fbpx
Menu

Książki

siedem zmysłów - zdjęcie książki

„Siedem zmysłów”

, , , , 0

„Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej”

Chyba każdego z nas w szkole uczono, że człowiek posiada pięć zmysłów: słuch, wzrok, smak, dotyk i węch. Może jest ich więcej? Może człowiek posiada jednak siedem zmysłów? A może jeszcze więcej niż siedem? Specjaliści zajmujący się tym zagadnieniem spierają się między sobą nie mogąc do końca ustalić konkretnej liczby zmysłów jakimi dysponuje człowiek. Według aktualnych danych człowiek posiada około trzydziestu (sic!) zmysłów. Autor książki „Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej” Rudiger Braun skupił swoją uwagę na tych pięciu podstawowych, o których zazwyczaj się mówi i uczy w szkole. Dodał do tego dwa kolejne, czyli: intuicję i równowagę.

Siedem zmysłów – czy należy je trenować?

Każdy z naszych zmysłów, podobnie zresztą jak ciało można, a nawet należy trenować. Trening? Tak, ale to jeszcze nie wszystko co możemy zrobić dla naszych zmysłów. Zmysły, które są opisane w poradniku „Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej” można również doskonalić. Tak, tak! Nie pomyliłam się! Ale o tym więcej w książce 😉

Intuicja mi podpowiada…

Autor książki „Siedem zmysłów…” pisze o intuicji i mimo, że wszystkie rozdziały są naprawdę ciekawe, to właśnie ten o intuicji zaciekawił mnie najbardziej. Zdarzyło mi się, że zaufałam intuicji, przeczuciu i myślę, że nie jestem odosobniona. Każdy choć raz w życiu poszedł za tym wewnętrznym głosem, który „podpowiedział” co zrobić. A co najlepsze? Okazało się, że intuicja nie zawiodła. I teraz zdradzę taki mały sekret, z którego nie zdajemy sobie nawet sprawy – korzystamy z intuicji na co dzień, ale po prostu nie jesteśmy tego świadomi, robimy to najzwyczajniej z automatu, odruchowo. Co na to wpływa i dlaczego tak się dzieje? Świat jest skomplikowany, ale wszystko jest po coś. Bez intuicji nie da się po prostu przeżyć, ona jest z ludźmi cały czas, choć nie jesteśmy tego świadomi. Pisząc o tym, że nie da się przeżyć nie mam tu na myśli żadnej extremy, ale codzienne życie i proste czynności.

Wydawnictwo MUZA

siedem zmysłów -okładka książki

Ćwiczenia, testy, obrazki…

Zwracasz uwagę na to, że Twój mózg pracuje? Nie sądzę! Przecież to takie oczywiste, że nie ma się nad czym zastanawiać, prawda? Jednak trzeba go systematycznie stymulować do pracy i pobudzać. Kolejny raz przytoczę wspomnianą wcześniej przeze mnie intuicję. Wiem, że może się to wydawać nudne, ale w końcu to mój blog 😉 a mnie właśnie intuicja zaciekawiła najbardziej; chociaż mogłabym wybierać, bo w końcu autor opisał aż siedem zmysłów 😛 Wracając zatem do intuicji… Żołnierze, których wysyła się na misje, czy piloci samolotów muszą przejść specjalne ćwiczenia związane właśnie z ćwiczeniem intuicji. A my? Szaraczki? „Zwykli” ludzie? Czy my też mamy szansę na ćwiczenie swojej intuicji? Jasne, że tak! I tu Rudiger Braun autor książki „Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej” pędzi z pomocą proponując różnorodne ćwiczenia i testy.

Poznasz? Zrozumiesz lepiej

Kiedy człowiek pozna i co najważniejsze zrozumie mechanizmy działania swoich zmysłów będzie odbierał świat w zupełnie inny sposób. Zmysły są pewnego rodzaju „bramą do świata…”. Po części muszę się z tym zgodzić. Bo czy zapachy jakimi jesteśmy otaczani, czy kolory i rzeczy jakie widzimy nie zbliżają do natury? A czym jest świat? Naturą, tylko „okiełznaną” przez człowieka.

Teoria, wyniki badań, ale i metody terapeutyczne, czy wskazówki w jaki sposób odbierać sygnały swojego ciała, to wszystko znajduje się w „Siedmiu zmysłach…”.

Sygnały…

„Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej”, to poradnik (?) dzięki któremu można poznać swoje zmysły lepiej. Smak, słuch, węch, wzrok, intuicja (czucie) i równowaga – o każdym z nich dowiedziałam się czegoś nowego. Czy przydatnego? O tym można podyskutować, co nie zmienia faktu, że książka jest warta przeczytania.

Życie w ciągłym biegu, pęd za pieniądzem, za karierą – tak teraz żyjemy, do takiego życia zmusza nas w pewnym sensie otaczający świat i ludzie żyjący gdzieś obok. A co z ciałem, z organizmem, który daje sygnały i krzyczy” „STOP!”. Myślę, że właśnie dlatego poradnik „Siedem zmysłów…” jest potrzebny. A dokładniej? Organizm daje sygnały, które często są przez nas ignorowane, albo po prostu z braku wiedzy na ich temat niezauważone. Ta książka pomoże zrozumieć sygnały wysyłane przez zmęczony organizm, bo każdy ze zmysłów wpływa na lepsze, czy gorsze samopoczucie.

Czy warto, czy nie warto?

Jedno na pewno trzeba przyznać autorowi; wykonał kawał dobrej, sporej roboty. Wystarczy spojrzeć na bibliografię umieszczoną w książce. Z reszta… Wywiady, rozmowy z naukowcami, lekarzami, specjalistami na temat konkretnych zmysłów – to naprawdę musiało zająć sporo czasu. Analizy badań… O czym to świadczy? O tym, że Rudiger Braun w swojej książce „Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej” nie poszedł na łatwiznę, co jednocześnie świadczy o tym, że nie jest to jakaś tam sobie pierwsza lepsza książka o zmysłach.

Podoba mi się, że książka „Siedem zmysłów…” mimo, że zawiera sporo naukowej wiedzy napisana jest przystępnym językiem. Gdyby taka ilość faktów została napisana językiem typowo naukowym, to myślę, że byłoby ciężko przez to przebrnąć laikowi jakim ja jestem. A tak? Literatura popularnonaukowa i jej czytanie staje się przyjemnością.

Chcesz widzieć w jaki sposób działa Twój wzrok? Albo czym jest to dziwne przeczucie, które za Tobą „chodzi”? Sięgnij bez wahania po „Siedem zmysłów. Jak je zrozumieć i wykorzystać, by żyć lepiej”, a gwarantuję, że się nie zawiedziesz!

