fbpx
Menu

Książki

kobieta w walizce - zdjęcie

„Kobieta w walizce”

, , , , 0

Hubert Meyer i „Kobieta w walizce”       

Jeśli ktoś by mnie zapytał jaką książkę Katarzyny Bondy lubię najbardziej, to bez zastanowienia powiedziałabym, że całą serię o Hubercie Meyerze. I muszę przyznać, że zawsze czekam z niecierpliwością na kolejną, nową część jego przygód. „Kobieta w walizce”, to już 8 tom serii o profilerze. Meyer jest interesującym osobnikiem; Hubert pracuje jako psycholog śledczy i ma zawsze takie „szczęście”, że trafiają mu się sprawy, które zdecydowanie do łatwych nie należą. Śledztwa, które prowadzi za każdym razem są niezmiernie interesujące. Czy i tym razem tak będzie? Najnowsza książka carycy polskiego kryminału Katarzyny Bondy, która nosi tytuł „Kobieta w walizce” z pewnością zaskoczy 😉

„Kobieta w walizce”?

Odnaleziony zostaje porzucony bagaż. I tutaj raczej nikt nie będzie zaskoczony, bo okazuje się, że to właśnie tytułowa „Kobieta w walizce”. Trochę przerażające, ale jak przystało na Bondę – potrafi zaskoczyć, za co właśnie ją uwielbiam. Do kogo należą zwłoki? I dlaczego ktoś porzucił je w walizce na poboczu? Tym razem jednak do akcji nie wkracza mój ulubiony bohater książek Katarzyny Bondy, czyli Hubert Meyer. Zastąpić go musi Grzegorz Kaczmarek. Jeśli ktoś czytał poprzednią część, czyli „Zimną sprawę”; swoją drogą to było najtrudniejsze śledztwo Meyera, ten wie, że profiler jest chwilowo „uziemiony. Jeżeli ktoś nie czytał, to nie napiszę niczego więcej, bo po co psuć zabawę tym, którzy mają ją dopiero przed sobą 😉 Czy Kaczmarek sobie poradzi tak dobrze jak Meyer?

Wydawnictwo MUZA

kobieta w walizce - okładka książki

Fabuła

W Ełku zostaje odnaleziona tajemnicza walizka i cóż można powiedzieć… Jej zawartość jest dość zaskakująca. „Kobieta w walizce”… Tak, dokładnie ona jest zawartością bagażu, a raczej jej zwłoki. Sprawa trafia na policję, a do Ełku oddelegowany zostaje policyjny profiler. Niestety, tym razem nie będzie to Hubert Meyer, a Grzegorz Kaczmarek. Czyje szczątki zostały zapakowane do walizki? Tego właśnie musi się dowiedzieć Kaczmarek. Jak sobie poradzi? To nie jest takie oczywiste. Już po pierwszych rozmowach z mieszkańcami Ełku wie, że sprawa do łatwych należeć nie będzie. Mieszkańcy miasteczka mają ze sobą różne powiązania, a rodzina Błachutów okryła się zmową milczenia; postanowili udawać, że nic się nie wydarzyło. A jaka jest prawda? Czy „Kobieta w walizce” ma coś wspólnego z tą rodziną?

I teraz zacznie się dopiero prawdziwa „przygoda”! Hubert Meyer dołącza do zespołu śledczych 😊 Każdy kto zna jego sposób pracy wie, że tylko on może się w tym całym bałaganie związanym ze sprawą tajemniczej – nie tajemniczej walizki. Z drugiej strony na samym początku patrzą na niego w bardzo nieprzychylny sposób. Co się stało, że nagle cała ekipa zmieniła swoje podejście do Meyera i zaczęła z nim normalnie współpracować? Kolejne zaginięcia. Czy rodzina Błachutów ma jakąś tajemnicę? Czy  i w jaki sposób „Kobieta z walizki” jest z nimi powiązana? W momencie kiedy pierwsza z tajemnic Błachutów ujrzała światło dzienne śledztwo znacznie przyspieszyła, a Huber Meyer przejął nad nim dowodzenie. Czy Hubert rozwiąże sprawę równie błyskotliwie jak wcześniejsze, którymi się zajmował? A może tym razem nie pójdzie tak łatwo?

Podsumowując

Jak to bywa zazwyczaj u Katarzyny Bondy akcja wręcz pędzi i nie ma czasu na wytchnienie. Jedno zdarzenie następuje bezpośrednio po drugim. I w miejscu zaznaczę, że każde, nawet najdrobniejsze wydarzenie coś znaczy; podobnie zresztą jak każda z pojawiających się postaci. „Kobieta w walizce”, to książka, która jest niezwykle „poukładana” logicznie. Co mam na myśli? Nie ma tu gmatwaniny, która sprawia, że czytając czuje się pewnego rodzaju zagubienie. Wszystko ma sens, a zdarzenia posiadają sensowne, jasne wyjaśnienie.

Twórczość Katarzyny Bondy cenię za wiarygodność. Każda z historii mogłaby się wydarzyć naprawdę. Nie ma tu miejsca na wydumane historie, nieprawdopodobne miejsca, w których toczy się akcja, czy bohaterów „z kosmosu”. U Bondy wszystko się zgadza. Książka jest kryminałem i temu nie da się zaprzeczyć, ale jest takim kryminałem, który czyta się wręcz przyjemnie. „Kobieta w walizce”, to książka nieodkładalna. Niby chcesz ją odłożyć, a ona ciągle „siedzi” w głowie i nie daje o sobie zapomnieć. Każdy kolejny rozdział, który przeczytałam wywoływał coraz to większą ciekawość.

A co do samej fabuły? Jestem pod wrażeniem tego, jak to wszystko było dograne – mam tu na myśli oczywiście historię opisaną w książce „Kobieta w walizce”. Te wszystkie tajemnice, brudy zamiatane przez lata pod dywan i nagle… Pojawia się Hubert Meyer i jak zawsze wywleka na wierzch to co najgorsze. Książka jest pełna sekretów, tajemnic i „trupów” wyglądających zza rogu. A finał książki? Jak zawsze u Katarzyny Bondy… Mocny!

„Kobieta w walizce” będzie jednym z moich ulubionych tomów serii o Hubercie Meyerze. A tym, którzy chcą się z nim „spotkać” polecam rozpocząć tą przygodę od pierwszego tomu. Zapewniam, nie będzie czego żałować!

