolej rzeczy, a jednak jest trudno. I wiesz co? Ci, którzy odchodzą przed nami mają lepiej; wiem, że nie brzmi to dobrze, ale tak właśnie jest. Dlaczego? Bo to my, którzy jesteśmy, zostajemy z pustką w sercu i wieczną tęsknotą za kimś kogo już nie ma, za czyimś głosem, dobrym słowem, za tym, że był.

rok inny niż wszystkie - na zdjęciu babcie i dziadek

Bądźmy dla siebie

Jest w życiu jedna rzecz, której możemy być pewni – możemy odejść bez ostrzeżenia. Dlatego tak ważne jest docenianie każdej chwili, każdego gestu i  najważniejsze – tych, którzy są obok, bo nikt nie jest wieczny. Doceniajmy to co mamy i żyjmy tak żeby nie żałować żadnej chwili, żeby nie żałować, że czegoś nie zrobiliśmy ze strachu przed opinią innych. Tak właśnie jest z moim blogiem. Nie chciałam pisać, bo co powiedzą inni. To mój mąż mnie do tego namówił i wiesz co moja droga czytelniczko, mój drogi czytelniku? Nie żałuję! Piszę dla Ciebie, ale i dla siebie, bo czasem trzeba wylać z siebie ten nadmiar krążących po głowie myśli. Ten rok inny niż wszystkie sprawił, że „przysiadłam” do pisania. Może to za sprawą tego, że rzadko wychodziłam z domu, a może po części przyczyniły się do tego wydawnictwa przesyłające mi książki do recenzji. Tego do końca nie jestem pewna, ale wiem, że w tym roku spróbuję pisać jeszcze więcej.

Czy jest jakiś powód?

Kiedyś usłyszałam, że nic w życiu nie dzieje się przez przypadek i nikt w naszym życiu przez przypadek się nie pojawia. Nie wiem jaka jest prawda, ale może coś w tym jest. Jedni są tylko przelotem, inni zaś zapuszczają w naszym życiu korzenie i trwają z nami do końca – takich ludzi życzę właśnie Tobie; trwających i nie odwracających głowy kiedy coś się dzieje. Często Ci którzy pojawiają się nagle i niespodziewanie okazują są tymi, którzy stoją obok niczym anioł stróż. Natomiast Ci, którzy wydawać by się mogło, że będą obok, zawodzą. Tak jest skonstruowane życie; może to, że zawiódł przyjaciel pomoże stać się kimś silniejszym.

2020 – rok inny niż wszystkie… Ten rok, a właściwie jego końcówka sprawił, że zrozumiałam, że kiedyś zabraknie czasu na spełnienie wszystkich marzeń. A może nie warto spełniać wszystkich? Może warto zostawić sobie jakieś i w nim trwać?

A dni uciekają jak deszcz przez palce

Dzień za dniem, tydzień za tygodniem, miesiąc za miesiącem… Rok za rokiem… Dni uciekają nawet nie wiadomo kiedy. Mam wrażenie, że dopiero wróciłam ze szpitala z córką, a to już rok. Rok wspólnego życia, poznawania się, uczenia siebie nawzajem. Mam takie wrażenie, że większość ludzi żyje tak, jakby mieli żyć wiecznie. Żyj tak, jakby jutra miało nie być! Nie wiesz co przyniesie kolejny dzień i pokazał nam to rok 2020, rok inny niż wszystkie.

W czasach w jakich przyszło nam żyć nie warto odkładać niczego na „kiedyś”, bo „kiedyś” może nie nadejść. Bo czas ma gdzieś Twoje i moje plany i może właśnie postanowił, że Twoja dzisiejsza kawa, to ta ostatnia… Gdybym wiedziała, że piszę ostatni raz, to o czym bym napisała? Chyba o tym, że trzeba doceniać każdą chwilę, bo każda wypita z kimś bliskim kawa jest warta wszystkiego.

Podróż do końca

Pisałam wcześniej żeby nie odkładać niczego na jutro, na „kiedyś”, bo to jutro może nie nastąpić. Ale wiesz co? Ważniejsze jest to żeby nie odkładać na jutro ludzi. Chętnie wybieramy pociągi pospieszne, prawda? Jak to się ma do życiowej podróży? Twój pociąg wyrusza wraz z Twoimi narodzinami, a w swoim przedziale masz rodziców. Dziecięce myślenie, że będą w tej podróży zawsze jest takie czyste i naiwne. Niestety ich podróż kończy się szybciej niż Twoja, a chciałoby się żeby byli w tym pociągu już zawsze.

To był rok inny niż wszystkie, ale podróż trwa i w pociągu pojawiają się kolejni pasażerowie; jedni zostają, inni podróżują z Tobą tylko do kolejnej stacji. Jeśli to czytasz, to znaczy, że Twoja podróż trwa, dlatego bądź szczęśliwy/wa, że masz jeszcze tą szansę. A wiesz czego Ci życzę? Żeby w tej podróży jednak nie wsiadać do Pendolino, ale pozostać przy starym poczciwym pociągu, który zatrzymuje się co stację.

Bo chcę jak najdłużej

Ten rok inny niż wszystkie pokazał mi jak ważna jest bliskość tych, których kochamy. A uczucie strachu o nich? Jeszcze trwa. Moim marzeniem jest żeby moja metaforyczna podróż trwała jak najdłużej, ale chciałabym żeby trwała z tymi najważniejszymi. Bo marzę o tym żeby na starość trzymać się z mężem za ręce i jeść wspólne śniadania popijane gorącą herbatą z miodem i cytryną. Może kiedyś zmienimy mieszkania na dom, a on będzie hodował gołębie 😉 podczas, gdy ja będę robić dla wnuków ciepłe skarpety na drutach. Raz w tygodniu będziemy jeździć na targ, gdzie będziemy szukać… Czego? Ziemniaków, które będą o 10 groszy tańsze niż u sprzedawcy obok. Takiej starości chcę – wspólnej, choćby i biednej, ale razem. Nie wyobrażam sobie na starość samotności… Samotnej wigilii, każdej niedzieli i poranków bez wspólnej herbaty…

rok inny niż wszystki - zdjęcie, na którym jestem z mężem

Starość się nie udała

Świat bywa skomplikowany i bardzo różnorodny; jest jednak coś, co całkowicie się temu światu nie udało – starość. Często wiąże się z poczuciem samotności mimo tego, że obok są bliscy, z bezradnością, bólem i niemocą. Może to co napiszę wyda Ci się straszne, ale w takich przypadkach tylko śmierć przynosi ukojenie tym spracowanym, starszym dłoniom i zmęczonym oczom. Starsze, schorowane osoby cierpią w milczeniu żeby nie być dla nikogo ciężarem i choć w pewnym momencie zabraknie ich przy nas, to świadomość, że cierpienie się skończyło przynosi ukojenie.

