Książki

16 09 2021

“Łączniczka Zośki”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza biografia, czytam, Książka, Wydawnictwo Muza 0

**„Łączniczka Zośki”, czyli kim była Danuta Rossman**

Danuta Rossman urodziła się w roku 1922. Swoją młodość spędziła w walczącej Warszawie. Była harcerką, a co ważniejsze Danuta Rossman, to „Łączniczka Zośki”. Wielu z nas zna bohaterów książki „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego i właśnie oni, młodzi walczący są przyjaciółmi Danuty. Kim była? Młodą i pełną radości mimo tak trudnych czasów dziewczyną kochającą spotkania z przyjaciółmi.

W Powstaniu Warszawskim była kluczową łączniczką „Zośki”, czyli Tadeusza Zawadzkiego. Kiedy powstanie upadło trafiła do obozów jenieckich znajdujących się na terenie Niemiec. Danuta Rossman miała to szczęście, że przeżyła wojnę i już po jej zakończeniu wraz z mężem Janem Rossmanem dbali o rozwój harcerstwa zarówno na terenie Polski jak i poza granicami kraju. Warto wspomnieć, że państwo Rossmanowie mieli ogromny wpływ na to jak harcerstwo się rozwinęło.

„Łączniczka „Zośki” była twardą kobietą, miała silny charakter i nie pozwoliła sobie w kaszę dmuchać, mimo trudnych doświadczeń wojennych i obozowych nigdy nie narzekała na to co przyniósł jej los. Bezczynność? Nieeee, to nie było dla niej; Danuta Rossman wolała działać tu i teraz nie zastanawiając się nad konsekwencjami – ważne, że cel był słuszny.

Danuta Rossman zmarła 28 września 2018 roku w wieku 96 lat, a swoje życie żyła, a nie tylko przeżyła.

**„Łączniczka Zośki” – książka, którą warto znać**

„Łączniczka Zośki”, to książka, która jest głosem kobiet; to głos kobiet, które walczyły, ale nie tylko w powstaniu, czy w ogóle w czasie II wojny światowej. Danuta Rossman przemówiła w imieniu wszystkich kobiet, które w ciągu życia musiały walczyć o cokolwiek; o siebie, o kraj, w imieniu kobiet, które walczyły o równość. Niestety Danuta Rossman zmarła przed opublikowaniem książki.

Wspomnienia pani Danuty spisały Dorota Majewska i Aleksandra Prykowska. Autorki sprawiły, że kolejny kawał historii został ocalony przed zapomnieniem. To bardzo ważne, bo ustnych wspomnień coraz mniej, powstańcy, czy w ogóle walczący podczas II wojny światowej odchodzą już pomału na wieczną wartę. To co się działo od 1939 roku w Polsce, to nasza historia, a to rok 44? Tego nie możemy zapomnieć i dlatego właśnie tak ważne są książki mówiące o tych wydarzeniach, a jeszcze ważniejsze są autoryzowane wspomnienia.

Wydawnictwo MUZA

łączniczka zośki - okładka książki

Kawał historii

Danuta Rossman została rzucona w wir wojny będąc młodą kobietą. W rozmowach a autorkami książki „Łączniczka Zośki” opowiada o swoich przeżyciach, o emocjach jakie były z nimi związane. Jej wspomnienia są bardzo mocno związane ze Związkiem Harcerstwa Polskiego, z którym z resztą była silnie związana do końca swojego życia. W 1939 roku, tuż po rozpoczęciu II wojny światowej ZHP przekształca się w Szare Szeregi. Będąc przy Szarych Szeregach muszę wspomnieć, że odegrały bardzo ważną rolę podczas Powstania Warszawskiego. Rossman sporo opowiada właśnie o harcerstwie dzięki czemu od razu widać jak ważne miejsce w jej sercu zajmowało.

Czasy, w jakich przyszło żyć młodej dziewczynie były trudne, ale nikt wtedy nie myślał o konsekwencjach, o tym co przyniesie rok 1944 i Powstanie Warszawskie. Harcerstwo zakładało, że jedną z najważniejszych wartości jest drugi człowiek i walka o niego, o jego życie. To były dzieci… Szare Szeregi w większości stanowiły dzieci, nastolatkowie, ludzie mający po dwadzieścia lat… Przed nimi było całe życie, które jednak postanowili poświęcić dla dobra kraju; wielu z nich nie przeżyło, nie widziało końca wojny, ruin Warszawy. Ci ludzie od najmłodszych lat wystawieni zostali na widok okrucieństwa i bestialstwa hitlerowskich Niemiec.

Trudne czasy

„Łączniczka Zośki”, to nie tylko wspomnienia o czasach wojennych, ale również o życiu po. Danuta Rossman wspomina swój powrót do wolnej Polski, która wolną tak do końca niestety nie była. Skończyła się wojna, obóz… Czy coś złego może jeszcze spotkać tą młodą dziewczynę, która i tak przeszła już tak dużo jak na swój wiek? Niestety… Władza PRL-u zrobiła wszystko żeby odnaleźć tych, którzy służyli ojczyźnie w Armii Krajowej oraz w Szarych Szeregach. Rok 1949 jest kumulacją wszystkich złych rzeczy jakie miały miejsce po zakończeniu wojny. To właśnie wtedy żołnierze Armii Krajowej doświadczają najgorszych tortur i bestialstwa – tym razem, to nie Niemcy, ale rodacy mordują tych, którzy tak wiele poświęcili dla kraju. Ci którzy mieli szczęście przeżyć wojnę nie spodziewali się tego, że mogą umrzeć w wolnym kraju.

Czy warto?