„Kobieta wylała do jeziora resztkę trunku, pozbierała z trawy drobne przedmioty i wrzucała je kolejno na ciało.”

 

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
skrawki przeszłości - zdjęcie

„Skrawki przeszłości’

, , , , 0

„Skrawki przeszłości” pozostają w każdym człowieku

Nie ważne kiedy i gdzie się rodzisz, bo wspomnienia ma każdy bez względu na pochodzenie. Różnica jest tylko taka, że jedni mają piękne, ciepłe wspomnienia, inni smutne – takie, o których chcą zapomnieć. Domy rodzinne, te wielopokoleniowe lub po prostu „babcine” kryją wiele tajemnic, a strych to już w ogóle kopalnia pełna skarbów. To właśnie tam można znaleźć przedwojenne, stare gazety, fragmenty serwisów kawowych, czy inne bibeloty. Laurki, zdjęcia, stare pluszaki i książki… Oraz wspomnienia z dzieciństwa. Co jeszcze? Książki, których nie chcemy się pozbywać, bo były z nami zawsze, i które przynoszą najpiękniejsze wspomnienia. I to uczucie kiedy po raz setny; będąc już jednak dorosłą osobą chwytasz je w ręce. To tak jakby po wielu latach spotkać ukochanych przyjaciół z czasów kiedy było się dzieckiem. Babciny strych, to zapach naftaliny, kurzu i suszonych ziół – tego nie zapomina się nigdy. A jakie wspomnienia ukrywają w swoich sercach bohaterowie książki „Skrawki przeszłości” autorstwa Anny Sakowicz?

„Skrawki przeszłości” dwudziestolecia międzywojennego

Akcja sagi pod tytułem „Skrawki przeszłości” przypada na okres dwudziestolecia międzywojennego. Rodzinę Wilamowskich, o której losach opowiada saga poznajemy w momencie kiedy dotyka ich straszna tragedia. Czy istnieje coś gorszego niż śmierć dziecka? Nie sądzę… Rodzina Wilamowskich, to ród z tradycjami, który w życiu kieruje się przede wszystkim wartościami chrześcijańskimi.

Książka opowiada o życiu mieszkańców małego miasteczka Lidzbark leżącego na pograniczu zaborów rosyjskiego i pruskiego. Na pozór spokojna mieścina  potrafi jednak zaskoczyć swoich mieszkańców wielokrotnie informacjami, które wzbudzają emocje we wszystkich mieszkańcach. Zakazane romanse, kobieta znaleziona w rzece, czy pożar w jednej z kamienia. A to wszystko, to tylko niewielki ułamek tego, co jeszcze spotka mieszkańców wsi. To wszystko połączone ze sobą tworzy niezwykłą historię od której trudno się oderwać.

Wydawnictwo LUNA

skrawki przeszłości - okładka książki

Fabuła

Cała historia rozpoczyna się w czasach współczesnych, kiedy to umiera Franciszka Wilamowska. Śmierć seniorki rodu uświadamia młodszemu pokoleniu, że tak naprawdę nie znają przeszłości swojej rodziny. Wtedy właśnie postanawiają poskładać ze sobą „Skrawki przeszłości” i stworzyć z nich jeden obraz. Właśnie wtedy czytając przeniesiemy się do roku 1928. A co czeka tam na czytelników?

W marcową noc, do domu Wawrzyńca Wilamowskiego, lidzbarskiego krawca i jego żony trafia dziecko. Dzieje się to akurat wtedy, gdy Rozalia Wilamowska przysypia podczas karmienia i przydusza swoją córkę Nastkę. Dziecko niewiadomego pochodzenia przynosi posłaniec, który przekazuje tylko jedną wiadomość :to mała Wilamowska”. Kim jest dziecko? Kto jest jego matką? I czy Wawrzyniec Wilamowski zdradził swoją żonę? A może to jednak nie on, tylko jego syn ma nieślubne dziecko? Kim jest matka dziewczynki? Jeśli chodzi o kandydatki na matkę, to sprawa nie będzie łatwa do rozwikłania. „Skrawki przeszłości”, to setki pytań, na które nie ma łatwej, jednoznacznej odpowiedzi.

Anna Sakowicz zapewniła czytelnikom niesamowite emocje. Oprócz rodzinnego dramatu czytelnik odnajdzie tu szantaż, pierwsze zakochanie i tło polityczne powiązane nierozerwalnie z całą opowieścią.

Podsumowując

Wilamowscy, to na pierwszy rzut oka rodzina idealna. Jednak czy na pewno? Wystarczyła jedna chwila nieuwagi i zmęczenie żeby radość zamieniła się w rozpacz, a uśmiech w łzy. Pojawienie się obcego dziecka nie wiadomo tak naprawdę skąd wprowadziło do życia rodzinnego niesamowity zamęt. Nagle na światło dzienne zaczynają wyglądać z najciemniejszych zakamarków różne tajemnice.

Chociaż rzadko zdarza mi się sięgać po książki takie jak „Skrawki przeszłości”, to muszę przyznać, że nie żałuję poświęconego jej czasu. Ta powieść należy do tych, które niosą wraz ze swoją historią i ciężko ją odłożyć. Myślę, że „Skrawki przeszłości” były dla mnie miłą odmianą po całej serii dość ciężkich książek, bo thrillery do milutkich i przyjemnych nie należą 😉 Komu może się spodobać ta powieść? Zdecydowanie tym, którzy lubią sagi rodzinne i choć to obyczajówka z motywem historycznym, to utrzymuje napięcie na wysokim poziomie. Anna Sakowicz w interesujący dla czytelnika sposób połączyła ze sobą wiele wątków, nie „mieszając” przy tym zbytnio.

Autorka w swojej powieści przybliża czytelnikom tradycje chrześcijańskie, ale również tradycje Żydów, którzy mieszkali w Lidzbarku. Pomimo tego, że „Skrawki przeszłości” są głównie opowieścią o rodzinie Wilamowskich, to Anna Sakowicz idealnie wplotła w sagę tło historyczne. A jak wiadomo dwudziestolecie międzywojenne jest czasem dość znaczącym w polskiej historii. Warto też wspomnieć, że książka powstała również dzięki wspomnieniom rodziny pani Anny Sakowicz. Może właśnie dzięki temu ta historia tak bardzo chwyta za serce. Choć to książka inne niż te, które zazwyczaj czytam, to szczerze ją polecam 😊

„Wpatrywała się w jego ciemne jak noc oczy. Położyła dłoń na jego policzku, jakby próbowała zapamiętać kształt twarzy pod palcami.”