I choć oni już nie cierpią, to ja będę tęsknić już zawsze. Będę tęsknić za tymi ciepłymi dłońmi, które przynosiły ukojenie w smutku, za dobrym słowem i ciepłem. Będę tęsknić i wspominać, bo wspomnienia będą już ze mną zawsze. To był rok inny niż wszystkie…

I przyszedł nowy

To już kilka dni od kiedy przyszedł on – nowy, wyczekany rok; bez żadnych zadrapań, bazgrołów, jak czysta karta nowego rozdziału.

Czy 2021 to też będzie rok inny niż wszystkie? Zapewne tak, bo „nic dwa razy się nie zdarza”, ale żyję nadzieją, że będzie lepszy. I tego wszystkim życzę. Żeby ten powitany już rok przyniósł każdemu spełnienie i kogoś bliskiego obok.

 

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
chusteczki Colour Catcher na tle ubrań

Chusteczki Colour Catcher

, , , , 0

Czym są chusteczki Colour Catcher?

Uwielbiam takie produkty jak chusteczki Colour Catcher, a dlaczego? Bo dzięki nim nie muszę się martwić tym, że przez nieuwagę do kolorowego prania wpadnie jakaś zabłąkana, biała skarpetka. Każdy, kto robi pranie wie, że takie zabłąkane skarpetki nie są rzadkością 😉

Właśnie skończył się przez wielu tak wyczekiwany świąteczny czas, a co się z nim wiąże? Każda prawilna pani domu robiła świąteczne porządki. Czy takie porządki robione na święta różnią się czymś od tych codziennych. No jasne, że tak!!! Przecież na święta myjemy okna, zmieniamy pościele (nawet jeśli ta, której używamy teraz ma dwa dni). Po co to wszystko? Po to żeby czuć w domu wyjątkowość, świeżość i czystość. Z takim sprzątaniem wiąże się jedno. Pranie! Tego prania jest zdecydowanie więcej; w końcu musimy uprać te wszystkie firany, zasłony, koce, kocyki, pościele i ręczniki. I tutaj na scenę wkraczają one – chusteczki wyłapujące kolor.

Chusteczki, które dają nam czas

Chusteczki Colour Catcher dają dodatkowy czas. Jak to możliwe? To bardzo proste; chusteczki, które wyłapują kolor oszczędzają nasz czas w bardzo łatwy sposób. Już nie trzeba się zastanawiać, czy niebieską bluzkę można wrzucić do pralki z czerwonym swetrem. Wystarczy teraz oddzielić kolory od białych ubrań i gotowe. Chociaż sama wiem, że jeśli coś białego stanie na drodze czerwonego swetra, to nie przegra tej walki.

Chusteczki Colour Catcher – ułatwienie dla każdej mamy

Jestem mamą małej dziewczynki, która zaczyna wkraczać w świat samodzielnego jedzenia, a co za tym idzie? W koszu na brudne rzeczy mam dosłownie tony ubrań. Gdybym miała za każdym razem sortować wszystkie kolory, to byłoby ciężko, tym bardziej, że tego prania jest naprawdę dużo. I tutaj znowu ratują mnie chusteczki wyłapujące kolor, bo dzięki nim wrzucam te wszystkie maleńkie ubrania razem i po problemie.

Ekologia ponad wszystko

Może się to wydawać dziwne, ale chusteczki Colour Catcher pomagają dbać o ekologię. Jak to możliwe? Robiąc mniej prania zużywamy mniej wody i mniej chemii w postaci wszelkich płynów, czy proszków dostaje się do środowiska. Gdybym prała ubrania czerwone, niebieskie, czy w ogóle kolorowe osobno, to tego prania byłby znacznie więcej. A tak wrzucam wszystko razem do pralki, dodaję detergentów, wrzucam chusteczkę Colour Catcher i po problemie 😉

Chusteczki Colour Catcher są warte polecenia; nie dość, że oszczędzają czas, pomagają dbać o środowisko, to jeszcze co najważniejsze – nie są drogie. Zatem zachęcam wszystkich, a w szczególności zapracowane mamy do zakupu chusteczek pochłaniających kolor.

 

#ZłapKolor #K2r #ColourCatcher #projrkttrnd

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
co kupić w prezencie dla mola książkowego - zdjęcie książek

Co kupić w prezencie dla mola książkowego?

, , , , , , , , 0

Pomysły na prezent, czyli co kupić w prezencie dla mola książkowego?

Coraz bliżej święta, coraz bliżej święta… Tak, czas do świąt zleci niepostrzeżenie; zanim się obejrzymy będzie już wigilijna noc. Uwielbiam robić prezenty nawet bardziej niż je dostawać. Dlaczego? Bo z niecierpliwością zawsze czekam na reakcję, na radość na twarzy obdarowanego, na zaskoczenie; oby nie rozczarowanie 😉 Też wolicie robić prezenty niż je dostawać? Ale nie o tym dzisiejszy wpis. Dzisiaj odpowiem na pytanie: co kupić w prezencie dla mola książkowego.

Zdarza się, że kupienie prezentu może przysporzyć kłopotów. Zastanawiamy się co komu kupić, a i tak często nic nie przychodzi do głowy. Dlatego dzisiaj postanowiłam pomóc tym, którzy muszą obdarować miłośnika czytania. Niby to oczywiste, że książka będzie idealnym prezentem, ale może warto poszukać czegoś innego? Zatem co kupić w prezencie dla mola książkowego? Ja postaram się pomóc; będę takim małym pomocnikiem Świętego Mikołaja 😀

Co kupić w prezencie dla mola książkowego? Książkę!

Chyba najbardziej oczywistą odpowiedzią na pytanie: co kupić w prezencie dla mola książkowego jest książka i od tego zacznę. Z badań, które zostały przeprowadzone w ostatnim czasie wynika, że Polacy czytają więcej niż jeszcze rok temu. Jak to możliwe? Myślę, że przyczyniła się do tego po trosze pandemia i nakaz siedzenia w czterech ścianach własnych domów i mieszkań. Jaki zatem wniosek? Że taka narodowa kwarantanna przyczyniła się do rozwoju polskiego czytelnictwa. Czyli jakiś plus tego jest.

Po jakie książki najchętniej sięgają Polacy? Powieści, biografie oraz wywiady – tak wynika z sondażu, ale trzeba pamiętać, że takie sondaże nie zawsze są wiarygodne. Przecież ktoś kto lubi romanse może nie chcieć się przyznać i powie, że lubi horrory 😉

Poniżej kilka propozycji podzielonych na kategorie.

Książki dla kobiet:

„Orzechy i pestki” Lary Gessler, czyli niebanalna książka kulinarna zawierająca historię różnorakich orzechów i przede wszystkim świetne przepisy z ich udziałem.

Prószyński i S-ka

Orzechy i pestki

„Gorące lato. Grzeszne opowieści” – tą książkę polecam szczególnie. Dlaczego? Bo pozwoli zapomnieć o szarej polskiej pogodzie; przeniesie czytelniczkę w ciepłe, czasem egzotyczne miejsca. „Gorące lato…”, to antologia, zbiór opowiadań najlepszych polskich autorek.