Mimo kilku rzeczy, które mi naprawdę przeszkadzały, to książka jest warta przeczytania. Co mi przeszkadzało? Niepotrzebna dociekliwość autorek co do orientacji seksualnej kilku z bohaterów Powstania Warszawskiego. Serio?! Czy to takie ważne? I po co zamęczać starszą już i doświadczoną przez życie kobietę o takie sprawy? Moim zdaniem, to i tak nie wniosło niczego do książki. Pomijając jednak to, to książka „Łączniczka Zośki”, to pozycja warto przeczytania. Danuta Rossman poprzez swoje wspomnienia pokazuje bezmiar smutku… I nie chodzi o jej smutek, bo mimo wszystko była kobietą pozytywnie nastawioną do życia. Pokazuje życie, które szybko przemijało; mam tu na myśli życie dzieci w ówczesnym czasie, w czasie trwania II wojny światowej. Życie dopiero rozpoczęte, a naznaczone strachem i smutkiem. Dzieci się bały, ale nie tego, że zginą; te mniejsze tego nie rozumiały – one się bały, że mama albo tata nie wrócą i zostaną same, co często się działo.

Ta książka to świadectwo… Świadectwo tego jak było i w jaki sposób żyli ludzie w czasie wojny. Poruszyło mnie to, że mimo, że Danuta Rossman przeżyła naprawdę dużo w swoim życiu, to nie narzekała i nie skarżyła się na swój los, a przecież straciła tak wiele…

Takie lekcje historii docierają do mnie w inny sposób niż suche fakty spisywane w szkolnych podręcznikach… I może warto żeby właśnie tak była przekazywana historia w szkołach.

“Był to trzeci brzozowy krzyż obok tych stojących na grobach Janka Bytnara I Tadeusza Mirowskiego. (…)niedługo dziewczyny będą tu żegnały swoich chłopców”.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

02 09 2021

“Miłość na później”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza czytam, Książka, Wydawnictwo Muza 0

„Miłość na później” – slow burn

Najnowsza powieść autorstwa Mhairi Mcfarlane pod tytułem „Miłość na później”, to nic innego jak typowy slow burn. A czym jest w takim razie w literaturze ten cały slow burn? To romans, w którym akcja rozwija się pomału, bez pośpiechu, a relacja jaka rodzi się między bohaterami książki jest mało social mediowa. Tu nie ma wielkiego bum podczas pierwszego spotkania, a przysłowiowe motylki nie latają w tą i z powrotem po żołądku 😉

Relacja jaka tworzy się pomiędzy Laurie, a Jamiem – głównymi bohaterami powieści “Miłość na później”jest właśnie w stylu slow burn; bez fajerwerków, pomału, ale do przodu.

Udawana miłość, czy po prostu „Miłość na później”?

Jak wiadomo jeśli w książce znajdziemy udawaną miłość, czy też udawaną randkę na potrzeby rodziny, znajomych, to na bank ta książka zapewni czytelnikom salwy śmiechu. W powieści „Miłość na później” jest trochę inaczej, co było sporym zaskoczeniem. Humor oczywiście jest, bo tego książce nie można odebrać, ale jest stonowany i subtelny. Szczerze? Nie odbieram tego absolutnie jako minus; czasem warto dać się pozytywnie zaskoczyć i tak było właśnie w tym przypadku. A wracając do tej udawanej randko – miłości… Czy udawana miłość okaże się naprawdę udawaną, czy może przerodzi się w coś innego? A może bohaterowie opowiadanie odłożą tą miłość na później?

Kim jest Laurie?

Czy miłość na zawsze, aż do końca istnieje? Chyba wielu z nas tak myśli, a jak jest naprawdę? Główna bohaterka książki „Miłość na później” jest przykładem tego, że choćbyśmy chcieli, to nie wszystko zależy od nas. Laurie Watkinson jest trzydziestosześcioletnią, znaną prawniczką. Jest pewna swojego związku, jednak po osiemnastu latach okazuje się, że jej miłość życia – Dan nie chce kontynuować wspólnej drogi. Szczęściem w nieszczęściu jest to, że potrafią zakończyć długoletni związek na poziomie; bez wyzwisk, zrzucania na siebie winy.

Mimo, że wszystko jest niby ok, to Laurie cały czas zastanawia się nad tym co zrobiła źle, co mogłaby zrobić inaczej. I wtedy zjawia się na scenie ON – Jamie Carter. Czy układ jaki między sobą zawrą zmieni się w prawdziwą miłość?

Wydawnictwo MUZA

miłość na później - okładka książki

Melodramaty i inne histerie

Chociaż na początku „Miłość na później” wydaje się być strasznie melodramatyczna i przygnębiająca, to w rzeczywistości wcale tak nie jest. Ta książka jest z tych, które chwytają za serce, jest pełna uczuć, melancholii i co ważniejsze skłania do refleksji nad własnym życiem. Jednak warto też zaznaczyć, że „Miłość na później”, to nie tylko książka melancholijna, ale pełna błyskotliwych momentów. Myślę, a nawet jestem tego pewna, że ta powieść, to idealne rozwiązanie na nadchodzące długie, jesienne wieczory. Ja lekturę mam już za sobą, ale gdyby tak nie było, to koc, ciepła herbata i właśnie „Miłość na później”; tak, to idealna perspektywa na jesień. Czy ta książka mimo swojego lekko melodramatycznego początku jest taka w całości? Nie! Ona jest po prostu różnorodna i za to ogromny plus należy się autorce.

Idealna – nieidealna

Każdy człowiek ma inne pojęcie swojej idealnej miłości i tak również jest z bohaterami „Miłości…”. I o tym jest właśnie ta książka – o miłości nieidealnej dla innych, a może dla głównych bohaterów właśnie ta nieidealna miłość okaże się idealną? Kto wie, kto wie… 😉

Na kartach książki „Miłość na później” gości ogrom różnorakich uczuć; od strachu przez tęsknotę aż po miłość. Mhairi Mcfarlane zrobiła ten mix w taki sposób, że chce się czytać i nie chce się tego czytania przerywać… Swoją drogą jest co czytać, bo powieść ma aż ponad 500 stron. Ta książka działa odprężająco, relaksująco – to nie typowy romans, a według mnie raczej obyczajówka z przemyconymi drobnymi elementami romansu.

Czy warto?

„Miłość na później”, to książka o tym co niespodziewane. Ta historia jest lekka i przyjemna w odbiorze. I wiecie co? Mimo, że książka miała ponad 500 stron, to jak dla mnie skończyła się trochę za szybko. Autorka snuje historię w taki sposób, że nie chce się przestać czytać dalej. Gdyby powstała druga część z dalszymi perypetiami bohaterów, to na pewno bym ją z chęcią przeczytała.