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
w moim śnie - zdjęcie książki obok kubka z kawą

„W moim śnie”

, , , , 0

„W moim śnie”, świadomym śnie

Czy miałaś/eś okazję spotkać na swojej drodze świadomy sen albo chociaż słyszeć o takim zjawisku? Świadomy sen, to taki, w którym śniący zdaje sobie sprawę z tego, że śni. Z jednej strony fascynujące, z drugiej trochę jednak przerażające; przynajmniej dla mnie. Trochę straszne to, że śnisz o czymś czego się boisz, niby wiesz, że to sen, a nie możesz niczego zmienić i co gorsze, nie możesz się czasem obudzić. W książce autorstwa Joanny Gajewczyk pod tytułem „W moim śnie” spotykamy właśnie takie zjawisko. I już na samym wstępie ogromny plus dla samej autorki za to w jaki sposób opisała wyżej wspomniane przeze mnie zjawisko. Widać, że Joanna Gajewczyk przeprowadziła niezły research, a to sprawia, że czytelnik może dokładnie zapoznać się z tajemnicą świadomego snu.

Czy „W moim śnie” jest zagadka?

„W moim śnie”, to książka, która już po przeczytaniu pierwszej strony nie daje się odłożyć. Z każdą kolejną stroną czujesz, że chcesz rozwiązać zagadkę jaką kryje jak najszybciej. Wciągająca, ciekawa, może trochę szokująca, a na pewno niebanalna – w taki właśnie sposób można opisać książkę Joanny Gajewczyk. „W moim śnie”, to istny rollercoaster. Czytelnik znajdzie na kartach opowiadania strach, radość, wzruszenie, fascynację, ale i przerażenie. Zastanawiam się, czy ktoś tak samo jak ja zada sobie pytanie: „Autorko, co cię skłoniło do napisania tej książki? I czy będą kolejne w takim stylu?”

Cześć! Jestem Pola

Główną bohaterką książki Joanny Gajewczyk pod tytułem „W moim śnie” jest Pola. Pola, to kobieta po trzydziestce. Choć może się wydawać, że nie ma w niej nic nadzwyczajnego, to prawda okaże się całkowicie inna. Na co dzień dziewczyna prowadzi swój mały biznes jakim jest kawiarnia „Czarne mleko”. Wszystko wydaje się być na najwłaściwszym miejscu – kochająca rodzina, grono bliskich przyjaciół, spokojne może trochę nudne życie… Wszystko do czasu kiedy to Polę zaczynają nawiedzać koszmary. Można by pomyśleć, że to nic nadzwyczajnego, bo przecież każdy miewa koszmary. Jednak nie takie…

Sen na jawie, jawa we śnie, a może…

Sny, które nawiedzają główną bohaterkę książki „W moim śnie” są jak prawdziwe, to tak zwane świadome sny. Pola czuje zapach, smak… Wszystko wydaje się być tak rzeczywiste, że kobieta zaczyna obawiać się, że coś może jej grozić. A co jest jeszcze gorsze? Boi się zasnąć, a jak powszechnie wiadomo sen jest człowiekowi niezbędny do normalnego funkcjonowania. Pewnej nocy, kiedy Pola śni okazuje się, że ma towarzystwo.

Wadim, bo tak ma właśnie na imię mężczyzna spotkany we śnie również ma świadome sny. Mężczyzna zaczyna pomagać Poli, odczuwa ona przy nim spokój i wtedy staje się coś, czego się nie spodziewali. Wadim zaczyna znikać i właśnie wtedy kobieta podaje mu swój numer telefonu. Sen przerywa jej dzwoniący telefon. I tak oto poznają się w realnym życiu.

Kim jest Wadim?

Wadim, to mężczyzna z przeszłości, złą przeszłością związaną z tym, czym się zajmował – jest byłym wojskowym. Miewa świadome sny podobnie jak główna bohaterka książki Joanny Gajewczyk pod tytułem „W moim śnie”. Jednak w jego przypadku trwa to już dłuższy czas. Jaka jest przeszłość, w której żył Wadim? Czy koszmary łączą się z jego dzieciństwem? Czy we dwójkę zdołają rozwiązać zagadkę?

Wydawnictwo MUZA

w moim śnie - okładka książki

Jestem „kupiona”

Przyznaję, że okładka „W moim śnie” bardzo mnie zmyliła; podejrzewam z resztą, że nie tylko mnie. I zastanawiam się, czy zamysł był taki? Czy zrobiono to specjalnie? Czy może grafik popłynął ze swoją wyobraźnią i źle dobrał okładkę? Tego pewnie się już nie dowiem.

Wracając jednak do samej książki; cieszę się, że nie okazała się mdławym romansem, bo ostatnio sporo takowych na rynku wydawniczym. „W moim śnie” jest skonstruowana tak, że czytając można się przez chwilę poczuć tak, jakby to wcale nie była fikcja, a czyjeś prawdziwe, senne przeżycia. Trochę to creepy 😉 Osoby, które fascynują się zjawiskami paranormalnymi, czy równoległymi światami czytając opowieść będą zachwycone. Ja mimo, że nie interesuję się takimi rzeczami, to książką byłam i jestem zafascynowana. Zostałam czytelniczo „kupiona” przez Joannę Gajewczyk ;P

Czy to romans, czy nie romans?

Jak już wspomniałam książka „W moim śnie” ma dość mylącą okładkę co może mieć dla niej negatywne konsekwencje. Co mam dokładnie na myśli? To bardzo proste; ktoś kto na co dzień nie czyta i nie lubi romansów po prostu po nią nie sięgnie, a podejrzewam, że nawet nie spojrzy… Nawet nie pomyśli żeby ją przeczytać. A jaka jest prawda o książce? To wcale nie jest mdły, nudny i schematyczny romans. Wątek romantyczny, to raczej poboczny temat, taki trochę efekt uboczny? Tak chyba można to określić. Faktem jest, że autorka opisała relację jaka jest między dwojgiem ludzi, ale raczej po to by pokazać jak silną więź można zbudować. Myślę, że wątek romantyczny musiał się tam pojawić, ot i tyle w tym temacie.

Zjawiska nadprzyrodzone?!

„W moim śnie”, to książka nietuzinkowa. Każdy, kto lubi zjawiska paranormalne odnajdzie się czytając opowieść. Znaleźć można energię kosmiczną, duchy i wiele, wiele więcej 😉 Lubisz się choć trochę bać? Gwarantuję, że się nie rozczarujesz! Są sceny, które przyprawiają o gęsią skórkę.

Czy warto?

Książka „W moim śnie”, to coś innego niż czytałam do tej pory. Jedno jest pewne – wciąga już od pierwszej strony. Historia nie jest banałem jakich pełno, ta książką to skomplikowana, pełna mroku historia. Wcześniej nie miałam okazji spotkać się z twórczością Joanny Gajewczyk, „W moim śnie”, to nasza pierwsza „randka”, ale jakże udana.