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
więzy krwi - zdjęcie

„Więzy krwi”

, , , 0

Błyskotliwy thriller, czyli „Więzy krwi”

To, że lubię thrillery, to jest bezsprzeczne, ale jeśli książka porusza dodatkowo ważne problemy, o których się nie mówi, to już w ogóle strzał w dziesiątkę. Taka jest właśnie najnowsza książka J. T. Ellison pod tytułem „Więzy krwi”. Życie nie zawsze jest łatwe i takie właśnie stworzone zostało dla głównej bohaterki powieści. Choroba, zazdrość, strach… Tego wszystkiego na pewno nie będzie brakowało, a wręcz przeciwnie; będzie tego aż nadto. A co będzie w tym wszystkim najgorsze? Że każdy będzie grał na swoją stronę. Czy słusznie? A może ucierpią przez to osoby, które nie są niczemu winne? Co z rodziną? To ona jest w życiu najważniejsza… A właściwie, to dla rodzica najważniejsze jest dziecko, bo to dla niego jest się w stanie zrobić dosłownie wszystko. Ellison zdaje sobie z tego doskonale sprawę i zapewne dlatego jest to głównym wątkiem w książce.

„Więzy krwi” z trudnymi tematami

Akcja książki na samym początku rozwija się niespiesznie, ale jak to bywa w takich książkach „Więzy krwi” nagle przyspieszają. I nie mam tu na myśli delikatnego rozpędu. Tu wszystko zaczyna dziać się tak szybko, że nie sposób oderwać się od czytania. A historia którą stworzyła autorka? Nie jest na pewno łatwa, a raczej przepełniona cierpieniem i bólem, które spowodowane są chorobą dziecka. Jeśli ma się dziecko, to ta historia porusza tym bardziej i ciężko o niej zapomnieć.

„Więzy krwi” pokazują retrospekcje… Powrót do dramatycznych wydarzeń jakie miały miejsce w przeszłości nie dają spokoju i szczerze mówiąc nie da się ich od razu ocenić w sposób jednoznaczny. J. T. Ellison dotknęła bardzo trudnych tematów, tematów, które niestety są jeszcze tabu i mało się o tym mówi. Co mam na myśli? Choroby psychiczne i samobójstwa. Dlatego tak ważne jest posłowie i zapewniam, że nie można go pomijać.

Wydawnictwo MUZA

więzy krwi - okładka książki

Fabuła

Mindy Wright miała tylko jedno marzenie, ale za to jakie… I nareszcie udało jej się je spełnić, bo zakwalifikowała się do kadry olimpijskiej. Mindy jest narciarką, a teraz ziścił się jej sen.  Czy młoda dziewczyna może chcieć od życia czegoś więcej? Mogłoby się wydawać, że nie. A jednak. Mindy ma tylko siedemnaście lat, a jej życie właśnie usuwa się spod nóg. Podczas zawodów doszło do nieszczęśliwego wypadku podczas którego Mindy nabawiła się kontuzji. To jednak nie jest jedyny problem z jakim przyjdzie się zmierzyć nastolatce.

Główna bohaterka tuż przed zaplanowaną operacją ortopedyczną przechodzi szereg szczegółowych badań. Niestety, ale okazuje się, że wyniki badań nie są takie jakich się spodziewała i jakich spodziewała się jej rodzina. U Mindy wykryto białaczkę; jej najbardziej agresywną formę. Jest jednak światełko w tunelu i choć świeci niezbyt jasno, to istnieje nadzieja, że dziewczyna przeżyje. Tą szansą jest przeszczep komórek macierzystych, ale żeby nie było aż tak łatwo, to najlepiej gdyby pochodziły od kogoś z kim młoda kobieta jest spokrewniona. Czy „Więzy krwi” ją uratują?

Życie potrafi spłatać człowiekowi figla i sprawia, że nawet z pozoru najłatwiejsze rozwiązania okazują się być tymi najtrudniejszymi. Ani matka, ani ciotka nie mogą zostać dawczyniami. Dlaczego? Ponieważ Mindy została adoptowana. I nikt nie rozumie w tej sytuacji dlaczego Lauren, czyli matka dziewczyny ukrywa wszelkie informacje dotyczące adopcji. Co tak naprawdę chce ukryć kobieta? Czy dopuściła się w przeszłości czegoś złego? Całe szczęście, że Mindy ma ciocię, która jest w stanie zrobić dla niej wszystko. Niestety Juliet narazi się tym nieświadomie na ogromne niebezpieczeństwo. Kto zagraża jej życiu? Czy to może ludzie związani z adopcją Mindy? I czy „Więzy krwi” zaszkodzą, czy pomogą?

Podsumowując

„Więzy krwi”, to książka, której ogromnym plusem jest fabuła. Oczywiście każda z wykreowanej przez autorkę postaci również zasługuje na plus, ale fabuła wygrywa. Wszystko jest doskonale przemyślane i choć miałam wrażenie, że wiem co się wydarzy, że jednak Ellison mnie zaskoczyła. Noooo, ale przecież o to w końcu chodzi, prawda? 😉 „Więzy krwi”, to świetny thriller psychologiczny, który zachwyca swoją wielowymiarowością i na każdy wątek można spojrzeć z więcej niż jednej perspektywy.

Ta książka nie daje wytchnienia nawet na sekundę, a akcja pod sam koniec gna w zatrważającym tempie. Jeśli ktoś szuka książki, która nie da nawet chwili na nudę, to „Więzy krwi” sprawdzą się w tym przypadku idealnie. Do mnie autorka trafia stylem w jakim pisze, a dzięki któremu czyta się szybko i łatwo choć tematyka do łatwych nie należy.

Ta historia jest po prostu dobra i choćbym chciała, to trudno mi znaleźć minusy. Chociaż nie, jeden mam 😉 Sam początek mógłby być odrobinę krótszy, bo miałam wrażenie, że się z lekka rozwleka. Jednak nie ma tego złego, bo dalsza część zamazała ten początkowy znak zapytania w mojej głowie” „czy warto czytać dalej?”.