Dla kogo jest książka „Miłość na później”? Dla wszystkich, którzy potrzebują odprężenia. Ta historia, to idealna powieść na nadchodzące chłodne wieczory; koc; gorąca herbata, albo grzaniec… Tak, to byłby idealny wieczór. Dlatego jeśli szukasz książki, która pozwoli zapomnieć o codzienności, a przy tym nie trzeba się w nią bardzo angażować, to polecam całym sercem „Miłość na później”.

Czy warto odkładać „Miłość na później”? Właśnie na to pytanie spróbują znaleźć odpowiedź bohaterowie książki.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

24 08 2021

“Niedoskonały”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza czytam, Książka, miłość, romans 0

Doskonały (?) „Niedoskonały”

Małgorzata Falkowska i Ewelina Nawara po raz kolejny uwspółcześniły jedną z baśni. Tym razem na widelec wzięły „Piękną i Bestię”. Co więcej nie dość, że panie uwspółcześniły w książce „Niedoskonały” wspomnianą baśń, to przeniosły ją do świata „dorosłego”… A więc stworzyły współczesną wersję, ale dla dorosłych. Już samo to nasuwa myśl, że raczej nie będzie tu cukierkowej, słodkiej opowieści, a raczej taka, która niesie ze sobą smaczek pikanterii i ostrości.

Czy tytułowy „Niedoskonały” okaże się jednak mimo tytułu książki księciem na białym koniu?

„Niedoskonały” i ona

Tytułowy „Niedoskonały”, czyli Simon po wielu przejściach; po tym jak został oblany kwasem broniąc Olimpię zamyka się w swoim świecie. Mężczyzna słynący z rozbuchanego libido popada w depresję, czym martwi się jego współpracownik, a zarazem przyjaciel – Manson. Jednak nie z Mansonem takie numery… Simon i depresja? Manson ułożył w głowie plan, który jak najszybciej chce wdrożyć w życie.

Majka – druga z postaci pierwszoplanowych miała wracać do Polski, jednak jej plany ulegają zmianie i decyduje się na pozostanie w Martagonie. Na jej drodze pojawia się pokiereszowany przez życie Simon. A że Majka to ambitna dziewczyna, to postanawia podjąć się trudnej misji „naprawienia” głównego bohatera.

„Piękna i Bestia”

Majka i Simon, to ogień i… Ogień! Tak, tych dwoje razem, to istny pożar, są jak Piękna i Bestia z bajki o takim właśnie tytule. On rozgoryczony po tym co go spotkało w życiu, ona próbująca go uratować przed samym sobą. Simon był bohaterem, chciał nim być i właśnie dlatego jego życie nie jest już takie jak było. Chcąc chronić przyszłą królową został oblany kwasem, a jego ręka posiada ślady jego bohaterstwa do dziś. Mężczyzna po wypadku zmienia się nie do poznania, sam uważa, że stał się „Niedoskonały”. Jego wcześniejsze, pełne rozrywek, wesołe życie przeszło do historii, a każdy dzień stał się taki sam. Czy izolowanie się od ludzi jest dobrym wyjściem? Niekoniecznie! W pokonaniu depresji i w dojściu do siebie przeszkadzają także plotki na temat bohatera. Czy naprawdę był nadwornym playboyem? A może ten przydomek przylgnął do niego całkowicie niesłusznie?

Majka – pewna siebie, wygadana, nie dająca sobie dmuchać w kaszę dziewczyna, to właśnie ona staje na drodze Simona. Postanawia przeprowadzić terapię wstrząsową i sprowadzić chłopaka do „żywych”. Czy jej się uda? I dlaczego Simon nazwał ją „karą za swoje grzechy”? Ich początkowa niechęć do siebie bywa momentami wręcz zabawna.

Wydawnictwo MUZA

niedoskonały - okładka książi

Kolejna wizyta w Królestwie Martagonu

„Niedoskonały”, to druga z serii książka, która przenosi baśnie do współczesności. W pierwszym tomie czytelnik miał okazję poznać uwspółcześnionego „Kopciuszka”, a to za sprawą książki pod tytułem „Nieosiągalny”. Przy okazji warto zaznaczyć, że dobrze by było przeczytać pierwszą część zanim postanowi się przeczytać drugą, a to po to żeby poznać historię blizn Simona. Książki posiadają powiązania, nie są całkowicie odrębnymi tytułami co bardzo mi się spodobało. Ja osobiście przeniosłam się do Królestwa Martagonu po raz drugi i mam nadzieję, że nie ostatni. Niestety po przeczytaniu pierwszej części byłam w jakimś niedoczasie i nie udało mi się napisać recenzji, ale polecam!

Otwierając książkę „Niedoskonały” przeniosłam się do innego świata; do świata, gdzie bogactwo, przepych i wystawne przyjęcia arystokracji mieszają się z szarą rzeczywistością i zwykłym, prostym życiem… Życie Simona przeplata się z życiem Majki. Czy ich historia będzie miała happy end, a może ktoś lub coś stanie na przeszkodzie ich szczęściu?

Podsumowując

Czy retelling baśni, to dobry pomysł? Jak widać tak!!! Małgorzata Falkowska i Ewelina Nawara miały świetny pomysł, serio! Czekam na kolejną część, bo czytając książkę „Niedoskonały” czułam jakiś taki sentyment. Może dlatego, że będąc dzieckiem uwielbiałam zarówno bajkę jak i animację „Piękna i Bestia”. I tu mała anegdota… Będąc dzieckiem byłam pewna, że Piękna miała na imię Ibestia, a co za tym idzie, że tytuł, to „Piękna Ibestia” 😉

A wracając do książki „Niedoskonały” Małogrzaty Falkowskiej i Eweliny Nawaro, to uważam, że świetnie wykreowały bohaterów; no może Simon mógłby być trochę bardziej jak Bestia, a trochę mniej jak Piękna 😉 Oczywiście nie mam tu niczego złego na myśli… A może po prostu autorki zrobiłby szacher macher i to Majka była w tym przypadku Bestią; w sumie biorąc pod uwagę jej charakterek, to tak mogło być ;P Jej cięte riposty i ostry język w rozmowach z wyciszonym i zamkniętym w sobie Simonem sprawiły, że od samego początku ją polubiłam. A Simon? No cóż? Jak nie polubić kogoś, kto dla ukochanego przyjaciela zrobi wszystko?