W tej książce wszystko jest na swoim miejscu począwszy od bohaterów aż po fabułę. Pola i Wadim, to bohaterowie, których nie da się nie polubić.

Patrząc na okładkę spodziewałam się kolejnego romansidła co okazało się błędnym myśleniem, ale to według mnie ogromny plus.

Mimo tego, że sama końcówka książki jest trochę przewidywalna, to nie jest to absolutnie jej minusem. „W moim śnie” nie jest typową książką, to thriller, który  momentami jest naprawdę przerażający. Myślę, że ta lektura pozostanie ze mną na dłużej.

A Ty wierzysz w sny? Myślisz, że pojawiają się po coś i mają znaczenie? Czy też masz wrażenie, że coś co dzieje się w danym momencie miało już kiedyś miejsce? Że coś się wydarzyło? Jeśli tak, to ta książka jest idealną pozycją czytelniczą dla Ciebie.

Wszystkim zastanawiającym się, czy warto sięgnąć po książkę „W moim śnie” mogę ją polecić z pełną odpowiedzialnością. Zapewniam, że tu nie ma czasu na nudę 😉

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
fatalne kłamstwo - zdjęcie książki obok kubka z kawą i puzzli

„Fatalne kłamstwo”

, , , , , 0

„Fatalne kłamstwo”, fatalne w skutkach

Jak to zazwyczaj bywa kłamstwo zawsze ma jakieś konsekwencje. Jego skutki nie są nigdy dobre, czy to kłamstwo z czystej perfidii, czy w dobrej wierze. Chociaż, czy w ogóle jest coś takiego jak kłamstwo w dobrej wierze? A może inaczej… Czy powinno się kłamać w dobrej wierze? To już pozostawiam sumieniu każdego indywidualnie. Istnieje też „Fatalne kłamstwo”.

Życie każdego człowieka składa się z pajęczyny zdarzeń, którą sami tkamy nić po nici. Wiążą się ze sobą, zapętlają przyczynami i skutkami czynów i decyzji jakie podejmujemy. I nawet jeśli nam się wydaje, że coś nie ma wpływu na nasze życie, to mylimy się w tej kwestii i to bardzo. Bo czy spotkanie z kimś nowo poznanym i pójście z nim na obiad nie ma wpływu na nasze dalsze losy? A może to telefon, którego nie odebraliśmy zmieni ciąg wydarzeń.

„Fatalne kłamstwo” i historia z nim związana

Beth, Joanne i Megan – trzy bohaterki thrillera Valerie Keogh pod jakże intrygującym tytułem „Fatalne kłamstwo”. To właśnie decyzja Beth, by spotkać się na lunchu w barze studenckim z Joanne wpływa na ich dalsze losy. Dziewczyny tak bardzo różnią się od siebie, że trudno by było bardziej; jednak mimo tego starają się zbudować coś na wzór przyjaźni.

Młode, żądne przygód dopiero co rozpoczynają studia. Joanne i Beth są świadkami zamieszania jakie w barze wywołała trzecia z dziewczyn – mało atrakcyjna i raczej nieogarnięta życiowo Megan. Już do końca studiów pozostają nierozłączne i aby celebrować obrony prac planują wypad za miasto.

To właśnie ta jedna noc i to co się podczas niej wydarzy wpłynie na całe ich dorosłe życie.

Valerie Keogh i jej książka

Autorką książki o jakże intrygującym tytule „Fatalne kłamstwo” jest Valerie Keogh. Książka jaką serwuje czytelnikom Keogh, to świetne studium kłamstwa, które pokazuje jakie związki przyczynowo – skutkowe ze sobą niesie. „Fatalne kłamstwo” opowiada o przyjaciółkach wśród grupie których jedna poczuła potrzebę kłamstwa. Do czego to doprowadziło? Jakie skutki kłamstwo miało dla pozostałych przyjaciółek?

Wydawnictwo MUZA

fatalne kłamstwo - okładka książki

Trzy „przyjaciółki”?

„Fatalne kłamstwo” jest historią, w której czytelnik poznaje trzy „przyjaciółki” i od tego wszystko się rozpoczyna. Zamysłem Valerie Keogh, która jest autorką książki jest pokazanie w jaki sposób kłamstwo może wpłynąć na życie kłamiącego, ale i tych, którzy są okłamywani. Czy Keogh próbuje przestrzec swoich czytelników przed dopuszczaniem się kłamstwa? Być może tak właśnie jest.

Dlaczego słowo przyjaciółki umieściłam w cudzysłowie? W moim mniemaniu przyjaźń opiera się na całkowicie odmiennych relacjach i wartościach niż te, które reprezentują bohaterki książki. Bo czy przyjaźń opiera się na kłamstwie, czy to kłamstwo w przyjaźni stanowi jej trzon? Zdecydowanie nie! A właśnie tak jest w tym przypadku. Przyjaźń, w której nie ma szczerości, a kłamstwo rządzi nigdy nie przetrwa próby czasu.

Jesteśmy w teraźniejszości

„Fatalne kłamstwo”, którego dopuściła się jedna z „przyjaciółek” miało miejsce w przeszłości, ponad 20 lat temu. Czy warto więc do niego wracać, ciągnąć za sobą wydarzenia z dawnych lat?

Trzy kobiety, przyjaciółki z przeszłości; każda z nich ma już swoje życie. Mimo, że przed dwudziestoma latami zwały się przyjaciółkami, to w tym momencie nie wiedzą o sobie niczego. Ich spotkania ograniczają się do jednego w roku, a telefony? Przecież istnieją! No tak, ale trzeba najpierw chcieć utrzymywać ze sobą kontakt, a bohaterki książki „Fatalne kłamstwo” zdecydowanie nie mają na to ochoty. Nawet na tych corocznych spotkaniach omijają tematy dotyczące swojego życia, problemów, trosk, radości, czy smutków.

Wszystko wydaje się w porządku i kiedy bohaterki myślą, że zabiorą swoją tajemnicę z przeszłości do grobu… Wszystko się zmienia. A to za sprawą jednej z nich!!!

Społeczny przekaz

Valerie Keogh stara się przekazać swoim czytelnikom coś ważnego, pokazać, że w życiu ważna jest tolerancja oraz empatia. Czy jej się to udało? No tak nie do końca, a przynajmniej ja mam takie wrażenie. Szczerze? Przedstawiony problem raczej wywołuje obojętność, a myślę, że nie to było zamysłem autorki.

Czy warto, czy nie warto?