Thriller psychologiczny z przesłaniem i trudną historią; chyba tak najkrócej mogę opisać „Więzy krwi” autorstwa J. T. Ellison. „Więzy krwi”, to książka, którą po prostu trzeba przeczytać!

„Okna są umieszczone wysoko, żeby nie dało się wyjrzeć i trochę pomarzyć, oglądać zachody i wschody słońca, świat, który istnieje gdzieś tam.”

 

 

 

 

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
daisy darker - zdjęcei

„Daisy Darker”

, , , 0

Pierwsze spotkanie z Alice Feeney, czyli „Daisy Darker”

Oddalona od lądu wyspa, a na niej budzący grozę gotycki dom. To właśnie tu rozpoczyna się historia, którą stworzyła w swojej najnowszej książce pod tytułem „Daisy Darker” jej autorka, czyli Alice Feeney. Ten dom przyprawia o dreszcze, a dzienne, niespodziewane rzeczy, które zaczynają się w nim dziać sprawiają, że czytając czuje się niemal grozę jaką serwuje autorka. Jestem pewna, że na podstawie tej książki mógłby powstać niezły film, oczywiście pod warunkiem, że Netflix by go nie zepsuł 😉

„Daisy Darker”, to moje pierwsze spotkanie w świecie książek z twórczością Alice Feeney. Wiem, że niektórym może się to wydawać co najmniej dziwne, bo przecież napisała bestseller pod tytułem „Czasami kłamię”… I, tak! Należę do tych osób, które jej nie przeczytały. Czy w związku z tym biję się w pierś? Nie!!! Bo to nie jest książka, którą chcę przeczytać. Nie mniej jednak po przeczytaniu „Daisy Darker” jestem pewna, że sięgnę po książki Feeney. Choć nadal pozostanę ignorantką i „Czasami kłamię” nie przeczytam.

„Daisy Darker” – główna bohaterka

Narratorką książki jest tytułowa „Daisy Darker”. Życie Daisy nie jest łatwe. Ta dziewczyna wie, że jej życie ma krótki okres „ważności”. Od zawsze zmaga się z chorobą, która jest nieuleczalna i sprawia, że większość czasu spędza w szpitalu na leczeniu. Daisy nie ma przyjaciół wśród rówieśników, a jedyna osoba, która jest jej przyjaciółką, to ukochana babcia. Z każdą kolejną przeczytaną stroną poznajemy smutne losy rodziny Darkerów, a retrospekcje idealnie w tym pomagają.

Rodzina Darkerów nie należy do tych, które są ze sobą związane wyjątkową więzią, a wręcz przeciwnie; ma się wrażenie, że oni po prostu wzajemnie siebie unikali. Minęło sporo czasu zanim pojawili się w tym samym miejscu, w dokładnie tym samym czasie. To osiemdziesiąte urodziny babci sprawiły, że cała rodzina spotyka się w jednym miejscu… W domu babci. W rodzinie istnieje wróżba, która mówi o tym, że babcia umrze w dniu swojego święta… „Świętująca” postanowiła odczytać testament, po czym udała się na spoczynek do swojej sypialni. Przepowiednia się spełniła… Jednak to dopiero początek tego co się jeszcze wydarzy.

Wydawnictwo W.A.B.

daisy darker - okładka książki

Fabuła

„Daisy Darker” jak co roku wraz z rodzicami udała się do Seaglass, gotyckiego, popadającego w ruinę domu po to żeby móc świętować urodziny swojej ukochanej babci. Nie są to byle jakie urodziny, bo osiemdziesiąte i zbiera się cała unikająca się rodzina. Wszyscy wiedzą o wróżbie, która mówi o tym, że świętująca babcia umrze w dniu swoich urodzin. Nadchodzi przypływ, który więzi wszystkich zgromadzonych na wyspie i odcina ich całkowicie od świata. W momencie kiedy zegar wybił północ babcia zostaje odnaleziona martwa. I jakby to nie zabrzmiało; zrobiła swoim bliskim psikusa. Dlaczego? Bo urodziła się i zmarła w Halloween.

Śmierć babci była dla niektórych szokiem mimo przepowiedni, w którą jedni wierzyli, drudzy zaś uznali za zabobony. Prawda jest jednak taka, że się spełniła, a wyścig z czasem dopiero teraz zaczął się na dobre. Jaki wyścig mam na myśli? Równo godzinę po śmierci babci kolejna osoba zostaje znaleziona martwa… Czy jest ktoś, komu zależy na tym żeby pozbyć się całej rodziny? Jeśli tak, to kto jest mordercą? A może to po prosu duchy zamieszkujące Seaglass postanowiły się zemścić?

Podsumowując

Niby to tylko jedna noc, a tajemnic tyle, że trudno je zliczyć. Każda z tych tajemnic ma znaczenie i zbliża do rozwiązania zagadki. To wszystko umiejscowione podczas burzowej nocy w niszczejącej, gotyckiej willi sprawia, że „Daisy Darker” czyta się z fascynacją. Klimat, który stworzyła Alice Feeney jest nie do podrobienia; chociaż muszę przyznać, że widać tu wyraźną inspirację Agathą Christie i jej „I nie było już nikogo” co mi absolutnie nie przeszkadzało.

Ogromnym plusem w przypadku książki „Daisy Darker” jest zastosowanie narracji w pierwszej osobie. Myślę, że to właśnie dzięki Daisy opowieść jest tak interesująca, bo sama jest osobą, której nudną nazwać nie można pod żadnym względem. Właśnie dzięki jej wspomnieniom czytelnik poznaje poszczególne osoby z jej rodziny. To właśnie Daisy odkrywa ich najmroczniejsze tajemnice. Jej spostrzeżenia i wnioski do jakich dochodzi są niezwykle szczere i myślę, że to dlatego, bo postanowiła odkryć to co najgorsze.