Czy choć raz marzyłaś żeby stać się księżniczką? Czy choć raz marzyłeś żeby być rycerzem albo królem? Ja nie mówię, że teraz, ale kiedyś, w dzieciństwie… Jeśli tak, to „Nieosiągalny” zabierze każdego czytelnika w taki właśnie świat. Świat arystokracji, świat wystawnych balów i przyjęć. Choć muszę zaznaczyć, że autorki raczej nie zapewnią grzecznej opowiastki dla małych dziewczynek 😉 one zapraszają do świata niegrzecznych opowieści… Takich, które przyprawią o rumieńce każdą grzeczną dziewczynkę.

Jeśli chcesz poznać świat jak z baśni, to „Nieosiągalny” Ci go pokaże 😉

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

11 08 2021

“Klatka dla niewinnych”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza czytam, kryminał, Książka, Wydawnictwo Muza 0

„Klatka dla niewinnych”, czyli kolejne spotkanie z Katarzyną Bondą

Katarzyna Bonda został okrzyknięta carycą polskiego kryminału, porównywana jest do Agathy Christie. Chyba każdy czytelnik wie kim jest Bonda, prawda? Nawet jeśli nie czyta książek mistrzyni polskiego kryminału, to wie kim jest. I właśnie przyszedł czas kiedy i ja zrecenzuję książkę pani Bondy. Choć twórczość znam i lubię, to jakoś nie było okazji, a może i trochę bałam się brać za recenzję książek autorki tak poczytnej i znanej w Polsce?! Któż to wie??? Ja sama nie do końca znam odpowiedź na to jakże trudne pytanie. A w sumie… Jasne, że znam! Bałam się, ot co 😉 Ale to już za mną. Dlatego dzisiaj na tapet biorę najnowszą powieść pod tytułem „Klatka dla niewinnych”.

Moje kolejne już spotkanie z twórczością Katarzyny Bondy uważam za udane. A jakże mogłoby być inaczej… Nie wyobrażam sobie, że któraś z części przygód o Hubercie Meyerze może mi się nie spodobać. Znam poprzednie i były świetne, dlatego wiedziałam mniej więcej co przyniesie „Klatka dla niewinnych”.

„Klatka dla niewinnych”, czy jednak winnych?

Jak każda książka, którą napisała Katarzyna Bonda, tak i „Klatka dla niewinnych” zaczyna się z impetem. Nie ma lekkiego wprowadzenia, niepotrzebnego rozpisywania, snucia monotonnej historii. Nie… Tutaj akcja wjeżdża na pełnej petardzie. U Bondy nie ma czasu na nudę! Chcesz kawę? Zrób ją na zapas 😉 bo ta książka nie pozwoli Ci na to w trakcie czytania 😛

Tym razem Hubert Meyer zajmuje się zagmatwaną sprawą śmierci Róży Englot. Jak myślisz, ile ciosów zadał morderca? 43!!! Tak, ten człowiek zostawił na ciele ofiary aż 43 rany kłute. Masakra!!! Ale co ciekawe? Przy ciele kobiety znaleziony zostaje tajemniczy klucz. Kto jest mordercą? I czy mąż ofiary słusznie został skazany i trafił za kratki?

Osiem lat później…

Od morderstwa Róży Englot minęło osiem długich lat. Długich szczególnie dla męża denatki, który został skazany za jej śmierć. Czy słusznie? Tego dowie się tylko ktoś, kto postanowi przeczytać książkę „Klatka dla niewinnych”. Wracając do wydarzeń i dziwnych zbiegów okoliczności… Mąż zabitej kobiety wychodzi z więzienia na przepustkę; w tym samym czasie z balkonu zostaje wypchnięta matka Róży. Czy to wszystko ma związek? Czy faktycznie mordercą jest mąż Róży Englot? A może ktoś próbuje go wrobić?

Jak wiadomo śledztwem zajmie się Hubert Meyer, bo kto jak nie on? A znając tego pana z poprzednich książek, których był bohaterem będzie kopał tak głęboko aż znajdzie. Do czego tym razem dokopał się Hubert? Mroczne tajemnice z przeszłości, to coś co autorka przemyca zawsze w swoich książkach i tak będzie też tym razem.

Wydawnictwo MUZA

klatka dla niewinnych - okładka książki

Niełatwa zagadka

„Klatka dla niewinnych”, to już piąta część serii, której bohaterem jest Hubert Meyer. Tak jak w poprzednich częściach, tak i tym razem trafia na zagadkę morderstwa, która niektórym wydaje się być nie do rozwiązania. Czy Hubertowi się uda? Jakie trudności napotka na swojej drodze tym razem? Czy jest coś czego było mało w tej książce? Trochę mi brakowało głównego bohatera, ale podejrzewam, że taki był właśnie zamysł autorki. A czego nie brakuje w najnowszej powieści carycy kryminału? Zagadek i tajemnic z przeszłości! I za to jestem pani Kasi niezmiernie wdzięczna, bo im dalej w książkę, tym ciekawiej. Bonda umie w kryminały, nie ma co!

Czy warto???

Gdybym napisała, że nie warto czytać książki „Klatka dla niewinnych”, to byłoby to jawne kłamstwo. Ta książka jest warta każdej poświęconej jej minuty. Wiem, że tym razem nie zdradziłam praktycznie niczego, ale szczerze mówiąc zrobiłam to specjalnie ;P Nie chcę psuć zabawy tym, którzy lekturę mają jeszcze przed sobą.