Jeśli ktoś z moich czytelników śledzi polski Bookstagram, to wie, że „Fatalne kłamstwo” było dość mocno i szeroko rozreklamowane. Czy zatem stwierdzenie, że jest książką wybitną tak jak to się o niej rozpisywali inni Bookstagramerzy jest trafne? Moim zdaniem nie do końca, choć muszę przyznać, że książka jest dobra, trzyma w napięciu, to jednak zabrakło mi jednej ważnej rzeczy. Thriller, to według mnie tajemnica i niepokój jaki ze sobą niesie i tego brakowało mi trochę w książce Valerie Keogh. Jednak tak jak pisałam książka nie jest słaba i myślę, że jeśli ktoś tak stwierdzi, to może być to krzywdzące. Jest dobra, to określenie będzie odpowiednie. Nie wybitna, nie świetna, a po prostu dobra. Niestety na więcej nie zasłużyła.

„Fatalne kłamstwo”, to taki thriller, któremu ciężko przypisać jedną kategorię, czy gatunek literacki. Ciężko mi też ocenić tą pozycję czytelniczą jednoznacznie. Jednego jestem pewna, nie jest o zła książka, ale czytałam lepsze.

Przeszkadza mi na pewno to, że autorka kieruje się stereotypami i w pewien sposób propaguje kult bogactwa i pieniędzy. Wiem, że nie wszystkim będzie to przeszkadzało, dla mnie jednak było tego trochę za dużo.

Komu przypadnie do gustu „Fatalne kłamstwo”? Każdemu, kto lubi przekoloryzowanie. A fanom thrillerów spodoba się ta książka? Nie sądzę. Ja jako fanka tego gatunku czuję się rozczarowana, ale jak wspomniałam wcześniej – nie zaliczam książki do kiepskich, jest dobra i tyle.

Czekam aż autorka się znobilituje 😉 i mimo wszystko zachęcam do przeczytania książki. Może komuś „Fatalne kłamstwo” spodoba się bardziej niż mi i ten ktoś stwierdzi, że mam wypaczony gust ;P

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
ukochany wróg - zdjęcie książki obok białej filiżanki z kawą

„Ukochany wróg”

, , , , , 0

„Ukochany wróg”, czyli hate – love

Najnowsza książka Kristen Callihan pod tytułem „Ukochany wróg”, to typowa powieść z rodzaju tych, które bazują na relacji hate – love. Moim zdaniem jeśli chodzi o aspekt uczuciowy zawarty w opowieści, to jest trochę przewidywalny; ma się wrażenie, że to już gdzieś było. Mimo wszystko nie twierdzę, że książka jest zła, bo tak nie jest.

Powrót do przeszłości, a „Ukochany wróg”

Książka rozpoczyna się powrotem do przeszłości, która była traumatycznym przeżyciem dla głównej bohaterki – Delilah. Ubliżanie, dręczenie psychiczne, poniżanie, to wszystko czego do świadczyła w swojej przeszłości młoda kobieta. Okazuje się, że niestety wydarzenia z wcześniejszych lat miały znaczny wpływ na Delilah. Wszystko to doprowadziło do spadku jej pewności siebie i poczucia własnej wartości. Bohaterka nie jest jednak kimś, kto się tak łatwo poddaje i postawiła się życiu. Stała się silną, niezależną i do tego bardzo odważną kobietą, która nie boi się niczego i nie da sobie w kaszę dmuchać. Kobieta jest świadoma swojej wartości i jest gotowa na naprawdę duże poświęcenie dla dobra ogólnego. Czy wróg z przeszłości, to „Ukochany wróg”?

Czas, start!

Macon – dręczyciel Delilah. Kim jest teraz, po wielu latach? Macon, to typowy przystojniak, który ma wszystko; jest bogatym, pewnym siebie aktorem, ale czy zmienił też podejście do ludzi? Niestety! Wygląda na to, że ten przystojniak dręczenie i ubliżanie ma już we krwi… „Czym za młodu…” i tak dalej… Trzeba pamiętać, że będąc nastolatkiem był chłopakiem siostry głównej bohaterki. I tak jak w przeszłości, tak i teraz Delilah „kryje” przewiny swojej siostrzyczki, a wszystko to dla dobra swojej mamy. Za długi siostry stawia w zastaw siebie. Jak to się zakończy? Nienawiść, wyzwiska, słowne utarczki, a to wszystko oddzielone cienką granicą jaką jest pożądanie.

Wydawnictwo MUZA

ukochany wróg - okładka książki

Jaka jest?

„Ukochany wróg”, to książka która momentami jest przewidywalna i nie będę tego ukrywać, bo nie to ma na celu moja recenzja. Jedno jest pewne, Callihan jak zawsze stworzyła świetnych bohaterów, a duet z najnowszej powieści? Sprawia, że emocje da się poczuć w powietrzu czytając książkę.

Mimo, że przewidywalność, to ogromny minus, to znajdą się również plusy i jest ich zdecydowanie więcej niż minusów; a właściwie jednego minusa 😉 Bardzo pozytywnym aspektem książki są dialogi oraz humor, którego nie brakuje na kartach książki „Ukochany wróg”. A to wszystko okraszone lekką nutą tajemnicy, bo pojawia się zagadka, a właściwie pytanie… Dlaczego siostra głównej bohaterki tak dziwnie się zachowuje? I czy jest złodziejką rodzinnej pamiątki Macona? A tak właściwie, to gdzie ona się w ogóle podziewa?

Pytań jest sporo, prawda? Ale najważniejsze, to chyba to, czy wrogowie staną się kimś więcej? Jak potoczą się losy głównych bohaterów?

Podsumowując

Książka „Ukochany wróg” jest pełna różnych, ale niestety łatwych do przewidzenia wydarzeń, skomplikowanych relacji rodzinnych, poświęcenia oraz przebaczania. Kristen Callihan w swojej powieści pokazuje czytelnikom, że życie bywa zaskakujące, momentami nawet bardzo. Czy warto zatem wyzbyć się wszelkich uprzedzeń i zapomnieć o przeszłości dając szansę nowemu, może lepszemu życiu? Na to pytanie chyba każdy sam, w głębi siebie musi odpowiedzieć, bo ilu ludzi, tyle odpowiedzi.

Wracając do tematu książki; „Ukochany wróg”, to romans i tego nie da się przykryć niczym, nawet przesłaniem jakie niesie. Opowieść na pewno jest dość „gorąca” i przeznaczona raczej dla pełnoletnich czytelniczek… Chociaż trzeba przyznać się przed samą sobą; czy będąc w gimnazjum nie czytało się takich książek? 😉 Myślę, że „Ukochany wróg” podbije serca czytelniczek, które lubią transformację znajomości – od nienawiści po szaleńczą miłość.

To, że pisałam o przewidywalności książki nie oznacza, że ją skreślam i daję 1/10, bo tak nie jest. Ważne jest to, że książka nie jest monotematyczna, a to bardzo ważne; dzięki temu nie nudzi. Dialogi są moim zdaniem na wysokim poziomie; jednocześnie bawią i potrafią wzruszyć za co duży plus dla autorki.