Alice Feeney zdecydowanie potrafi stworzyć świetny thriller, co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Mało tego! „Daisy Darker”, to bohaterka idealna. Co mam na myśli? Sposób w jaki prowadzi czytelnika poprzez historię, to mistrzostwo. Jedyne co może się nie wszystkim spodobać, to powolne budowanie fabuły, ale chyba właśnie dlatego ta historia tak wciąga. Tu można znaleźć wszystko! Jeśli ktoś szuka napięcia, to tu je znajdzie! Wstrząsająca historia? Mroczna przeszłość? Niedopowiedzenia? Żaden problem! Feeney zapewnia to wszystko nawet ze sporym zapasem 😉

Jeśli ktoś szuka połączenia Christie z Kingiem, to „Daisy Darker” nadaje się idealnie!

„Kłopot z niewinnymi kłamstewkami polega na tym, że czasami rozrastają się do mrocznych.”

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
koliber - zdjęcie książki

„Koliber”

, , 0

„Koliber” – bestseller, czy po prostu złudzenie?

Z twórczością Sandro Veronesiego spotkałam się po raz pierwszy. „Koliber” został okrzyknięty światowym bestsellerem, czy tak faktycznie jest? Ja kiedyś sięgając po taką książkę miałam wrażenie, że zadziałał na mnie efekt placebo i każdy „bestseller” był dla mnie świetny. Na całe szczęście dojrzałam czytelniczo do tego żeby odsiewać to co przereklamowane od tego, co naprawdę zasługuje na uwagę. Teraz kiedy widzę, że coś jest na szczycie czytelniczych list, to zaczynam się zastanawiać „dlaczego?”. „Koliber” posiada, to coś. Coś co pozwala szczerze powiedzieć: „nie zmarnowałam czasu”. Takich książek właśnie szukam 😊

Autor od samego początku zaciekawia historią i opisami miejsc. Żeby nie było tak cukierkowo, to muszę coś wytknąć 😉 Momentami przeskoki pomiędzy czasem sprawiają, że czytając można poczuć lekkie zagubienie, ale nie ma tego złego… Wszystko później pięknie się łączy dając całość historii. Jestem pewna, że bez tych retrospekcji opowieść mogłaby być zupełnie inna. Czy lepsza? Nie uważam tak, a wręcz przeciwnie. Mogłaby stracić sporo na swoim uroku.

Veronesi napisał książkę o przemijaniu, o tym jak życie bywa ulotne i trzeba z niego korzystać pełnymi garściami. Przemijanie jest nieuniknionym elementem życia każdego człowieka. Autor pokazuje śmierć w sposób, który może się wydawać zaskakujący, ale śmierć właśnie taka bywa. Zaskakuje w najmniej oczekiwanym momencie.

„Koliber” i jego bohaterki

Muszę przyznać, że dawno w żadnej powieści nie spotkałam tak świetnie wykreowanych postaci kobiecych. Sandro Veronesi przedstawił kobiety, które odchodząc chcą zrozumieć. A co? Swoje życie, które nie zawsze było takim, jakim chciały zęby było. Każda z nich przeżywa swoje osobiste dramaty. I żadna z nich nie potrafi odnaleźć się w sytuacji, w jakiej obecnie się znajduje. „Koliber” należy do takich książek, w których kiedy umiera któryś z bohaterów, to czytelnik zaczyna czuć jakąś pustkę pomimo tego, że wie, że ma do czynienia z bohaterami książki. Czy „Koliber”, to opowieść o kobietach, które cierpią? Czy raczej o mężczyznach, którzy zagubili się w tym świecie cierpienia?

Marco Carrera

Główny bohater powieści „Koliber”, czyli Marco Carrera wybrał swoją specjalizację lekarską zupełnie nieprzypadkowo. Marco zainspirował się bowiem Borisem Pasternakiem. Czy będzie to miało wpływ na jego życie? Oczywiście, że tak. Carrera został okulistą, ale nie byle jakim bowiem mężczyzna kryje niejedną tajemnicę i popełnił w życiu zdecydowanie więcej niż jeden błąd.

Czy w życiu człowieka są same przypadki, które nim rządzą? Każda osoba, która staje na naszej drodze wnosi coś do niego. Niektórzy zostają na dłużej, inni zaś tylko na krótką chwilę, która tak naprawdę może znaczyć więcej niż cała reszta. Chyba w życiu codziennym żaden człowiek nie zwraca na to uwagi. A wystarczy jeden gest, jedno słowo, by wszystko się zmieniło. Zdarza się, że to nie ktoś, a właśnie my zostawiamy ślad, jakąś rysę w życiu drugiej osoby. Marco pomimo przypadku pozostał osobą, która miała w sobie ogromne pokłady pokory i umiejętność panowania nad swoimi emocjami. Marco, to postać, która przedstawia czytelnikom całe swoje życie; od narodzin aż po śmierć… A jego historię Sandro  Veronesi przedstawił za pomocą rozmów telefonicznych, listów oraz opowiadań, które momentami wzruszają i poruszają.

Książnica

koliber - okładka książki

Książka o śmierci

„Koliber” jest opowieścią o tym, co sprawia, że rodzina gubi swoją bliskość, ale daje też nadzieję. Pokazuje, że bezpieczeństwo, które zostało utracone można odzyskać, i że o relacje, które są ważne trzeba walczyć. A może po prostu o nie dbać? Tak żeby nie było potrzeby walki o nie. Marco nie ma w życiu łatwo. Jego rodzina, to z definicji same kłótnie i problemy. Co jest tego przyczyną? Milczenie? A może po prostu poczucie bezradności. Bohater, który dorasta stara się jak najlepiej wspierać swoją siostrę. A co z jego żoną w późniejszym życiu? Czy zabrakło mu wiary i siły żeby ją również wspierać? Może to dzieciństwo i okres dorastania odebrały mu tą wiarę? W tle pojawia się również gorący romans, który okaże się być tylko i wyłącznie cielesnym spełnieniem i nie będzie w nim miejsca na miłość. Ale czy romans powinien łączyć się z miłością? Jakie zdanie ma na ten temat autor? „Koliber”, to nie jest jednoznaczna książka.

Podsumowując

„Koliber” jest książką, która pokazuje jak ważne są małe rzeczy w życiu człowieka. Te małe rzeczy dodają sił w drodze, która niekiedy nie jest usłana różami. To opowieść o tym jak znaleźć wolę życia nawet wtedy, kiedy pozornie brakuje już nadziei. Veronesi pokazuje miłość niemożliwą, czyli taką, która nigdy się nie spełni, a zostanie z człowiekiem aż do końca. To książka o tym, że w życiu nic nie dzieje się przypadkiem, nic się nie powtórzy i nie będzie możliwości powrotu do tego co było kiedyś.