Jednego można być pewnym – nudy w „Klatce…” nie uświadczycie. Z resztą, czy któraś z książek Katarzyny Bondy jest nudna? Absolutnie nie!!! Przynajmniej w moim odczuciu, bo jak wiadomo są gusta i guściki; również wśród czytelników.

Co dla mnie było najbardziej interesujące? Sposób w jaki zostały zbudowani bohaterowie książki. Nie wiadomo tak do końca kto jest kim. Czy ci dobrzy są jednak złymi? A może to ci źli są jednak dobrymi? Tego dowiedzą się tylko ci, którzy postanowią udać się w świat tajemnic, zagadek i morderstw wraz z Hubertem Meyerem, do czego ja osobiście zachęcam.

Jeśli nie znasz Huberta Meyera, to zachęcam do przeczytania książek z jego przygodami; już po pierwszej części przepadniesz. Mimo, że każda z książek Katarzyny Bondy, to gąszcz zagadek, a wątki niejednokrotnie się ze sobą krzyżują, to na pewno nie będziesz żałować!!!

Mam wrażenie, że Katarzyna Bonda zawiesza sobie poprzeczkę coraz wyżej. Czy to dobrze? Jasne! Bo nawet na chwilę nie nudzi czytelników, a co lepsze – coraz bardziej zaskakuje. „Klatka dla niewinnych”, to BDSM, morderstwo i tajemnicza Lady Hera, a to tylko początek…

Ja idę pozbierać do końca szczękę z podłogi, a tych którzy nie znają twórczości Bondy zapraszam do jej kryminalnego świata, bo w kryminały, to ona umie, że ho ho.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

30 07 2021

„Facet na wakacje”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza czytam, Książka, miłość, romans, Wydawnictwo Muza 0

„Facet na wakacje” potrzebny od zaraz

Już po raz kolejny polskie autorki stworzyły wspólnie zbiór iście wakacyjnych opowiadań. Antologia „Facet na wakacje”, to jedenaście opowiadań, w których z każdej napisanej strony ku czytelnikom/czkom emanuje wakacyjny klimat. Za co lubię antologie? Za to, że każde z opowiadań ma swój indywidualny, odmienny styl. Taki zbiór opowiadań napisane przez różnych autorów pozwala się poznać… Komu i kogo poznać? Nam czytelnikom/czkom pozwala poznać nowych, nieznanych wcześniej pisarzy, pisarki, po których książki być może nigdy byśmy nie wyciągnęli ręki. A tak? Wśród tych, których już znamy może znajdzie się jakaś nowa, nieznana nam wcześniej pisarska perełka?

Wakacyjny antologie, to coś co jest potrzebne! W zeszłym roku Wydawnictwo MUZA również pozwoliło na zatopienie się w wakacyjnym „wajbie”. Takie książki dają luz, odprężenie i chwilę relaksu.

Antologia, a w niej „Facet na wakacje”

Książka, o której dzisiaj piszę, to opowiadania pełne emocji, namiętności i dynamiki; tu nie ma czasu na nudę. Te historie mają to coś i żałuję, że niektóre z nich są tak krótkie. Na kartach książki „Facet na wakacje” znalazłam takie opowiadania, które śmiało mogłyby być pełną historią – książką samą w sobie. Może tak się stanie? Może któraś z pań pisarek postanowi przekształcić swoje krótkie opowiadanie w książkę? Gdyby tak się stało, to na pewno po taką książkę sięgnę.

Choć lubię czytać antologie, to zawsze po ich skończeniu czuję niedosyt i brak tego czegoś? Czego? Brak dalszej historii 😉 Chciałoby się wiedzieć co i jak, a tu ups… Koniec i tyle. Wiadomo, zawsze można sobie samemu dopowiedzieć dalszą część historii, ale to jednak nie to samo.

Jedenaście autorek i ich wakacyjni faceci

Jeśli jesteś ze mną na blogu już jakiś czas, to na pewno wiesz, że moim konikiem są kryminały. Jednak nie odrzucam definitywnie innych gatunków literackich. I tak jak w zeszłym roku, tak i w tym postanowiłam przeczytać wakacyjną, luźną książkę. Tym razem, podobnie z resztą jak rok temu padło na antologię. „Facet na wakacje”, bo taki właśnie nosi tytuł, to książka stworzona przez polskie autorki. Twórczość części z pań znałam już wcześniej, z niektórymi miałam okazję dopiero się poznać. Czy żałuję tych spotkań? Nie!

Czy któreś z opowiadań szczególnie skradły moje serce? Jasne, że tak! Chyba nie ma osoby, która czytają zbiór opowiadań powie „ej, wszystkie były super!”, a jeśli tak, to myślę, że byłoby to kłamstwo. Dlaczego tak sądzę? Bo te opowiadania są różne, każde posiada inny styl i nie ma możliwości żeby każde spodobało się jednej osobie. Ja tak mam; jedne dla mnie są lepsze, inne zaś słabsze. I moim zdaniem nie ma tu sensu przedstawiania przeze mnie któregoś z opowiadań jako tego super, a innego jako słabszego. Myślę, że ile osób przeczyta antologię „Facet na wakacje”, tyle będzie zdań na jej temat.

Wydawnictwo MUZA

facet na wakacje - okładka książki

Jeden wspólny temat

Nietrudno się domyślić, że „Facet na wakacje”, to opowiadania o miłości. O miłości szalonej, niespodziewanej, utęsknionej, o każdej. Czy miłość to dobry temat na antologię? Tak, a tym bardziej na opowiadania wakacyjne, bo takie właśnie te są.

„Facet na wakacje”, to zbiór jedenastu pikantnych opowiadań z miłością w tle. Czy książka jest idealna? Nie, bo takich chyba nie ma. Jej głównym minusem według mnie jest to, że opowiadania są tak krótkie. Myślę, że pełnowymiarowe książki z nich stworzone mogłyby stać się hitami. A teraz? Mamy niedokończone historie, a jeśli nawet są w pewien sposób skończone, to myślę, że można by je rozwinąć.

Warto, czy nie warto?

Jestem książkową sroką i lubię kiedy książki są ładnie wydane, a „Facet na wakacje” jest taką książką. Począwszy od okładki, która w dotyku przypomina ziarenka morskiego piasku poprzez piękne ilustracje rozpoczynające każde z opowiadań.