Czy warto?

Jeśli ktoś szuka lekkiej i przyjemnej książki do poduszki albo po prostu dla rozluźnienia po pracy, czy innych obowiązkach, to „Ukochany wróg” jest właśnie taką pozycją. Można przy niej wypocząć i się odprężyć, bo nie jest zbyt wymagająca. Na pewno nie jest na poziomie „Traktatu o łuskaniu fasoli” Myśliwskiego – jeśli ktoś szuka książki na tym poziomie, czyli czegoś bardziej ambitnego, to „Ukochany wróg” się nie sprawdzi 😉 Chociaż mimo wszystko polecam na ogólny chillout.

Każdego z bohaterów da się łatwo polubić i gwarantuję, że nawet do tych „złych” poczuje się sympatię. Czasem jest tak, że chcesz polubić bohaterów, ale się nie da, w tym przypadku ten problem nie istnieje.

Za duży plus uważam mnogość emocji jakie są przedstawione w książce. Znajdziemy śmiech, cierpienie, a także łzy, ale te ze wzruszenia.

Mam delikatne wrażenie, że historia była trochę za bardzo „rozciągnięta”, ale to tylko mój punkt widzenia; wiem, że niektórzy czytelnicy lubią taki styl. Historia na końcu jest jak gdyby niewyjaśniona do końca, a niektóre z wątków się urywają. Czy to znak, że będzie dalszy ciąg historii? Jeśli tak, to na pewno przeczytam, ale podejdę do tego na chłodno.

Pamiętajcie: „kto się czubi, ten się lubi” 😉

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
underground - zdjęcie książki, obok butelka whisky

„Underground”

, , , , , , , 0

„Underground” – czas start!!!

Przed rozpoczęciem czytania książki „Underground” Agaty Suchockiej chcę zaznaczyć, że jest to powieść, która jest skierowana zdecydowanie do osób pełnoletnich. Dlaczego? Ponieważ zawiera wulgarne słownictwo, a z jej kart aż cieknie erotyzm. Szczerze mówiąc książkę można ocenić jako specyficzną i nie mam tu na myśli złego kontekstu słowa „specyficzna”, a wręcz przeciwnie.

Co zatem serwuje swoim czytelnikom Agata Suchocka? Alkohol, sex, narkotyki? Tak, to na pewno w „Undergroundzie” znajdzie każdy. Nie zabraknie również tajemniczych, ukrytych nocnych klubów, gangów, niebezpieczeństwa i śmierci. Mroczne tajemnice, ból i wszechobecne subkultury? Tego też nie zabraknie w książce Suchockiej. Są też tematy, które niekoniecznie są przyjemne i miłe – gwałt, pedofilia…

Obyczajówka, romans??? Czym jest „Underground”?

Szukając książki na stronie wydawnictwa, czy nawet Empiku znajdziemy ją pod kategoriami obyczajówka i romans; do takich została właśnie przypisana. Czy na pewno słusznie? Po kategorii w jakiej można znaleźć „Underground” na pewno kilka osób pomyśli, że znajdzie tu czułe, romantyczne sceny pełne miłości, delikatnych pocałunków i uścisków. I w tym momencie muszę te osoby rozczarować. Tu rządzi alkohol, ostry sex, mrok… I underground! Tu nie ma zasad, tu wystarczy najbardziej sexowna, obcisła, czarna kieca i długie kozaki na szpilce… I co dalej? Wystarczy wskoczyć w wir wydarzeń, dać się wciągnąć w świat prochów, alkoholu i mrocznej muzyki.

Marla… Kim jesteś?

Marla… Lat trzydzieści, za dnia niepozorna, ma zwykłą pracę i nudne życie. A po godzinach? Pochłonięta totalnie przez „Underground”, a wokół niej trzech facetów. Czy pomogą kobiecie wyjść z bagna, w którym się znalazła? Czy może to właśnie „dzięki” nim stoczy się jeszcze bardziej i podziemie pochłonie ją do reszty?

Agata Suchocka stworzyła postać bardzo charakterystyczną i charakterną. W dzień Marla jest tłumaczką, a w nocy? Zimną kobietą bez uczuć, która wszystkich poza sobą ma za nic. Za najważniejsze rzeczy w swoim życiu uważa zabawę, alkohol i sex. A co z miłością, drugim człowiekiem i czułością? Ona w to nie wierzy. Wierzy za to, że miłość nie jest do niczego potrzebna.

Wydawnictwo MUZA

underground - okładka książki

Trzech tajemniczych mężczyzna i ona

Jak to zazwyczaj jest, bohaterka książki „Underground” jest piękną kobietą, a co za tym idzie ma wielu adoratorów. Przyciąga mężczyzn niczym magnes. Jest ich trzech, a każdy z nich pełni w jej zwariowanym życiu inną rolę.

Pierwszy z nich, to syn rosyjskiego oligarchy – Lizadr. Mężczyzna jest w stanie poświęcić dla Marli wszystko; jest niczym czarny anioł stróż – pilnuje żeby zawsze wyszła bezpiecznie z klubu i przy okazji nie zadławiła się własnymi wymiocinami gdy śpi.

Ichiguro, to drugi z mężczyzn jakich można spotkać w życiu Marli. Kim jest? To gej, który posiada umiejętność słuchania i to właśnie jemu bohaterka książki zwierza się ze swoich trosk i rozmyślań. Kim jest naprawdę mężczyzna i czy warto mu ufać?

I trzeci… Morgit; wydaje się, że jest najbardziej poszkodowanym ze wszystkich panów. A dlaczego? Bo kocha Marlę do szaleństwa, a ta wiedząc co i jak bawi się jego uczuciami.

Każdy ma to, na co zasłużył

Jak już wiadomo dla Marli najważniejsza jest dobra zabawa, a uczucia innych? Nie, one się w ogóle nie liczą, ale do czasu; na każdego przyjdzie pora. Dobra zabawa, to nie wszystko, bo oprócz niej istnieje też inne życie. Każdy z bohaterów książki Agaty Suchockiej pod tytułem „Underground” przekona się na własnej skórze co to znaczy dostać to, na co się zasłużyło.

Dwa światy

„Underground”, to książka, w której autorka zabiera swoich czytelników do dwóch odrębnych światów naprzemiennie. Właśnie dzięki temu zabiegowi książka nie jest schematyczna i przyciąga swoją innością. Z jednej strony Marla – główna bohaterka jest poukładaną, przykładną tłumaczką, z drugiej zaś; nie bójmy się tego powiedzieć – zimną suką stawiającą na dobrą zabawę. Wszystko to sprawia, że chce się czytać dalej i dalej; książkę ciężko odłożyć.