Mam wrażenie, że „Koliber” jest książką, która aż ocieka smutkiem, ukazuje jak kruchy jest człowiek, jak łatwo go zranić. Z drugiej jednak strony, to właśnie ta przepełniona smutkiem opowieść daje nadzieję na to, że może być lepiej. To nie jest łatwa książka i momentami czyta się ją trudno, ale naprawdę warto! Samo zakończenie wyciska łzy i nie pozwoli o sobie zapomnieć. „Koliber” skłania do refleksji nad swoim życiem i pokazuje, że trzeba dbać nawet o te najmniejsze rzeczy. Czy według mnie książka zasługuje na miano bestsellera? Jak najbardziej!

Książki o przemijaniu nie należą do łatwych, ale ukazują prawdę, która dotyczy każdej i każdego z nas.

„A zatem wiesz, że to opis naszej miłości, że mnie nigdy nie ma tam, gdzie jesteś ty, a ciebie nie ma nigdy tam, gdzie ja jestem?”.

 

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
paranoja - zdjęcie

„Paranoja”

, , , 0

Lisa Jackson „Paranoja”

„Paranoja”, to moje pierwsze spotkanie czytelnicze z Lisą Jackson, która jest autorką owej książki. Czy udane? Myślę, że tak i wiem, że muszę odrobić zaległości, które się nazbierały w jej twórczości. Jednak jeśli mam być szczera, to książka nie jest jakaś wybitna i z pewnością czytałam znacznie lepsze. To jednak nie zmienia faktu, że pokładam nadzieję w Lisie Jackson i może poprzednia thrillery bardziej przypadną mi do gustu, stąd pomysł na przeczytanie ich. „Paranoja”, to thriller psychologiczny i w takim właśnie gatunku lubuje się autorka książki.

Smutna „Paranoja”

Książka jest opowieścią o przypadku i nieświadomości. „Paranoja”, to opowieść o dziewczynie, która w nieświadomy sposób dopuściła się morderstwa. Jednak, czy da się popełnić taką zbrodnię całkowicie nieświadomie? A jeśli tak, to czy da się z tym spokojnie żyć? Pewnie nie, a już na pewno nie da się żyć spokojnie kiedy świat ciągle o tym przypomina. Miasteczko Edgewater nigdy nie zapomniało co wydarzyło się dwadzieścia lat wcześniej. Ludzie są bezwzględni. A Rachel? Ona już do końca swojego życia nie pogodzi się z tym do czego doszło. A nawet gdyby jej się udało, to mieszkańcy miasteczka od razu przybędą i przypomną co się stało.

Wydawnictwo Skarpa Warszawska

paranoja - okładka książki

Fabuła

„Paranoja” jest najnowszą książką napisaną przez Lisę Jackson. Historia rozpoczyna się dwadzieścia lat temu w małym miasteczku Edgewater, gdzie każdy zna każdego. A jak wiadomo małe społeczności, to wielkie plotki i pamięć jakiej można pozazdrościć. W Edgewater doszło do ogromnej tragedii. W najlepsze trwa szalona zabawa nastolatków, której finał okazuje się być tragiczny w skutkach. Ginie jeden z chłopaków, Luke. O śmierć nastolatka została oskarżona jego przyrodnia siostra Rachel. Chociaż dziewczyna została oczyszczona z zarzutów, to są osoby, które szczerze wątpią w jej niewinność.

Po dwudziestu latach od śmierci Luka, dokładnie w samą rocznicę dochodzi do kolejnych morderstw. Czy mają coś wspólnego z tragedią sprzed lat? Co więcej osobami, które giną nie są przypadkowi ludzie. Rachel wpada w panikę, boi się, że zaczyna wariować i dopada ją jakaś „Paranoja”. Kobieta ma wrażenie, że nawet, gdy jest sama, to ktoś z ukrycia ją obserwuje.  Poczucie winy, który towarzyszy jej od śmierci Luka nie opuszcza jej nawet na ułamek sekundy. Przez nieopuszczające ją poczucie winy rozpadło się jej małżeństwo, a z dziećmi, które dorastają problemy są coraz większe.

Główna bohaterka pomimo, że ma poczucie winy, to cały czas w jej głowie krąży myśl, że wtedy, te dwadzieścia lat temu ktoś podmienił w broni nabój na prawdziwy. Dlaczego to zrobił? I czy za teraźniejszymi morderstwami stoi ta sama osoba?

Podsumowując

Co kryje w sobie „Paranoja”, najnowsza książka Lisy Jackson? Mroczną przeszłość, tajemnice i zgniliznę małego miasteczka. Zbrodnia, która zniszczyła życie młodej dziewczynie ciągnie się za nią przez lata. Dokładnie w rocznicę, dwadzieścia lat później, właśnie wtedy kiedy zbliża się szkolny zjazd absolwentów niebezpieczeństwo jest wszędzie. To już nie jest ukryte w mroku, czające się zło. Ona wręcz wdziera się na ulice miasteczka Edgewater i sieje zniszczenie o jakim nikt dotąd w tym miasteczku nie słyszał.

„Paranoja”, to typowy thriller psychologiczny. I choć lubię takie, to tutaj miałam pewien dysonans. Z jednej strony bohaterowie dobrze wykreowania, z drugiej natomiast sama Rachel momentami mnie irytowała. Na plus jest to, że rozdziały są w miarę krótkie, a historię odkrywamy wraz z konkretnym bohaterem.

Czy „Paranoja”, to książka, którą warto przeczytać? Tak! Czy jest świetna i nie do odłożenia? Nie! Znam lepsze pozycje czytelnicze. Jednak zachęcam, bo jak wiadomo ilu czytelników, tyle gustów. Nie piszę, że książka jest zła, bo absolutnie do złych nie należy. Spodziewałam się po prostu czegoś więcej. Przy tej książce stwierdzenie: „jeszcze tylko jeden rozdział” u mnie nie zagrało. Jednak tak jak już pisałam, na pewno wrócę do książek Lisy Jackson choćby po to żeby sprawdzić, czy to potknięcie, czy po prostu autorka ma taki styl pisania.