Wydawnictwo Akurat

gorące lato. grzeszne opowieści - okładka

„Bliżej niż myślisz” – thriller Ewy Przydrygi. Książka zaskakująca i trzymająca w napięciu do samego końca; miłośniczki książek z dreszczykiem na pewno będą zadowolone.

Wydawnictwo MUZA

bliżej niż myślisz - okładka

„Małe miasto, wielkie kłamstwa” Diane Chamberlain ten sam problem jakim jest rasizm i odrzucenie społeczne. Autorka zabiera swoich czytelników do świata pełnego tajemnic, intryg i zagadek z przeszłości, które bohaterki starają się ukryć, by zacząć wszystko od nowa, z czystą kartą. Poznajemy historię pełnej pasji młodej malarki, która stała się ofiarą. Anna stała się ofiarą tego na co tak bardzo liczy każdy początkujący artysta; była ofiarą własnego sukcesu. Dodatkowo nasza bohaterka jest tak bardzo emocjonalna, że zaczyna się to ocierać o obłęd. Wraz z Anną wchodzimy do świata malarstwa, ale nie tego z wielkich galerii, ale do tego pełnego znaków i symboli – małego, lokalnego. Mija chwila i już znajdujemy się w 2018 roku i poznajemy Morgan.

Prószyński i S-ka

Książki dla mężczyzn:

„Dolina niesamowitości” autorstwa Anny Weiner spodoba się szczególnie miłośnikom nowoczesnych technologii. Autorka nie wymyśliła historii o tym jak działają start-upy; Weiner pisze prawdę o tym jak to wszystko wygląda „od kuchni”.

Prószyński i S-ka

dolina niesamowitości - okładka

„Morderców tropimy w czwartki” Richarda Osmana, to kryminał napisany ze sporą dozą humoru. Historia opowiada o grupie seniorów, którzy rozwiązują zagadki kryminalne sprzed lat i jak sam tytuł głosi – spotykają się w czwartki. Wszystko się zmienia kiedy na ich drodze pojawia się nowa zagadka: kto zabił dewelopera, który wybudował miasteczko dla seniorów, w którym mieszkają. Książka potrafi rozbawić do łez!

Wydawnictwo MUZA

morderców tropimy w czwartki - okładka

„Cyberpunk. Odrodzenie” Andrzeja Ziemiańskiego. Ta książka, to bardziej sci-fi niż fantasy. W tej książce znajdziecie wszystkiego po trosze. Macie ochotę na wątek kryminalny? Tu go znajdziecie. Supernowoczesne technologie, świat z przyszłości, futurystyczne miasta? Proszę bardzo! Gangi, mroczne miasto, tajemnice, zagadki. A do tego walka… Walka rządu z ogromną firmą farmaceutyczną. Lubicie wynalazki? To super, bo w tej książce ich na pewno nie zabraknie, tego możecie być pewni. A co jest tłem? Wiadomo! Pieniądze… I to duuuuże pieniądze przez które niestety, ale człowiek staje się marionetką w rękach rządzących.

Wydawnictwo MUZA

cyberpunk. odrodzenie - okładka

„Chciwość” – tą książkę pokocha każdy, kto lubi twórczość Marka Elsberga. Światem zaczyna rządzić chaos i chciwość przynosząca kryzys. Międzynarodowe znane firmy jak i małe przedsiębiorstwa zaczynają ogłaszać upadłości, banki przestają funkcjonować, a ulicami miast przetaczają się masy demonstrantów. Na ulicę wychodzą zwykli ludzie, bo to oni odczują kryzys najdotkliwiej. Wszystko to za sprawą kryzysu gospodarczego, który zbiera ogromne żniwa. W Berlinie trwa szczyt, na którym przywódcy największych państw z całego świata oraz ważni urzędnicy państwowi i miliarderzy spotykają się, aby położyć kres nadchodzącej katastrofie ekonomicznej. Wydaje się, że jednak jest ktoś, kto ma pomysł jak sobie z tym poradzić.

Wydawnictwo W.A.B.

chciwość - okładka

Poradniki, biografie:

„Jak uwierzyć w siebie i uciszyć wewnętrznego krytyka”, to książka, w której autorki starają się pomóc czytelniczkom znaleźć odpowiedź na to jak uwierzyć w siebie. Poradnik posiada ciekawą formę – mimo, że tylko czytasz, to czujesz się jak uczestnik terapii. Książka porusza trudny problem jakim jest samoakceptacja. Po przeczytaniu pokusiłabym się o stwierdzenie, że książka skierowana jest do kobiet.

Wydawnictwo MUZAjak uwierzyć w siebie - okładka

„Dziennik Reni Spiegel” – Reni Spiegel była Żydówką polskiego pochodzenia. W wieku 15 lat zamieszkała wraz ze swoimi dziadkami w Przemyślu i to właśnie tu mając zaledwie 18 lat została zastrzelona na ulicy przez niemieckiego żołnierza. „Dziennik Reni Spiegel. Życie młodej dziewczyny w cieniu Holokaustu”, to zapiski młodej Reni, które zostały odnalezione po ponad siedemdziesięciu latach w jednej ze skrytek w Nowym Jorku. Luki jakie były w oryginale zostały uzupełnione przez siostrę dziewczyny – Arianę. Dzięki tym uzupełnieniom otrzymujemy pełny obraz tego, przez co przeszła młoda Spiegel.

Prószyński i S-ka

dziennik reni spiegel - okładka

„Jak nie zwariować ze swoim dzieckiem”… Tak, ten tytuł może być idealnym prezentem dla tych, którzy rozpoczynają przygodę z przedszkolem lub szkołą. Mikołaj Marcela w „Jak nie zwariować ze swoim dzieckiem” udowadnia, że my jako rodzice niestety nie mamy wpływu na system edukacji jaki jest w Polsce, bo jest on po prostu dość ograniczony, ale możemy sprawić, że nasze dzieci będą chciały się uczyć. A co najważniejsze, że nauka będzie im sprawiała przyjemność. Czy to w ogóle możliwe? Wygląda na to, że jak najbardziej.

Wydawnictwo MUZA

jak nie zwariować ze swoim dzieckiem - okładka

„Mała. Światu znana jako Madame Tussaud”, to przede wszystkim historia Marie Tussaud, jednak autor ukazał również świat pełen nienawiści, zdziczenia, wynaturzenia i krwawej, zbrodniczej rewolucji francuskiej. Wszystko to Edward Carey opisuje w taki sposób, że czytelnik może się nabrać… W jaki sposób? Bo tak bardzo pisze klasyką, że można się pomylić i pomyśleć, że to autor z czasów Dickensa. Patrząc jednak na datę wydania mówisz sobie „serio”?