Czy warto?

Fabuła jaką można znaleźć w książce „Underground” jest na pewno ciekawa, inna niż w książkach, które miała okazję czyta do tej pory. Czy jest to jej zaletą? Tak, zdecydowanie… Utarte schematy mogą z czasem nudzić, a tu miłe zaskoczenie; czytelnik dostaje coś innego, coś nowego, świeżego. Nie chcę zdradzać fabuły, bo boję się, że mogłabym odebrać komuś tym frajdę z czytania. Co najważniejsze? „Underground”, to nie jest grzeczny romans z klasyczną historią jakich wiele.

Może i książka zawiera trochę za dużo opisów, ale czy to minus? Taki jej urok! A styl jakim pisze Agata Suchocka zrekompensuje czytelnikowi wszystko. Autorka serwuje istny rollercoster! Akcja nie zwalnia nawet na chwilę i rozkręca się dość szybko. Wiem, niektórzy tego nie lubią, ale ja z kolei nie lubię snucia tego samego przez kilka stron; to się po prostu nudzi – tutaj tego na szczęście nie ma 🙂

Emocje jakie dostarcza Suchocka serwowane są dość sporymi dawkami i gwarantuję, że na pewno ich nie będzie brakowało. Książka może i nie jest pisana prostym językiem, ale jest przystępna i czyta się ją mimo wszystko łatwo.

Duży plus leci ode mnie za tematy jaki zostały poruszone w książce; a muszę przyznać, że są to tematy dość trudne, tematy będące tabu.

„Underground” , to nie jest typowa książka „do poduszki”. Wydawać by się mogło, że nie ma tu żadnego przesłania, że to książka napisana ot tak. A to wszystko jest błędnym myśleniem. Autorka w snutej przez siebie opowieści pokazuje jak często dzieciństwo i to jak je przeżyjemy wpływa na późniejsze życie. Pokazuje jaki wpływ mają relacje z rodzicami i rówieśnikami.

Książkę polecam!

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
wystarczy chcieć - zdjęcie książki

„Wystarczy chcieć”

, , , , , , , 0

Czy na pewno „Wystarczy chcieć”?

„Wystarczy chcieć”, to książka której autorką jest J.B. Grajda. Jak zapewnia już sam opis nie spotkamy się z kolejną wersją Vivian oraz Edwarda ze znanego hitu jakim jest „Pretty woman”. „Wystarczy chcieć”, to opowieść o kobiecie silnej, pewnej, siebie, niezależnej, choć prowadzącej nie do końca takie życie o jakim marzyła będąc małą dziewczynką. Ale tak szczerze… Czy wszystkim spełniają się dziecięce marzenia? Raczej nie! Z czasem przecież ewoluują. Ja na przykład marzyłam żeby być „sklepową” 😉 teraz już tak niekoniecznie. Wracając jednak do tematu książki… Czy wystarczy czegoś chcieć żeby to się spełniło?

Kim jesteś Patrycjo? „Wystarczy chcieć” żeby się spełniło?

Patrycja – główna bohaterka powieści „Wystarczy chcieć”; silna, niezależna. A gdzie pracuje? No właśnie tutaj dochodzimy do sedna wszystkiego; Patrycja jest ekskluzywną escort girl. Dziewczyna pełna tajemnic, pewna siebie i świadoma swojej seksualności. Swoje wszystkie atuty potrafi wykorzystać w „pracy” jaką wykonuje, a z życia czerpie pełnymi garściami. Kobieta chce być jednak anonimowa przez co wymyśla swój znak rozpoznawczy jakim jest maska wenecka, która pozwala zapewnić nie tylko anonimowość, ale również komfort podczas erotycznych igraszek jakie zapewnia swoim klientom.

Życie Patrycji pomimo zajęcia jakim się para jest stosunkowo poukładane i mogłoby się wydawać, że nic nie jest w stanie zakłócić tego pozornego spokoju. Ale czy na pewno? Kim są policjanci, którzy pojawiają się pewnego dnia pod jej drzwiami? I kim jest ta mała, wystraszona, zapłakana dziewczynka?

Wyjątkowy klient

Patrycja w swojej pracy przeżyła niejedno i spotkała niejednego klienta; jednak ten jest wyjątkowy. Z czym związana jest jego wyjątkowość? Jako jedyny dał odczuć kobiecie, że to coś więcej niż sex… Ale czy aby na pewno jego zamiary są dobre? Kim się okaże? Co połączy Patrycją i tajemniczego mężczyznę? Czy można mu zaufać? A może okaże się, że naprawdę „Wystarczy chcieć” i życie zmieni się na lepsze?

Wydawnictwo MUZA

wystarczy chcieć - okładka książki

Erotyczny kryminał z wątkiem sensacyjnym

„Wystarczy chcieć”, to mieszanka wybuchowa. Zaczynając czytać można pomyśleć, że to typowy erotyk, romansidło jakich wiele. Nic bardziej mylnego 😉 Autorka do klasycznego erotyku dodała wątek kryminalny z domieszką sensacji i tak powstało wielkie bum. Poprzez takie właśnie połączenie książka zyskała swoisty charakter i stała się mocniejsza. Myślę też, że połączenie erotyku z kryminałem i sensacją sprawiło, że opowieść czyta się z większym zaciekawieniem.

Intrygi, namiętność, kłamstwa i mrok, to wszystko możemy znaleźć na kartach książki napisanej przez J.B. Grajdę. Jeśli pominę naprawdę sporą ilość erotycznych scen zawartych w książce, to otrzymam intrygującą, trzymającą w napięciu do ostatniej strony, przemyślaną historię.

Natalio, jesteś bezpieczna?

Ta mała dziewczynka, którą przyprowadzają pod drzwi Patrycji policjanci, to jej siostrzenica Natalia. Czy kobieta zdecyduje się na porzucenie dotychczasowego życia dla jej dobra? I co najważniejsze; czy jest gotowa podjąć się takiej odpowiedzialności? Wyzwanie jest ogromne! Czy mu podoła?

Podsumowując

„Wystarczy chcieć” potrafi trzymać w napięciu i to w każdym aspekcie; autorka postarała się i nie zawiodła swoich czytelniczek w żadnej kwestii. Emocje są zarówno w części erotycznej jak i w wątku kryminalnym. Szczerze? Nie spodziewałam się po tej książce takich zwrotów akcji, a intryg już w ogóle. Jeśli mogę tak napisać, to jestem rozczarowana, ale jest to rozczarowanie z serii tych pozytywnych!

J.B. Grajda tkała opowieść w taki sposób, że czytając nie ma się czasu na nudę nawet przez najmniejszą chwilę. Co jest kłamstwem, a co prawdą? Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem? Komu można ufać? Autorka nieźle wodzi czytelników za nos, to trzeba przyznać.