Świetnym pomysłem o czym nie wspomniałam wcześniej był sposób w jaki każda z historii zostaje zakończona. Na końcu każdego z opowiadań jego autorka odpowiadała na pikantne pytania:

Jesteś bohaterką książki o wakacyjnym romansie. W jakich okolicznościach chciałabyś poznać swojego wymarzonego i totalnie gorącego amanta?
Który obraz kobiety jest Ci bliższy: grzeczna czy grzeszna, uległa czy dominująca, niepoprawna romantyczka czy kusicielka i kobieta świadoma własnych potrzeb, rozważna i romantyczna czy spontaniczna i dająca się ponieść chwili?
Wyłowiłaś złotą flądrę podczas wakacji nad Bałtykiem. Ryba spełni Twoją fantazję z ulubionej książki. O co byś poprosiła?
Odbywasz wakacyjny rejs statkiem. Niestety w czasie sztormu wypadasz za burtę i budzisz się na bezludnej wyspie wraz z superboskim, acz nieprzystępnym kapitanem. Woda wyrzuca na brzeg walizkę, w której znajdują się tylko trzy rzeczy. Co chciałabyś tam znaleźć, żeby uwieść i zdobyć serce boskiego kapitana?
Czy zdarzyła Ci się wakacyjna gafa? Taka, która wywołała rumieniec wstydu i zażenowanie. Coś, o czym chętnie byś zapomniała.

Ciekawią Cię odpowiedzi? Zachęcam zatem do przeczytania książki ;P

Polskie lato w tym roku przynosi nam iście egzotyczne temperatury, co dodatkowo nas rozleniwia i właśnie na takie leniwe, letnie wieczory idealna jest antologia „Facet na wakacje”. I choć pierwsza połowa wakacji już za nami, to nic straconego; „Facet na wakacje” czeka właśnie na Ciebie 😉

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

22 07 2021

“Miłość szuka właściciela”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza czytam, Książka, miłość, Wydawnictwo Muza 0

„Miłość szuka właściciela”, ale czy go znajdzie?

Abby Jimenez po raz kolejny porusza, tym razem w powieści pod wiele mówiącym tytułem „Miłość szuka właściciela”. Jeśli ktoś czytał poprzednią książkę autorki „To tylko przyjaciel”, to na pewno powinien sięgnąć po najnowsze opowiadanie. Sloan – drugoplanowa bohaterka „To tylko…” tym razem powraca jako główna postać w książce. Nie ma się jednak co martwić tym, że pierwsza część nie jest znana, bo Jimenez skonstruowała historię tak, że nawet nie znając poprzedniej książki czytelnik dowie się wszystkiego o Sloan z czasem.

Z pomocą swoich przyjaciół dziewczyna próbuje poskładać swoje życie, zacząć je od nowa, a wszystko to po wypadku jakiemu uległ jej narzeczony. Wypadek skończył się tragicznie i mimo, że minęły już dwa lata, to Sloan jest w rozsypce. I właśnie wtedy na jej drodze staje ON… Myślicie, że chodzi o przystojnego mężczyznę, który okaże się mieć jakąś tajemnicę? Nie, nie, nie!!! Na drodze Sloan staje pies. Tak, tak… Pies! Kiedy rzeczony pies wbiega wprost pod jej samochód, dziewczyna niewiele myśląc pozwala mu wsiąść do środka. I tak zaczyna się cała historia.

Pies szuka właściciela… A może to „Miłość szuka właściciela”?

To nie tak, że Sloan sobie psa przywłaszczyła. Co to, to nie! Próbowała go odnaleźć na wszelkie sposoby; dzwoniła, nagrywała się na pocztę głosową, ale nie przyniosło to oczekiwanego skutku. Dlatego też dziewczyna postanawia zostawić psa u siebie, a może właśnie on okaże się lekarstwem na wszelkie smutki i stanie się nowym przyjacielem? To byłoby zbyt piękne… Nagle dzwoni telefon i nieoczekiwanie odzywa się właściciel psa – Jason.

Okazało się, że chłopak jest muzykiem i był wraz z zespołem w trasie koncertowej. A co z psem? Czy zostawił tego biedaka samego na pastwę losu, czy był aż tak okrutny? Nie! Jason pozostawił psa pod opieką znajomej, której w tej kwestii bezgranicznie zaufał. Jak już wiemy, to był błąd. I właśnie dlatego Sloan podejmuje decyzję, że Tucker, bo tak wabi się psiak pozostanie jeszcze u niej. Dziewczyna wpada na pomysł żeby przetestować Jasona i sprawdzić, czy jest godnym bycia właścicielem psa.

„Miłość szuka właściciela”, ale czy znajdzie? To dobre pytanie 😉

Wydawnictwo MUZA

miłość szuka właściciela - okładka książki

Niewinne (?) SMSy

Jak już wspomniałam Sloan podejmuje się próby przetestowania Jasona. A co jeśli okaże się złym człowiekiem dla Tuckera?! Między bohaterami książki „Miłość szuka właściciela” nawiązuje się intrygująca znajomość, która rozpoczęła się niewinnym SMSem wysłanym przez Jasona. Niewinny rozmowy, gierki, SMSy… Czy między tą dwójką ludzi może wykiełkować prawdziwe uczucie? Czy dziewczyna po przejściach zdecyduje się na miłość?

Niespodziewanie Jason prosi dziewczynę o opiekę nad czworonożnym przyjacielem. Czy Sloan odbierze to jako okazanie zaufania, czy może wręcz przeciwnie? Jako brak odpowiedzialności?

Kariera ponad wszystko?

„Miłość szuka właściciela”… Czyja miłość? Jasona, czy Sloan? Jason, to utalentowany muzyk dla którego kariera jest czymś ważnym. Jak wiadomo bycie wziętym muzykiem wiąże się z koncertami, festiwalami, z byciem poza domem. Czy w takim razie tak trudna bariera będzie dla bohaterów książki „Miłość szuka właściciela” czymś do przeskoczenia? A może się poddadzą i każde z nich ruszy swoją obraną wcześniej ścieżką?