Prószyński – S-ka

Mała. Światu znana jako Madame Tussaud - okładka. co kupić w prezencie dla mola książkowego

Skarpetki

Tak, tak wcale się nie pomyliłam; skarpetki również mogą być świetnym prezentem i pomogą rozwiązać problem: co kupić w prezencie dla mola książkowego. Jednak mam tu na myśli skarpetki tematyczne 😉 Świetnym pomysłem jest zajrzenie do sklepu Molom, w którym jest naprawdę spory wybór nietypowych literackich skarpetek.

Zakładka

Nie masz pomysłu co kupić w prezencie dla mola książkowego? Kup mu piękną zakładkę do książki; taki prezent na pewno zda egzamin. Przepiękne zakładki w pudełkach prezentowych znajdziecie na stronie sklepu Wrzosowisko.

Książkowe koszulki

Gwarantuję, że każdy, kto kocha czytać ucieszy się z koszulki związanej z literaturą. Kojarzycie pewnie koszulkę z „Kołdrianem”? Tak, tak, taka koszulka pomoże pozbyć się problemu co kupić w prezencie dla mola książkowego. W poszukiwaniu takich koszulek zachęcam do udania się na stronę sklepu Nad wyraz, tam znajdziecie sporo świetnych koszulek.

Coś dla fanów Harrego Pottera

Jestem pewna, że każdy w swoim otoczeniu ma chociaż jedną osobę, która kocha szczerą miłością książki o Harrym Potterze; sama zaczytywałam się w jego przygodach. Co kupić w prezencie dla mola książkowego, który kocha przygody młodego czarodzieja? Nic prostszego jak tylko zajrzeć do Sklepiku z Pokątnej. Tam znajdziecie dosłownie wszystko co jest związane z Harrym; od świeczek, które już samą nazwą zachęcają do zakupu, przez ubrania aż po figurki przedstawiające bohaterów serii o młodym magu.

Czytnik ebooków, czyli co kupić w prezencie dla mola książkowego

Na sam koniec zostawiłam coś przed czym sama bardzo długo się wzbraniałam… Dopóki sama nie go dostałam w prezencie, a mowa tu o czytniku ebooków. Wiadomo, że nic nie zastąpi zapachu książki i przyjemności jaką sprawia jej czytanie, ale… No właśnie; są sytuacje, w których czytnik okazuje się być rozwiązaniem idealnym. Dlatego jeśli nie wiesz co kupić w prezencie dla mola książkowego, to sprawdź, czy ma czytnik. Jeśli nie, to problem rozwiązany 😉 Gwarantuję, że nawet najbardziej wzbraniająca się osoba doceni z czasem taki prezent; wystarczy, że spróbuje raz 😉

Czytnik nie jest może tanim prezentem, ale na pewno sprawdzi się przez lata. Osobiście posiadam Inkbook i będę go polecać z całego serca. Dlaczego? Bo jest kompatybilny z Legimi oraz EmpikGo, a to duży plus. Co więcej, kupując obecnie czytnik na polskiej stronie producenta otrzymacie 60 dni abonamentu Legimi lub 30 dni w EmpikGo do wypróbowania za darmo. Ja dostałam swój czytnik w maju, na swój pierwszy dzień mamy; moja Hania miała wtedy 4,5 miesiąca więc to tak naprawdę prezent od męża i prawdę mówiąc byłam nastawiona trochę sceptycznie. Dlaczego? Bo ja kocham papierowe książki!!! Ale mimo wszystko spróbowałam raz i zostałam pokonana. Nie oznacza to jednak, że porzuciłam „papier”, co to, to nie, ale czytnik, to strzał w dziesiątkę.

co kupić w prezenciw dla mola książkowego - czytnik inkbook

Podsumowując

Mam nadzieję, że choć trochę pomogłam tym, którzy mierzą się z pytaniem: co kupić w prezencie dla mola książkowego? Szczerz mówiąc mogłabym wymienić jeszcze sporo rzeczy, np.: plakaty, puzzle, czy modne ostatnio plansze do zdrapywania przeczytanych tytułów. Tego wszystkiego jest naprawdę sporo i mogłabym wymieniać i wymieniać, ale wtedy ten wpis miałby z dziesięć stron i nikomu nie chciałoby się tego czytać 😉

Życzę żeby Twój prezenty były strzałami w dziesiątkę, a jeśli chcesz poczytać więcej o zaproponowanych przeze mnie tytułach, to wystarczy na ów tytuł kliknąć i zostaniesz magicznie przeniesiony/na na stronę z recenzją, do czego serdecznie zapraszam 🙂

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
jak uwierzyć w siebie? - zdjęcie

Jak uwierzyć w siebie?

, , , , ,

Jak uwierzyć w siebie? Pomoże w tym poradnik „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie”

Ludzie dzielą się na tych, którzy uwielbiają poradniki i czerpią z nich jak z tajemnych ksiąg, ale i są tacy, którzy ich nienawidzą. Dlaczego? Bo nie wierzą, że czytając książkę można sobie pomóc. A jaka jest prawda?

Muszę przyznać, że ja należę jeszcze do innej grupy – sięgam po poradniki wybiórczo i raczej rzadko, ale jednak… Przy czym wiem, że moje problemy nagle dzięki temu nie znikną, ale może uda mi się znaleźć jakąś wskazówkę, jakiś pomysł jak sobie można choć trochę pomóc.

Czy poradniki dają odpowiedź na pytanie: jak uwierzyć w siebie? Nie do końca, ale na pewno dają cenne wskazówki. Jednym z takich właśnie poradników jest książka „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie” autorstwa Aliny Adamowicz i Joanny Godeckiej. Kim są owe panie? Obydwie „robią” w psychologii i właśnie stąd zrodził się ich pomysł na  poradnik.

Panie Adamowicz i Godecka na pewno pomogą znaleźć odpowiedź na pytanie: jak uwierzyć w siebie? Nawet jeśli nie, to dadzą podpowiedź 😉

Kobiety dla kobiet, czyli jak uwierzyć w siebie

Kto najlepiej zrozumie kobietę i pokaże jej jak uwierzyć w siebie? Druga kobieta, a jakże. I mimo tego, że mówi się, że kobiety są dla siebie wredne, fałszywe, to moim zdaniem nie ma niczego silniejszego niż kobieca przyjaźń. Jeśli spotkasz na swojej drodze przyjaciółkę, która staje się twoją bratnią duszą, to nie potrzebujesz już nic więcej.

Jak już wcześniej wspomniałam poradnik „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie” napisały dwie kobiety. Autorki na co dzień zajmują się terapią, psychologią, coachingiem. Może właśnie dlatego mogły podpowiedzieć innym kobietom jak uwierzyć w siebie. Nie oszukujmy się, żaden facet ni zrobiłby tego w taki sposób. Z resztą; żaden poradnik nie był napisany wcześniej w taki sposób i nie był kierowany głównie do kobiet.