Pomimo tego, że u mnie książka dostanie tylko 6/10, to ją polecam, chociażby po to żeby zobaczyć jak łatwo wpaść w błędne koło i jak łatwo człowieka potrafi dopaść „Paranoja”. A wiedzieć trzeba, że to bardzo niebezpieczna sprawa. Z resztą mi może się coś nie podobać, a ktoś powie, że nie czytał lepszej książki. Dlatego ja od siebie napiszę tylko, że nie namawiam, ale zachęcam, bo może to ja mam zły gust czytelniczy 😉

„Od stania na palcach zaczęły ją boleć nogi, więc stanęła normalnie i próbowała nacisnąć klamkę, by otworzyć drzwi.”

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
szachownica - zdjęcie książki

„Szachownica”

, , , 0

„Szachownica”, czyli co tym razem serwuje czytelnikom Leszek Herman?

Jestem zdecydowanie miłośniczką napięcia, mroku i tajemnicy jeśli chodzi o książki, stąd królują u mnie thrillery i kryminały. Gdzieś tam pomiędzy nimi czają się również horrory. Do którego gatunku zalicza się najnowsza powieść Leszka Hermana pod tytułem „Szachownica”? To kryminał, ale nie byle jaki, bo autor połączył go z przygodówką. A co z tego wyszło? Według mnie książka idealna, którą chce się czytać i nie przestawać. Ja sama zarwałam przy tym kilka nocy 😉Z resztą każda z książek tego autora, która należy do serii Sedinum mnie wręcz porwała. Już przy recenzowaniu poprzednich części, czyli „Zbawiciel” i  „Krzyż Pański” byłam pod wielkim wrażeniem twórczości autora i zdania nie zmieniłam. „Szachownica” łączy ze sobą wszystko co najlepsze.

„Szachownica” – Nowy Jork? Dlaczego nie?!

„Krzyż Pański” zapewnił czytelnikom wycieczkę do Londynu i na Litwę. Gdzie nas zabiera w takim razie „Szachownica”? Nigdzie indziej jak do Nowego Jorku! Tak, właśnie tam. Ale nie tylko. Miłośnicy Wirginii również znajdą coś dla siebie 😉Karen wraz z Patrykiem będą bowiem przemierzać jej tajemnicze, mroczne lasy. A skąd w ogóle pomysł na tą szaloną podróż poprzez mroczne lasy Wirginii i Karoliny Północnej? Wszystkiemu „winna” jest szkatuła, która została wystawiona na licytację. Niby nic specjalnego, ale… Istnieje plotka, która mówi, że owa szkatuła należała niegdyś do łowcy wampirów. Już jest ciekawie… A przedmiot trafił do USA aż ze Szczecina.

Wydawnictwo MUZA

szachownica - okładka książki

Fabuła

Informacja o tym, że tajemnicza szkatuła pochodzi z Polski sprawiła, że Karen zapragnęła ją mieć. W związku z tym postanowiła, że weźmie udział w licytacji i wygra choćby nie wiem co. Oczywiście wygrywa, bo jakby mogło być inaczej, ale jednocześnie pakuje się w niemałe kłopoty. Jest ktoś, komu na szkatule zależy bardziej niż Karen. A może to nie o samą szkatułę chodzi, a o jej zawartość? Dopiero teraz rozpocznie się prawdziwa przygoda, a Karen wraz z Patrykiem niejednokrotnie zaryzykują swoje własne życia. Po co? Wszystko po to żeby zaznać przygody i rozwiązać zagadkę tajemniczej szkatuły.

Karen wraz ze swoim chłopakiem Patrykiem działają jak magnes i przyciągają do siebie wszelkie kłopoty. Tym razem po wylicytowaniu szachownicy ich „urlop” zmienia się w szaleńczą gonitwę, a raczej ucieczkę przed tymi, którzy również marzą o szkatule. Ucieczka przed bandytami? To jeszcze nic! 😉

„Szachownica”, to książka, w której czytelnik „odwiedza” również przeszłość i przenosi się do pomorskiego zamku wprost do roku 1892, w którym to trwają przygotowania do wielkiego balu. Czy bal się odbędzie? To nie takie oczywiste, bo przygotowania zostają przerwane kiedy dochodzi do kradzieży klejnotów. Jednak to nie był główny powód. Głównym powodem są zabójstwa, do których dochodzi, a jedna z ofiar ma na szyi tajemnicze ukąszenia. Wszyscy podejrzewają, że sprawcą jest wampir grasujący w okolicy. Czy historia z wampirem okaże się prawdą, czy może komuś zależało na tym żeby luzie w to uwierzyli? Na myśl w tym momencie przychodzi jedno ważne pytanie: co wspólnego z historią wampira, sprzed dwustu lat ma tajemnicza szkatuła, na której wygrawerowana została „Szachownica”?

Podsumowując

Każdy, podkreślam KAŻDY kto lubi thrillery lub kryminały połączone z przygodówką i wątkiem historycznym powinien znać książkę „Szachownica”. A cały wątek historyczny pomaga zrozumieć Anna, która jest babcią Karen. Jeśli ktoś czytał poprzednie części, to z pewnością ją zna 😉 To właśnie za sprawą Anny czytelnik dowie się kto kim był jeśli chodzi o fragmenty retrospekcyjne.

Te części książki, które umiejscowione są w przeszłości opowiadają o czymś więcej niż tylko o przygotowaniach do balu. Intrygi, zdrady, romanse, to czymś, czym wręcz ociekają strony „z 1892 roku”. No i wampiry! Choć zaznaczę, że nie ma tu niestety Damona z Pamiętników Wampirów 😉 ale mimo wszystko grasujący wampir jest znaczącą częścią powieści.

Co dla mnie jest ważne, rozdziały w płynny sposób się ze sobą przeplatają. Czasem kończą się w tak istotnym momencie, że wręcz przeklinałam autora 😉Oczywiście to mówi samo przez siebie. Tą książkę po prostu trzeba przeczytać. Co więcej?! Autor czerpał swoją inspirację z wydarzeń, które rzeczywiście miały miejsce. Oczywiście nie wszystkie, ale jednak spora część i mam tu na myśli fragmenty z przeszłości, ale łącząc z nimi fikcję stworzył książkę, którą chce się czytać i nie chce odkładać.