„Wystarczy chcieć”, to książka o wyborach, o trudności z jaką spotyka się człowiek podczas ich dokonywania. Książka o ryzyku i zaufaniu. Jeśli ktoś myśli, że biorąc do ręki tan tytuł trafił na banalną opowiastkę beż drugiego dna, to grubo się myli. Historią, z którą spotyka się czytelnik przyniesie sporo emocji; gwarantuję, że wśród intryg, sexu, kłamstwa znajdzie się również miejsce na chwilę przemyśleń i wzruszeń.

Książka napisana jest w przystępny sposób, co sprawia, że czyta się ją lekko i przyjemnie. „Wystarczy chcieć”, to słodko – gorzka historia o dorosłości.

Jeśli chcesz wiedzieć, czy Patrycja podejmie właściwą decyzję, to zachęcam… Sięgnij po „Wystarczy chcieć”, a lektura na pewno Cię nie rozczaruje.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
druga młodość, cóż z tego, że druga - zdjęcie książki na tle białej bluzki

„Druga młodość, cóż z tego, że druga”

, , , , 0

Kult młodości… „Druga młodość, cóż z tego, że druga”?

Żyjemy obecnie w czasach kiedy kult młodości, piękna i bycia fit są ponad wszystko. Niestety nie zawsze są one prawdziwe; kogo stać ten się poprawia, ale nie zawsze wychodzi to na dobre. Czy to wszystko jest konieczne? Czy wkraczając w dojrzalszy wiek musimy poprawiać to co dała natura? I dlaczego będąc już w takim wieku ludzie starają się go jakby „ominąć”. A co gdyby spojrzeć na to wszystko z innej, bardziej pozytywnej strony? Autorki książki „Druga młodość, cóż z tego, że druga” Sophie Mass i Caroline de Maigret starają się odpowiedzieć na to pytanie.

„Druga młodość, cóż z tego, że druga”… Czym jest w ogóle młodość?

Wielu kojarzy tą „drugą młodość” z czasem, który zaczyna pędzić nieubłaganie, to czas raczej przekoloryzowany, ale w tym złym sensie. „Druga młodość, cóż z tego, że druga”? No właśnie. Czy mając 40, 50, czy 6 lat trzeba od razu tworzyć ze swojego życia karykaturę? Jasne, że każda kolejna zmarszczka, to taki mały cios dla kobiety, ale nie warto się tym martwić. Im więcej zmarszczek, tym mniej je zauważamy 😉 Pęd do bycia doskonałym i kult pięknego ciała przysłaniają zwykłą umiejętność cieszenia się życiem po prostu.

Francuski szyk

Kto jak nie Francuzki są ikoną szyku i ponadczasowości? Będąc w Paryżu można zauważyć na każdym kroku, że jest on światową stolicą mody. Kobiety żyjące we Francji, a w szczególności właśnie w Paryżu posiadają swój styl, który starają się kopiować kobiety całego świata. I niech nikogo nie zmyli to, że piszę o stylu, bo nie chodzi mi tylko o styl ubierania się, robienia makijażu, czy fryzur. Mama na myśli również sposób życia i to w jaki sposób o nim myślą. Autorki książki „Druga młodość, cóż z tego, że druga” pokazują wspomniany właśnie styl swoim czytelnikom. Czy boją się zatem przemijającego czasu?  Nie! Wręcz przeciwnie; piszą o przemijaniu, wątpliwościami i rozterkach jakie są z tym związane bez najmniejszej nawet krępacji. Co lepsze? Sophie Mass i Caroline de Maigret starają się przedstawić również plusy „drugiej młodości”, bo takie również istnieją.

Czy „druga młodość” może mieć zalety?!

Autorki książki „Druga młodość, cóż z tego, że druga” pokazują, że to, że ktoś ma 40, 50, czy 60 lat, to nie problem i należy szukać w tej sytuacji również pozytywów. Przez sposób w jaki napisana jest książka będzie ona ciekawą pozycją dla każdej kobiety bez względu na rocznik jaki posiada w dowodzie osobistym. Może się wydawać, że pozycja kierowana jest do konkretnego kręgu odbiorczyń, a dzieje się tak przez tytuł jaki posiada, ale gwarantuję, że tak nie jest.

Sophie Mass i Caroline de Maigret w bardzo zabawny sposób przekazują ogromną dawkę trzeźwego spojrzenia na świat w jakim przyszło nam żyć. Czyli można napisać świetną książkę o „średnim” wieku, która nie jest „sztywna” i nudna??? Jak widać można! Celne spostrzeżenia i cięty humor, to coś czego na pewno czytelniczkom nie zabraknie przez co książkę trudno odłożyć.

Wydawnictwo MUZA

druga młodość, zóż z tego, że druga - okładka książkiNic na siłę     

„Druga młodość, cóż z tego, że druga”, to książka, w której nikt nikogo na siłę nie odmładza, nie udziela na siłę rad. Autorki przekazują czytelniczkom wskazówki jak poczuć się lepiej z samą sobą. W „Drugiej młodości…” dowiemy się jak chłonąć współczesny świat całą sobą. Oczywiście mimo sporej dawki ciętego dowcipu i pozytywnej energii nie da się odczuć, że wszystko jest różowe, a świat kolorowy bez żadnych rys.

Bo to nie jest przecież poradnik! I co w ogóle z tą młodością?!

Można by pomyśleć, że „Druga młodość, cóż z tego, że druga” to poradnik, jednak to nie jest tak do końca prawdą. Tą książkę można nazwać raczej przewodnikiem? Tak, to chyba będzie najwłaściwsze określenie. Każdy z rozdziałów napisanych przez duet Sophie Mass i Caroline de Maigret rozpoczyna się od jakiegoś hasła

Młodość… Pierwsza, druga, trzecia, kolejna. Tak, dokładnie! Każdy może być „młody”, choć nie koniecznie wyglądem; liczy się głowa i to jak się czujemy. Każda z tych „młodości” ma swoje zalety, ale i wady o czym trzeba pamiętać. Co jest niezbędne żeby czuć się młodo? Według autorek wystarczy odpowiedni punkt widzenia i myślę, że mają w tej kwestii absolutną rację.

Podsumowując

Sophie Mass i Caroline de Maigret autorki książki „Druga młodość, cóż z tego, że druga” mają pewną swobodę i małą dozę nonszalancji w pisaniu; może to właśnie przez ich francuskie pochodzenie? To taki swobodny, lekki jednak wcale nie błahy styl. Czego można się dowiedzieć z książki? Że nie warto na siłę gonić za kultem ciała jeśli czujemy się dobrze z samą sobą. Biorąc do ręki książkę nie ma co się spodziewać takiego typowego poradniko – doradzacza. I dobrze! Znaleźć można za to porady, które napisane są z lekkim przymrużeniem oka i z pewną lekkością.