Jak każda książka o miłości tak i ta ma nutę melancholii, poświęcenie dla drugiej osoby, smutek i marzenia. Sloan ma marzenia, jednak postanawia ponad nimi postawić karierę Jasona i wyrusza z nim w trasę. Czy mężczyzna pozwoli jej żeby zaprzepaściła swoje marzenia? Żeby pozostawiła je daleko w tyle? I najważniejsze; czy pozwoli jej przestać marzyć? To pytania na które ja znam odpowiedzi, ale pozostawię je dla siebie 😉

Czy warto?

Jeśli spodziewacie się typowego romansidła, to nic z tego. „Miłość szuka właściciela”, to pełna emocji i ciepła książka, której daleko do mdłych, nudnych romansów. Abby Jimenez napisała książkę, która poruszy na pewno niejedno serce. Ta powieść nie jest płaska i nudna. Wręcz przeciwnie – dzieje się dużo, przy czym nie jest to przekoloryzowane. „Miłość szuka właściciela”, to wbrew pozorom opowieść o miłości dojrzałej mimo młodego wieku bohaterów książki.

Czasem miłość przychodzi do nas sama, niezapowiedziana – pojawia się znikąd. Czy tak było tym razem? A może tej miłości trzeba było pomóc?

„Miłość szuka właściciela” jest książką idealną na lato. Jimenez ukazała różne aspekty życia; od żałoby przez cierpienie i poczucie samotności aż do miłości i poczucia bezpieczeństwa. Ktoś może zarzucić autorce, że książka momentami jest przewidywalna… To fakt, jest! Ale mi to nie przeszkadzało, bo czytając takie książki chce się zapomnieć o problemach obok, chce się odetchnąć i zrelaksować.

Ta książka da czytelnikowi pełną gamę emocji; pozwala śmiać się do łez, ale i płakać ze wzruszenia. I oto w tym wszystkim chodzi! „Miłość szuka właściciela”, to opowieść dla każdego.

Czytajcie i bawcie się dobrze!!! 🙂

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

14 07 2021

“Zabójca”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo W.A.B. biografia, Książka, mordersto, W.A.B. 0

Julian Sinanaj – „Zabójca

Na samym początku muszę zaznaczyć, że książka „Zabójca” nie jest fikcją. Kim jest Julian Sinanaj? To „Zabójca”, którego historię czytelnik poznaje na kartach książki napisanej przez dziennikarza Andreę Galli. „Zabójca”, to dokument przedstawiający życie Juliana Sinanaja. Kim był? To najbardziej tajemnicza postać świata związanego z przestępczością na zlecenie. Tak! Sinanaj był zabójcą wynajmowanym za pieniądze. Z jego usług korzystali politycy na wysokich stanowiskach, rosyjskie tajne służby, czy nawet bossowie przestępczego świata.

Sinanaj nie miał łatwego dzieciństwa. Urodził się i wychował w slumsach Albanii. Z czasem jego rodzina udała się w podróż do Gracji, gdzie rozpoczęli nowe życie. A Julian? Przyuczał się pomału do swojego „zawodu”; do zawodu zabójcy.

Z czasem kunszt jeśli można tak to nazwać z jakim zabijał stał się jego przepustką do innego świata. Zlecenia jakich się podejmował wykonywał z ogromną precyzją, wręcz był w tym mistrzem; nie pozostawiał po sobie śladów, nikt go nigdy nie zauważył. A jak dokumentował swoją pracę? Każdemu z klientów dostarczał zdjęcie z miejsca wykonania wyroku.

Julian Sinanaj był przesadnym perfekcjonistą i pedantem. Wiecie, o higienę dbać trzeba nie ma co dyskutować, ale on robił to wręcz obsesyjnie.

Skoro był taki doskonały w tym co robił, to pozostaje jedno zasadnicze pytanie: jak wpadł? Tak, tak… Sinanaj został aresztowany w 2018 roku, ale skala zabójstw, których dokonał jest tak ogromna, że do teraz trudno ustalić liczbę ofiar jego broni.

Wydawnictwo W.A.B.

Reportaż reportażem, ale „Zabójca” był mistrzem

Kto mnie zna ten wie, że moim top of the top gatunków literackich jest kryminał, ale… Literatura faktu, biografie to też coś po co lubię od czasu do czasu sięgnąć. Dlatego ucieszyłam się otrzymując od Wydawnictwa W.A.B. książkę pod tytułem „Zabójca”. Książka jest historią najbardziej znanego i jednocześnie najbardziej tajemniczego zabójcy na świecie – Juliana Sinanaja zwanego człowiekiem duchem. Muszę przyznać, że chociaż on był mistrzem w tym co robił, czyli w wykonywaniu zabójstw na zlecenie, to autor – Andrea Galii nie do końca się spisał. Mimo, że podjął się „mojej” tematyki”, to jego styl lekko męczył, ale o tym trochę później.

Sinanaj był tak dobry w tym co robił, że ścigał go nawet Interpol i dopiero w 2018 roku udało im się go schwytać. Szczwany lis, prawda? 😉

Podsumowując

Szczerze? Nie spodziewałam się, że książka „Zabójca” znajdzie się na liście tych, które raczej nie będą przeze mnie szczególnie polecane. Dlaczego? Mimo, że jeśli chodzi o zagłębienie się w umysł zabójcy, to było ok, to reszta… No tak średnio bym powiedziała. Po prostu niektóre aspekty były nudne, niepotrzebne – były takimi zapchajdziurami.

„Zabójca”, to toporne, niezbyt łatwe w odbiorze ponad czterystu stronnicowe tomiszcze. Wiem, że ja osobiście do niej już nigdy nie wrócę, serio. Oddam ją komuś albo po prostu zrobię rozdanie na Facebooku i Instagramie; może znajdzie się ktoś komu przypadnie do gustu.