Krytyka od zawsze

Czy będąc małą dziewczynką słyszałaś, że „dlaczego nie dostałaś 5 jak Kasia?”, „Kasia potrafiła…, a Ty nie”? Chyba każdy w dzieciństwie był porównywany. Nie oszukujmy się – dla dziecka nie jest to nic przyjemnego, choć wiadomo, że się do tego nie przyzna. Jak uwierzyć w siebie skoro już od najmłodszych lat jest się krytykowanym? Może warto zwrócić się tutaj do rodziców – pamiętajcie, że nie zawsze trzeba mieć 5 z polskiego. Nie zawsze trzeba być we wszystkim najlepszym; wasze dziecko potrzebuje akceptacji, a nie ciągłej krytyki.

Wydawnictwo MUZA

jak uwierzyć w siebie? - okładka poradnika

Wewnętrzny krytyk

Odpowiedz sobie szczerze: jak często stajesz przed lustrem i mówisz sobie: „jestem super”? Szczerze mówiąc ja nie potrafię tego zrobić. Dlaczego? Bo najzwyczajniej w świecie mój wewnętrzny krytyk, który nie chce się ode mnie odczepić jest tak silny, że chwalenie samej siebie nie jest czymś łatwym. Poradnik „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie” jest pewną wskazówką i pomaga odpowiedzieć na pytanie: jak uwierzyć w siebie?.

Jasne jest to, że żaden, nawet najlepszy poradnik nie jest i nigdy nie będzie w stanie rozwiązać naszych problemów. Nie zmienia to jednak faktu, że czasem warto przeczytać co radzą inni; mam tu na myśli poradniki napisane przez specjalistów. Dlaczego o tym wspominam? Ponieważ osobiście uważam, że poradnik napisany przez na przykład influencera nie jest czymś, na czym powinniśmy opierać swoją wiedzę psychologiczną. Wyjaśnię dokładniej… Często jest tak, że osoba popularna próbuje się wstrzelić w potrzeby rynku swoją książką i najczęściej jej się to udaje, co nie oznacza, że za tym wszystkim idzie również wiedza.

„Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie”

Muszę przyznać, że poradnik „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie” jest świetny. Nie chodzi mi tu o to, że po jego przeczytaniu moje życie cudownie się zmieniło, nie, nie, nie… Po prostu dawno nie czytałam poradnika, który jest tak świetnie napisany. Autorki zadbały o to żeby czytelniczki się nie nudziły, a przy okazji starają się pomóc znaleźć odpowiedź na pytanie, które tak często sobie zadajemy – jak uwierzyć w siebie?

Przy okazji warto wspomnieć o tym, że czytając można odnieść wrażenie, że autorki piszą o osobie, która czyta poradnik. Pewnie dlatego, że odnoszą się bezpośrednio do czytelnika, a to sprawia wrażenie, że wcześniej obserwowały nas z ukrycia. Adamowicz i Godecka rozbierają na czynniki pierwsze kompleksy, lęki oraz brak samoakceptacji. To zjawiska, o których coraz częściej się mówi. I całe szczęście, bo jeszcze do niedawna wszystko to było swojego rodzaju tabu.

Psycholog – zawód przyszłości

Żyjemy w świecie, który pędzi do przodu, rozwija się w dynamiczny sposób, a to wszystko sprawia, że możemy poczuć się zagubieni i stracić wiarę w siebie. Jak zatem uwierzyć w siebie? Często z poczuciem braku właśnie wartości pomagają psycholodzy. Myślę, że psycholog, czy terapeuta, to bardzo przyszłościowy zawód. Kiedyś psychoterapia była tabu. Uczęszczając na terapię nikt się do tego nie przyznawał; ludzie czuli z tego powodu wstyd, na szczęście czasy się zmieniły i psychoterapię traktuje się jak wizytę u lekarza internisty, z tym, że psycholog, czy psychoterapeuta zajmują się leczeniem duszy.

Jeśli mimo wszystko psychoterapeuta, to dla Ciebie „znachor”, to sięgnij po poradnik „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie”. W tym poradniku można znaleźć wiele ciekawych porad, a przy okazji może przekonasz się do psychoterapii 😉

O czym jest poradnik „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie”?

„Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie”, to książka, w której autorki starają się pomóc czytelniczkom znaleźć odpowiedź na to jak uwierzyć w siebie. Poradnik posiada ciekawą formę – mimo, że tylko czytasz, to czujesz się jak uczestnik terapii. Książka porusza trudny problem jakim jest samoakceptacja. Po przeczytaniu pokusiłabym się o stwierdzenie, że książka skierowana jest do kobiet.

Książkę „Jak uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie” naprawdę warto przeczytać, choćby z czystej ciekawości o czym piszą autorki. Przy okazji można się dowiedzieć jak uwierzyć w siebie według osób znanych z showbizu.

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
Zdjęcie przedstawia książki o Wandzie Rutkieiwcz. Na okładkach obu znajduje się Wanda Rutkiewicz

Wanda Rutkiewicz

, , , , 0

Wanda Rutkiewicz – kim była

Wanda Rutkiewicz, a właściwie Wanda Halina Rutkiewicz – Błaszkiewicz  była polską alpinistką i himalaistką – jedną z najwybitniejszych na świecie. Urodzona 4 lutego 1943 roku w Płungianach, zmarła 13 maja 1992 roku w Himalajach. Rutkiewicz jako trzecia kobieta na świecie postawiła nogę na szczycie Mount Everest. I teraz proszę wszystkich, którzy twierdzą, że kobiety to słaba płeć o posypanie głowy popiołem i przyznanie się do błędnego myślenia.

Kobiety wbrew pozorom potrafią być twarde, czego przykładem była polska himalaistka – niestety po części ten jej upór i twardość pokonały ją tuż przed zdobyciem szczytu w Himalajach. To właśnie Kanczendzonę w Himalajach próbowała zdobyć Rutkiewicz kiedy zginęła. Mimo braku sprzętu biwakowego postanowiła przeczekać noc i kontynuować podejście kolejnego dnia. Zginęła pokonana przez własną miłość jaką była wspinaczka na najwyższe szczyty świata.

Wanda Rutkiewicz i jej początki

Swoje pierwsze kroki wspinaczkowe Rutkiewicz stawiała na skałkach koło Janowic Wielkich i Jeleniej Góry – w Rudawach Janowickich (swoją drogą baaaardzo polecam Rudawy). Kto by wtedy pomyślał, że ta skromna dziewczyna zawojuje świat największych himalaistów. W 1962 roku kobieta kurs taternicki, w którym wzięła udział na Hali Gąsienicowej w Tatrach. Wtedy już wiedziała, że to właśnie to, co chce robić w swoim życiu. Tatry stały się głównym przyczynkiem do rozpoczęcia kariery światowej himalaistki.

To właśnie w Tatrach rozpoczęła wspinaczki na najtrudniejszych drogach. Jej początki, to między innymi wspinaczki na północną ścianę Małego Kieżmarskiego Szczytu. Teraz może się to wydawać błahostką, ale trzeba pamiętać, że w latach 60 kiedy Wanda Rutkiewicz zaczynała swoją przygodę szlaki w Tatrach wyglądały nieco inaczej niż teraz. Z Tatr w 1964 roku Rutkiewicz przeniosła się w Alpy; później był już Hindukusz, Pamir i Himalaje.