Czytając „Drugą młodość…” można się nieźle uśmiać przy czytaniu niektórych rozdziałów; na przykład: „kiedy koleżanka z pracy urodziła się w tym samym roku, w którym ukończyłaś studia” ;D

Co jeszcze? Coś czego się w sumie nie spodziewałam, a co to takiego? Porady modowe i urodowe. A to wszystko okalają wartościowe treści napisane przez świadome, silne, pewne siebie kobiety i co najważniejsze akceptujące siebie kobiety.

 

Przy okazji pamiętajcie dziewczyny, kobiety, baby kochane, że wieku nie określa nasza metryka, ale to jak czujemy się same ze sobą. Dbajcie o swoje wewnętrzne dziecko, a będziecie czuć się młodo przez wiele długich lat.

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
paranoja - zdjęcie książki obok kubka z kawą

“Paranoja”

, , , , 0

Czyja to „Paranoja”?

Biorąc do ręki książkę pod intrygującym tytułem „Paranoja” liczyłam na wiele. Czy się zawiodłam? Natalia Kostrzycka – autorka thrillera jest debiutantką i moim zdaniem jest to debiut zdecydowanie udany co bardzo mnie cieszy. Dlaczego? Uważam, że warto próbować, nie poddawać się, a Natalia, to młoda mama, która podjęła się trudnego wyzwania jakim jest napisanie książki. Już na samym początku chcę zachęcić do zakupu książki, bo warto wspierać młodych, początkujących autorów, a szczególnie tych wywodzących się z rodzimej ziemi.

Anastazja, Piotr, Michał… „Paranoja”

Główną bohaterką książki „Paranoja” Natalii Kostrzyckiej jest Anastazja. Kim jest? Anastazja, to młoda kobieta, która wydawać by się mogło, że ma życie idealne; mąż, dom, samochód… Czy małżeństwo z Piotrem jest naprawdę idealne? Nie do końca… Kobieta podejrzewa męża przez oschłość z jaką ją traktuje o romans. Co ukrywa Piotr? Czy zdrada jest najgorszym czego się dopuścił?

Dzwoni telefon… To matka głównej bohaterki, z którą swoją drogą Anastazja ma nie najlepszy kontakt. Czego zatem chce kobieta? Okazuje się, że miała wypadek i niezbędna jest jej pomoc córki. A może to tylko pretekst żeby kolejny raz znęcać się psychicznie nad córką? Żeby uniknąć trudnej rozmowy z mężem Anastazja postanawia pojechać do matki i pomóc. Wtedy pojawia się on…

Michał… Kim jest przystojny mężczyzna? Duchem z przeszłości Anastazji, czy skrywaną przed mężem miłością? Michał, to dawna miłość dziewczyny. Mająca problemy z mężem młoda kobieta dość szybko daje się uwieść.

BookEdit

"Paranoja" - okładka książki

I wtedy wszystko się zaczęło

Po spotkaniu z dawną miłością życie Anastazji zaczyna się zmieniać… Na gorsze. Jednak, czy może być coś gorszego niż zdradzający mąż? Uwierzcie mi, że może. Na światło dzienne zaczynają wypływać coraz to nowe fakty i skrywane przez wiele lat tajemnice. Bohaterka książki „Paranoja” ma ogromny problem – nie wie komu i kiedy może zaufać, a każdy sekret goni kolejny.

Mąż ukrywa przed Anastazją prawdę o swoim życiu, matka knuje intrygę za intrygą i gra na dwa fronty. A siostra, która powinna być wsparciem w tym trudnym czasie? Toczy z bohaterką otwartą rywalizację. Co najgorsze? Okazuje się, że od pięciu lat, czyli od ślubu Anastazji Amanda jest z byłbym głównej bohaterki, czyli z wcześniej już wspomnianym Michałem. Robi się ciekawie, prawda? A będzie jeszcze lepiej, zapewniam!!!

Michał, naprawdę to zrobiłeś?!

Michał, pierwsza prawdziwa miłość Anastazji namiesza w jej życiu i to tak, że nie sposób o tym nie wspomnieć. Nie dość, że z premedytacją zaciągnął ją do łóżka, to okazuje się, że siostra Anastazji jest z nim w ciąży. Czy ciąża jest prawdziwa? Czy dziewczyna poroni? Jaka jest prawda? Tego dowie się tylko ten, kto postanowi przeczytać książkę „Paranoja”.

A kim tak naprawdę okazał się Michał? Historia jaka się za nim ciągnie jest zdecydowanie trudna… Po rozstaniu się w czasach licealnych z Anastazją swoim zaborczym zachowaniem doprowadził do prawdziwej tragedii. Nie będę się tu za dużo o tym rozpisywać, bo nie chcę zdradzać fabuły 😉

Po fali informacji jaka spłynęła na Anastazję ta postanawia uciec… Uciec od swojego dotychczasowego życia choć na chwilę. Bierze swoje rzeczy i skacze z tarasu.

Lekarz na ratunek

Skok Anastazji okazał się tak niefortunny, że musiała pojechać do szpitala. Zwichnięty nadgarstek nie jest w tym momencie najgorszym co może ją spotkać, ale sama Anastazja jeszcze o tym nie wie. W szpitalu poznaje Dawida – lekarza, który oferuje jej nocleg i staje się podporą w najtrudniejszym dla niej czasie. Tylko czy na pewno można mu ufać? Kim tak naprawdę jest oferujący pomoc młody, przystojny lekarz?

Czy warto?

Lubię pisarskie debiuty. Dlaczego? Bo nie wiadomo czego można się spodziewać, a to jest w tym wszystkim najlepsze 😀 „Paranoja” Natalii Kostrzyckiej jest według mnie świetnym debiutem. Jak tylko się dowiedziałam, że będę miała możliwość zrecenzowania książki, to już zaczęłam zacierać z niecierpliwością ręce.

„Paranoja”… Tytuł dość wymowny; wiemy, że ktoś cierpi na paranoję, tylko kto? Czy potencjalnie zdradzający mąż z problemami życiowymi, czy Michał – dawna miłość Anastazji, który swoją drogą już trochę nabroił. A może nowopoznany Dawid? Matka, siostra? A może sama Anastazja? Tego nie zdradzę, bo nie byłoby zabawy dla przyszłych czytających, ale jedno jest pewne – zakończenie mnie rozwaliło, nie spodziewałam się takiego obrotu zdarzeń. A o czym to świadczy? O tym, że autorka wie co robi!

Książkę pochłonęłam prawie że jednym tchem; czyta się ją bardzo przyjemnie i lekko.

„Paranoja”, to tytuł, który zasługuje na uwagę. I to zakończenie!!! Cały czas próbuję zrozumieć: jak???

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

Load More