Ta książka nie jest pierwszym tego typu reportażem jaki przeczytałam, ale jest pierwszym, który mnie tak nudził. Co autor miał w zamiarze pisząc w ten sposób? Chciał stworzyć niby kryminał, niby sensację? Panie Galli nie ten kierunek. Czy jeśli Andrea Galli napisze kolejną książkę, to po nią sięgnę? Być może! Jednak mam nadzieję, że będzie bardziej udana niż „Zabójca”.

I tak oto dobrnęłam do końca pisania recenzji i wiecie co? Nawet samą recenzję na temat tej książki było mi trudno napisać. Zawsze mam problem, że piszę za dużo i tu coś wytnę, tu coś usunę, a w przypadku „Zabójcy”? Brak mi pomysłu co jeszcze napisać. Dlatego skończę już moje wynurzenia na temat tego reportażu, bo trochę brak mi słów ;/

Na sam koniec dodam jeszcze: nie zniechęcajcie się, może to dobra książka, a ja wymyślam 😉

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

05 07 2021

„Pierwsze światło”

Jola Witek Książki, Wydawnictwo Muza kosmos, Książka, Wydawnictwo Muza 0

„Pierwsze światło”, pierwsze spotkanie

Przyznam, że książki o kosmosie mnie lekko przerażają; po prostu nie ogarniam tego wszystkiego… Tych czarnych dziur, konstelacji, galaktyk. To wszystko jest dla mnie tak nierealne, że aż mnie wkurza to, że tego nie rozumiem. Trudno mi wyjaśnić o co mi dokładnie chodzi, ale najprościej ujmując, ten kosmiczny chaos mnie przeraża. Kiedy dostałam propozycję od Wydawnictwa MUZA żeby zrecenzować książkę „Pierwsze światło” pomyślałam, że ok, spróbuję. Tą decyzję podjęłam tym chętniej, że książka jest napisana przez kobietę – badaczkę. Jak wiadomo świat badaczy kosmosu zdominowany jest przez mężczyzn, dlatego warto znać perspektywę kobiecą 😀

Autorką książki jest Emma Chapman, młoda astrofizyczka, a „Pierwsze światło” jest jej debiutem; oczywiście nie liczę książek stricte naukowych; to debiut popularyzatorski. Przed długie, długie dekady światem badawczym tematyki kosmicznej rządzili mężczyźni i to właśnie oni napisali większość książek popularnonaukowych dotyczących tego tematu. Na szczęście świat się zmienia, a kobiety wychodzą na przód ze swoją wiedzą. Mimo, że niestety nadal badaczki traktowane są w seksistowski sposób, to nie kryją się w kątach, a walczą o siebie wydając książki, pisząc prace naukowe, czy występując w różnego typu programach.

„Pierwsze światło” i wiele znaczący podtytuł

„Pierwsze światło”, to główny tytuł książki. Jaki jest zatem podtytuł? „Jak Wszechświat wyszedł z mroku”. Chapman w swojej książce odpowiada na wiele nurtujących pytań. Czytelnik dowie się między innymi dlaczego słońce ma taki, a nie inny kolor, jak wyznaczono po raz pierwszy czas oraz czy istnieje pierwsza gwiazda. Mimo trudnej tematyki, autorka przekazuje swoją wiedzę w przystępny dla laików sposób.

Nie będę udawać; miałam spore obawy sięgając po ten tytuł, bo kosmos, bo czarna dziura, która mnie przeraża. Dlaczego przeraża mnie czarna dziura? Bo jej nie rozumiem, nie ogarniam jej istnienia do tego stopnia, że kiedy mój mąż włącza jakiś program o niej, to wychodzę. Jednak „Pierwsze światło” Emmy Chapman pomaga zrozumieć wiele zawiłości kosmicznego świata, w tym tajemnicę czarnej dziury 😀

Wydawnictwo MUZA

pierwsze światło - okładka książki

Ciekawość świata i wszechświata

Mimo, że o kosmosie powstało już całkiem sporo książek, to tak naprawdę ludzkość zna tylko niewielki promil tego co kryje. Wszechświat jest tajemnicą. Może kiedyś ludziom będzie dane podróżować w kosmos. Z resztą Elon Musk robi wszystko żeby stało się to możliwe w niedalekiej przyszłości. Może moja córka będzie należała do tego pokolenia, dla którego lot w kosmos będzie jak wakacje na modnym teraz Zanzibarze? Tego nie wiem, ale życzę jej żeby miała takie możliwości.

Kosmos, bo o nim mowa w książce „Pierwsze światło” budzi bezustanne zainteresowanie. I nie ma w tym niczego dziwnego, bo człowiek, to istota, która lubi poznawać, która szuka odpowiedzi na to, co nieznane. Tacy jesteśmy…

Czy warto?

Książkę „Pierwsze światło” polecam każdemu kto lubuje się w kosmicznej tematyce. W tematyce gwiazd, czarnej dziury, wielkiego wybuchu. Ja nie wrzucam tej pozycji do książek, które są zachwycające, ale to pewnie dlatego, że to trochę nie do końca moja tematyka. Przeczytałam ją nie mówiąc o tym nawet mojemu mężowi, bo i tak by nie uwierzył, że czytam coś takiego. Na pewno spróbuję jeszcze raz i to nawet w lipcu, a to wszystko w związku z Kosmicznym Lipcem u Diany z Bardziej Lubię Książki Niż Ludzi. Teraz „Pierwsze światło” zaczął czytać mój mąż i myślę, że jemu się ta książka spodoba.

„Pierwsze światło”, to skumulowana na 320 stronach wiedza o kosmosie. Czy warto zabrać się za jej czytanie? A raczej, czy warto podjąć wyzwanie żeby przeczytać „Pierwsze światło”? Myślę, że warto! I dla kogoś, kto lubi tematykę kosmiczną, ta książka będzie przyjemnością, dla kogoś takiego jak ja? Ciekawostką, która nie była konieczna na liście książek do odhaczenia; jednak nie będę kłamać, że jest słaba. Po prostu, to książka nie dla mnie.

Jedno trzeba przyznać na pewno! „Pierwsze światło”, to kopalnia wiedzy; im głębiej kopiesz, tym jest jej więcej.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.