Kobieta nie do zdarcia

Wanda Rutkiewicz okazała się twardą babką, to dzięki niej powstało kilka nowych dróg na Kasprowym Wierchu – dlatego dziewczyny, będąc na Kasprowym wspomnijcie tą kobietę – petardę, bo może akurat jej zawdzięczacie trasę, którą idziecie.

Rutkiewicz stawiana jest w czołówce najlepszych himalaistek całego świata – możemy być niej jako Polacy naprawdę dumni. Jestem pewna, że każdy chociaż raz słyszał o Wandzie Rutkiewicz i mógł nie wiedzieć kim jest, ale o niej słyszał. To nazwisko do dzisiaj przewija się w mediach. Rutkiewicz była ikoną kobiecego himalaizmu, była znana nie tylko w Polsce; nazwisko Rutkiewicz znał cały świat.

Zdjęcie, na którym jest Wanda Rutkiewicz

źródło: Wysokie Obcasy

Himalaizm – sport dla mężczyzn?

Wanda Rutkiewicz była sportowcem, bo przecież himalaizm, to również sport tak samo jak piłka nożna, czy bieganie. Jest to jednak bardzo trudny sport i często można usłyszeć, że przeznaczony dla mężczyzn, ale czy na pewno? Wpinanie się w Himalajach, to nie lada wyzwanie dla organizmu człowieka – wymaga nie tylko siły fizycznej, ale i psychicznej, a przy tym sporej dawki odwagi. Jedno jest pewne, to nie sport dla każdego i nie ważna jest tutaj płeć, ale aspekty, które wymieniłam wcześniej.

Faktem jest, że himalaizm i to nie tylko w Polsce, ale na całym świecie zdominowany jest przez mężczyzn, ale Rutkiewicz pokazała tym wszystkim, którzy w nią nie wierzyli środkowy palec i osiągnęła cele, które były poza zasięgiem zwykłych ludzi. Wzbudziła tym respekt i szacunek na jaki zasługiwała już od samego początku.

Osiągnięcia

Wanda Rutkiewicz wspinała się naprawdę bardzo dużo, w końcu wspinaczka była jej miłością. Poniżej zamieszczę jej najważniejsze osiągnięcia, których swoją drogą również było sporo 🙂

Alpy:

  1. 1964 – 1965 – wspinaczka w Alpach Zillertalskich: północno-zachodnia flanka Olperera, północna ściana Hochfernerspitze
  1. 1966 – Wanda Rutkiewicz wspięła się na Mont Blanc bez korzystania z kolejek górskich, co na tamta czasy było sporym wyczynem
  1. 1967 – razem z Haliną Krüger – Syrokomską przechodzą jako pierwsze kobiety wschodnią ścianę Aiguille du Grépon
  1. 19 – 22 sierpnia 1978 – Rutkiewicz wraz z Danutą Gellner-Wach i Stefanią Egierszdorff pokonują północny filar Eigeru
  1. 1978 – pierwsze przejście północnej ściany Matterhornu zimą razem z Anną Czerwińską, Ireną Kęsą i Krystyną Palmowską.

Jak można zauważyć swoje pierwsze docenione wspinaczki Wanda Rutkowska miała w zespołach kobiecych.

Himalaje i Karakorum:

  1. 1975 – Wanda Rutkiewicz zostaje kierowniczką i organizatorką kobiecej wyprawy na Gaszerbrumy
  1. 16 października 1978 – jako trzecia na świecie kobieta zdobywa szczyt Mount Everest
  1. 15 lipca 1985 – wraz z Krystyną Palmowską i Anną Czerwińską wchodzą na Nanga Parbat
  1. 23 czerwca 1986 – Rutkiewicz jako pierwsza kobieta i pierwszy Polak zdobywa K2!!!

Trudno wymienić wszystkie osiągnięcia Wandy Rutkiewicz, bo było ich naprawdę sporo, wystarczy spojrzeć na te kilka wymienionych powyżej.

Wanda Rutkiewicz w książkach

Na temat życia i osiągnięć Wandy Rutkiewicz powstało sporo książek, co wcale mnie nie dziwi, bo taka kobieta zasługuje na to żeby o niej pamiętać. To Rutkiewicz jest jedną z tych osób, które rozsławiły polski himalaizm na całym świecie.

„Uciec jak najwyżej. Nie dokończone życie Wandy Rutkiewicz”

Pierwszą z książek, o których warto wspomnieć jest „Uciec jak najwyżej. Nie dokończone życie Wandy Rutkiewicz” autorstwa Ewy Matuszewskiej, z którą Rutkiewicz się przyjaźniła. „Uciec jak najwyżej…”, to książka warta przeczytania. Matuszewska przedstawia swoją przyjaciółkę z całkowicie innej strony niż znamy ją my – osoby, dla których była kimś obcym, Gwiazdą Himalajów. Dzięki tej pozycji dowiemy się o tym jakie było jej życie, i o tym, że nie kręciło się wyłącznie wokół gór; chociaż tak to mogło wyglądać dla kogoś obserwującego himalaistkę z boku.

Zainteresowania Wandy Rutkiewicz były rozległe – grała w siatkówkę i kochała rajdy samochodowe. Kto by pomyślał, że miłośniczka wspinaczki wysokogórskiej miłuje się w samochodach rajdowych?

Wanda Rutkiewicz w „Uciec jak najwyżej…” została przedstawiona od tej prywatnej strony. Autorka będąca prywatnie przyjaciółką Wandy chciała pokazać czytelnikowi jej charakter, stosunek do spraw takich jak: rodzina, miłość, przyjaźń, ale też to jakie kobieta miała poglądy. Jeśli kogoś interesuje życie Wandy Rutkiewicz, to ta książka będzie zdecydowanie strzałem w 10; jest ona dopełnieniem pozostałych książek, w których znajdziemy raczej „suche fakty”.

Po przeczytaniu „Uciec jak najwyżej. Nie dokończone życie Wandy Rutkiewicz” w mojej głowie powstało jedno ważne pytanie: ile człowiek jest w stanie poświęcić dla swojej pasji, dla tego aby osiągnąć cel? Myślę, że w głowie każdego, kto przeczyta książkę pojawi się refleksja. Ja naprawdę po jej przeczytaniu miałam wrażenie, że życie Wandy Rutkiewicz jest „nie dokończone”.

Wanda Rutkiewicz na okładkach książek

„Na jednej linie”

„Na jednej linie”, to książka, którą również napisała Ewa Matuszewska, jednak współtwórczynią jest Wanda Rutkiewicz. Ta książka, to skarbnica wiedzy o himalaizmie, to właśnie z niej dowiedziałam się, że strach w górach wcale nie zacieśnia więzi międzyludzkich. Byłam pewna, że ludzie, którzy razem się wspinają, w obliczu potęgi jaką są góry wspierają się, nie pozwalają sobie zwątpić. O jakie było moje zdziwienie i zarazem rozczarowanie, kiedy przeczytałam, że wcale tak nie jest. Himalaizm w czasach Rutkiewicz był ociekający niezdrową rywalizacją i co niestety dotknęło polskiej himalaistki osobiście – przepełniony był seksizmem.

Biorąc do ręki „Na jednej linie” spodziewałam się typowej książki o wspinaczce, no bo w końcu Wanda Rutkiewicz była jej współautorką. Pomyliłam się i wcale nie narzekam, a wręcz przeciwnie; uważam to za plus całej książki. Dowiadujemy się jakie relacje łączyły ludzi wspinających się razem. Rutkiewicz przedstawiła w książce konkretne nazwiska; kto z kim i o czym. Możemy dowiedzieć się o tym, kto wymigiwał się przy rozbijaniu i zwijaniu obozu, czy też która z innych himalaistek ufała tylko swojemu mężowi.

Czytając tekst książki można odczuć, że Wanda Rutkiewicz wyraźnie chciała, aby treść była osobista i szczera. I taka właśnie jest! Opisy przeżyć, przemyśleń, przedstawienie roli partnerstwa oraz relacji międzyludzkich – to wszystko znajdziemy na kartach książki „Na jednej linie”. A tłem wszystkiego są oczywiście góry, bo jakżeby mogło ich zabraknąć?

A wiecie co najbardziej we mnie uderzyło? Że to wszystko co dotyczy wspinaczki wysokogórskiej, to nie są mity – liczby ofiar są wręcz zatrważające. To sport ekstremalny i kiedy podejmujesz ryzyko, to wiesz, że wisisz tylko „Na jednej linie”. Taka jest prawda!

Wanda Rutkiewicz – kobieta, która mogła jeszcze więcej

Wanda Rutkiewicz pragnęła jednej ważnej rzeczy podczas wypraw wspinaczkowych – równouprawnienia. Chodziło nie tylko o równouprawnienie w jej codziennym życiu, ale również o równe traktowanie kobiet w bazach podczas wspinania. Niestety, niejednokrotnie doświadczyła dyskryminacji i seksizmu oraz traktowania z góry. Takie zachowania były krzywdzące już same w sobie, a dodatkowo przecież Rutkiewicz niejednokrotnie udowodniła, że potrafi więcej niż niejeden mężczyzna. Jestem przekonana w stu procentach, że gdyby żyła, to walczyłaby o prawa kobiet – taka właśnie była Wanda – broniła swoich przekonań i nie pozwoliła się stłamsić.

Życie Wandy Rutkiewicz zakończyło się w tragiczny sposób, za datę śmierci uznano 13 maja 1992 roku. Rutkiewicz zginęła na Kanczendzondze, jej ciała natomiast nie odnaleziono. Dla matki Wandy Rutkiewicz była to kolejna tragedia z jaką musiała zmierzyć się podczas swojego długiego życia. Maria Błaszkiewicz – bo tak nazywała się matka himalaistki – do końca swojego życia była przekonana, że Wanda żyje. Kobieta opowiadała ludziom, że dzwoni do niej w każdy Dzień Matki.

Zdobyła osiem z czternastu ośmiotysięczników: Mount Everest, Nanga Parbat, K2, Sziszapangmę, Gaszerbrum II, Gaszerbrum I, Czo Oju i Annapurnę. Jestem przekonana, że gdyby Wanda Rutkiewicznie zginęła, to osiągnęłaby jeszcze więcej.

Wpis o Wandzie Rutkiewicz zapoczątkował cykl o kobietach, które były kimś, a przy tym pozostały sobą. To będzie cykl, w którym przeczytacie o trudnym życiu, problemach z depresją i osiągnięciach znanych i tych trochę mniej znanych kobiet.

Tekst o Wandzie Rutkiewicz powstał dzięki współpracy z Wydawnictwem Iskry, które przekazało mi książki jakie zostały przeze mnie wykorzystane. Przy okazji dziękuję Wydawnictwu Iskry za współpracę.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
spotkanie z przyjaciółmi przy serialu

Spotkanie z przyjaciółmi

, , 0

Czy spotkanie z przyjaciółmi to ryzyko?

W naszym życiu do niedawna było naprawdę baaardzo dużo ograniczeń. Niektórzy zgadzają się z tym, że były niezbędne dla naszego zdrowia, inni zaś twierdzą, że było to napędzanie spirali strachu. Jaka jest prawda? Nie mnie oceniać; każdy ma swój rozum i myśli za siebie. W każdym razie coraz częściej myślimy o powrocie do normalności, o tym, że spotkanie z przyjaciółmi i znajomymi, to coś, czego nam brakuje. Bo w końcu ileż można siedzieć w odosobnieniu jak jakieś odludki?!

Myślę, że ograniczenia jakie nas dosięgały w ostatnim czasie miały negatywny wpływ na naszą psychikę. Owszem, można było odpocząć, odetchnąć od codziennego pędu, ale co to było za życie?

Możemy już na szczęście spotykać się z przyjaciółmi – pod warunkiem, że oczywiście zachowamy odpowiednie środki ostrożności. Piknik na świeżym powietrzu, grill, czy spacer są ok. Pamiętajcie tylko – żadnych buziaczków na powitanie i na pożegnanie 😉

Spotkanie z przyjaciółmi – plener

Spotkania na świeżym powietrzu są zdecydowanie bezpieczniejsze niż siedzenie w dziesięć osób w zamkniętym pomieszczeniu. Tak więc pikniki w lesie, na polanie, to super wyjście – porozmawiacie i przy okazji zjecie coś smacznego. Co do smacznych rzeczy – przekąski – trzeba o nich koniecznie pamiętać, bo po takim czasie nie widzenia się ze znajomymi trochę się na pewno zasiedzicie. A wiadomo, że człowiek głodny, to człowiek zły 😉

Świetną przekąską może być wołowina BEEF JERKY Jack Link’s. Nadaje się idealnie na upały – jest suszona przez co upał nie jest dla niej groźny. Myślę, że taka przekąska nada się idealnie nie tylko na spotkanie z przyjaciółmi. Jedziesz w góry na piesze wędrówki? Wrzuć takie suszki do plecaka. Wiadomo, że jeśli ktoś jest vege, to wybierze coś innego 🙂 Polecam mięsożercom 😉

Czym jest BEEF JERKY od Jack Link’s?

Chyba każdy z nas lubi przekąski – słone paluszki, cziperki, precle, krakersy, itd., itp… Ale czy są zdrowe? Niekoniecznie! Chyba, że mówimy o chipsach robionych samodzielnie w zaciszu domowym i są one pieczone w piekarniku. Luz, wtedy jak najbardziej można zjeść taką przekąskę.

BEEF JERKY możesz jeść bezkarnie, to po prostu suszona wołowina – ot takie mięsne chipsy. Suszona wołowina w ostatnim czasie stała się dość popularna. Dostarcza dużą ilość białka, przy czym nie trzeba jej poddawać żadnej obróbce – idealna na szybkie spotkanie z przyjaciółmi, a jeszcze lepsza na wcześniej już wspomniany wypad w góry. Otwierasz plecak, wyciągasz i jesz. Ot takie proste, a smaczne rozwiązanie.

Wiecie skąd wzięło się suszone mięso i od jak dawna ludzkość się nim zajada? Otóż już starożytni Egipcjanie oraz Rzymianie polubili się z suszonym mięsem i to oni zapoczątkowali jego wytwarzanie. A jakie mięso suszono? Koninę – niestety 🙁 Tego nigdy nie zrozumiem, koń dla mnie, to tak samo jak pies, czy kot – przyjaciel człowieka. Wiem, że każdy ma swoje preferencje smakowe i swoje sumienie, ale tak jakoś przykro kiedy pomyślę, że można zjeść konika.

Mięso suszone było również w Ameryce Północnej przez tamtejszych Indian. Oni w przeciwieństwie do Egipcjan i Rzymian parali się suszeniem mięsa bawolego oraz mięsa z łosia (łosina? lol). Indianie mieli bardziej wyrafinowany smak od starożytnych i swoje mięsiwa przed suszeniem marynowali w owocach po czym dopiero suszyli na słońcu.

W wieku XX suszoną wołowinę doceniła NASA i wojsko amerykańskie. I tu ciekawostka… Suszona wołowina jest na wyposażeniu każdego astronauty udającego się w podróż w kosmos.

przekąski BEEF JERKY na spotkanie z przyjaciółmi

Różne smaki

Dla każdego coś dobrego. Wołowina o smaku klasycznym, ostra, kwaśna, czy lekko słodkawa. Tak!!! BEEF JERKY od Jack Link’s, to nie tylko wołowina o klasycznym smaku – choć taką też znajdziecie. Wiadomo, są różne gusta i guściki, a firma Jack Link’s stara się wyjść naprzeciw wymaganiom swoich smakoszy. Jack Link’s, to rodzinna firma z tradycjami – założona została pod koniec XIX wieku – czyli trochę czasu już istnieje. Jestem pewna, że gdyby świat nie pokochał ich suszonej wołowiny, to już dawno by nie istnieli. A cały czas są na rynku światowym. Myślę, że na spotkanie z przyjaciółmi taka przekąska, to strzał w dziesiątkę. Jesteśmy dorośli, więc nie ma co ukrywać – piwko na pewno też będzie grane, a suszona wołowina + piwo = duet idealny.

Spotkanie z przyjaciółmi – co robić po tak długiej przerwie?

Nie widzieliśmy się raptem kilka miesięcy, a wydaje się jakby minęła wieczność, co? Dlatego nie ma na co czekać i organizować nareszcie to wyczekane spotkanie z przyjaciółmi. Tym bardziej, że pogoda sprzyja. O tak, lato w tym roku mamy piękne i nie potrzebne nam Krety, Majorki, czy inne Kanary. Mamy swoje, piękne, upalne, polskie lato. A że prawie codziennie jest burza? Co tam, czasem musi przecież popadać.

Dobrym pomysłem na spotkanie z przyjaciółmi, poza wcześniej wspomnianym piknikiem są planszówki w terenie (nad jeziorem, zalewem, czy nawet w lesie na kocyku). O tak!!! Nie ma to jak pograć w fajnej ekipie w gry planszowe. Planszówki są ponadczasowe. Osobiście polecam:

1.      Monopoly

2.      Dixit

3.      Atak zombie

4.      Wsiąść do pociągu

Gier planszowych jest tak dużo, że każdy na pewno znajdzie coś dla siebie. A jak nie lubicie planszówek, to zawsze można pograć w karty.

Nie zapomnijcie o przekąskach 😛 Słone paluszki, owoce, suszona wołowina Jack Link’s – bez tego spotkanie się nie liczy 😉

Aktywny wypoczynek

Jeśli spotkanie z przyjaciółmi pod tytułem „siedzimy i się lenimy” nie jest dla Ciebie, to żaden problem. Bierzcie rowery i heja w Polskę. Rower jest aktywną formą wypoczynku, a ten jest niezwykle ważny w naszym codziennym, zaganianym życiu. Taka aktywna forma przyniesie niezwykle dużo korzyści: lepiej dotleniony organizm, spalone kalorie (te wszystkie chipsy, paluszki trzeba jakoś spalić) i poznawanie bliskiej lub dalszej okolicy.

Mimo, że chipsy trzeba spalić, to jednak na drogę warto zabrać ze sobą jakieś zdrowe przekąski, co by nam energii w trakcie jazdy nie zabrakło. Fajnie mieć ze sobą zdrowe batony musli (jeśli komuś chce się przygotować, to najlepsze są takie domowe), suszoną wołowinę BEEF JERKY Jack Link’s, owoce. Jeśli wyprawa jest naprawdę długa, to myślę, że gorzka czekolada będzie idealnym zastrzykiem energetycznym. Zastrzyk energetyczny kojarzy się pewnie większości osób z napojem energetycznym. Czy warto? Nie!!! To sam cukier, puste kalorie, a do tego szkodzi. Lepiej zabrać mały termos z kawą zaparzoną w domu 🙂

Jak oni śpiewają, czyli spotkanie z przyjaciółmi z karaoke w tle

Lubicie żarty, śmiech i co najważniejsze dobrą zabawę? Jasne! Przecież każdy to lubi. Dlatego, na spotkanie z przyjaciółmi (nawet w plenerze) można przygotować karaoke. Zapewniam – to świetna zabawa. Nie masz odwagi? Do odważnych świat należy. Jeśli jesteście w gronie najbliższych znajomych, to nie ma obaw, że wasze fałsze znajdą się na YouTube 😉

Telefony zostawcie w aucie. Po co mają rozpraszać podczas świetnej zabawy? I najważniejsze podczas każdego spotkania… Pamiętajcie o napojach (niekoniecznie %) i o przekąskach – tym razem mogą być niezdrowe 😉 jak się bawić, to na całego… Także chipsy, krakersy, paluszki, precelki w dłoń i do zabawy; a przy okazji BEEF JERKY Jack Link’s poleca się na przednią zabawę.

Gotowi do startu? Start!!!

Podrzuciłam kilka pomysłów na spotkanie z przyjaciółmi w „czasach zarazy”. Dziewczyny, a może po tak długiej przerwie warto zrobić babski wieczór? Prosecco, czekolada, filmy i babskie ploteczki 🙂 Pamiętajcie! Siła kobiet jest ważna, a trzymając się razem jesteśmy silniejsze.

Zatem zbierajcie się, ruszajcie na podbój okolicznych lasów, parków i tras rowerowych… I koniecznie pamiętajcie o zdrowych przekąskach!

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

Load More