Żeby się przekonać jakie przygody czekają na Karen i Patryka najlepiej samemu chwycić za książkę i udać się wraz z nimi w tą niesamowitą podróż. Zapewniam, że „Szachownica” nie da o sobie zapomnieć!

„Zafascynowana, przeszła wzdłuż całego długiego pomieszczenia i dotarła do kolejnych drewnianych drzwi.”

 

 

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.
szum - zdjęcie książki

„Szum”

, , , , 0

„Szum”, czyli powrót do twórczości Sobczak    

Małgorzatę Oliwię Sobczak miałam okazję „poznać” już wcześniej przy okazji recenzowania powieści „Czerwień”. Od samego początku wpadłam po uszy; tej autorki nie da się nie lubić. Tym razem w moje ręce trafił thriller pod tajemniczym tytułem „Szum”. Czy jest tak szumny jak sam tytuł? Być może 😉 Ja twórczość tej autorki cenię za to, że tak łatwo przychodzi jej budowanie napięcia, a dzięki temu historia zdaje się wręcz płynąć. Już na samym początku można zauważyć jaki ogrom pracy autorka włożyła w to żeby książka była nieodkładalna. Mam wrażenie, że Małgorzata Oliwia Sobczak pomyślała o każdym, nawet najmniejszym szczególe – wygląd okładki, tytuł – wszystko ma znaczenie i wiąże się z przedstawioną historią.

„Szum” ma znaczenie

W tej książce każdy dźwięk ma znaczenie, a największy „Szum”. I choć muszę przyznać, że te onomatopeje na samym początku działały na mnie jak czerwona płachta na byka, to z czasem przestały mi w ogóle przeszkadzać. A nawet więcej! Stały się wręcz niezbędnym elementem historii, którą zręcznie utkała autorka. Ten niemal słyszalny „Szum” przywodzi na myśl szelest jesiennych liści, co pewnie również jest celowe. Dlaczego? Ponieważ akcja samej książki dzieje się późną, listopadową jesienią. Czy „Szum”, to idealna, mroczna historia na jesienny wieczór? Zdecydowanie tak!

Wydawnictwo W.A.B.

szum - okładka książki

Fabuła

Czasem każdy z nas chciałby cofnąć czas i wrócić do szkoły średniej, kiedy miało się te naście lat. Teraz z biegiem lat niektóre z ówczesnych problemów wydają się być błahe i wręcz śmieszne. A wtedy? Rozgrywały się największe dramaty i myślało się, że już gorzej w życiu być nie może, a później przyszło ono… Dorosłe życie. Czasy nastoletnie, to sentyment. Chociaż przyznam, że to okres burzliwy, bo to wtedy były pierwsze prawdziwe miłości, rozczarowania. A rodzice? Często nie zdawali sobie sprawy z burzy emocjonalnej jaka ma miejsce gdzieś wewnątrz ich dziecka. I ten nacisk… Bo przecież nie można uczyć się gorzej niż X. Ale nikt nie potrafi być bardziej okrutny niż rówieśnicy, prawda? Ich dogryzania, śmiechu, krytyki nie zapomina się nigdy.

„Szum” w magiczny sposób zabiera czytelników do trójmiejskich miejsc, do roku 1992. To właśnie wtedy spotykamy nastoletnią Adriannę Milewską, która rozpoczyna niewinny flirt z nieznanym sobie mężczyzną. A tym co umożliwia kontakt jest CB radio. Dziewczyna zostaje zamordowana tuż obok swojego domu. Czy mężczyzna, z którym rozmawiała ma coś wspólnego z jej morderstwem? A może winnym okaże się ktoś, kogo nikt nigdy nie podejrzewał? W tym momencie akcja przenosi się do czasów współczesnych.  Historia, która spotkała Adriannę Milewską nie daje spokoju Alicji Grabowskiej, która jest dziennikarką. Co łączy ją z historią sprzed lat? Alicja jako dziecko była świadkiem rozpaczy w jaką wpadła matka Ady.

Minęło wiele lat i ginie kolejna nastolatka. Tym razem okazuje się, że zaginioną jest córka znanego polityka – Liwia Dembska. Mogłoby się wydawać, że te sprawy nie mają ze sobą nic wspólnego poza tym, że ofiarami są nastolatki. Przecież minęło już tyle lat, a w związku z tym łączenie tych dwóch wydarzeń może się wydawać bez sensu. Ale czy na pewno tak jest? Alicji Grabowskiej obydwie sprawy nie dają nawet na moment spokoju, ona jest wręcz pewna tego, że żaden przypadek nie miała miejsca.

Z każdą kolejną poszlaką dziennikarka jest bardziej pewna swoich racji. Co się z tym wiąże? Współpraca z Oskarem… Oskar Korda i Alicja Grabowska mają za sobą emocjonalną „przeszłość”, ale odkładają na bok swoje nadal niewygasłe emocje i zaczynają współpracę. Co odkryją? Czy uda im się rozwikłać zagadkę zaginięcia Liwii Dembskiej? A może pójdą jeszcze dalej i odkryją co tak naprawdę łączy dwie sprawy?

Podsumowując

Uwielbiam takie książki, w których już sam początek jest na tyle mocny żeby zaciekawić. „Szum”, to mieszanka wybuchowa. Co tym razem zaserwowała czytelnikom Małgorzata Oliwia Sobczak? Nierozwikłaną zagadkę sprzed lat, mroczne tajemnice, powiązania i ciemny światek trójmiejskiej władzy. Wiadomo, że po pierwsze liczy się historia, która trzyma w napięciu. Tutaj jednak poruszane są również trudne tematy związane z dojrzewaniem. Po pierwsze kompleksy i brak akceptacji swojego ciała. A po drugie szukanie kogoś, kto te kompleksy zaakceptuje i nie ważne, że ta znajomość może okazać się czymś innym niż to na co wyglądała.

Pomimo tego, że fabuła jest wielowątkowa, są retrospekcje, to łatwo ją przyswoić. Sobczak stworzyła swoją historię na podstawie dawnych zaginięć co dodaje dodatkowego „smaczku”. Kiedy skończyłam czytać, to szczerze mówiąc byłam zdziwiona, że to już. „Szum” jest książką, która nie daje się odłożyć, a tuż po jej przeczytaniu chce się poznać kolejną zagadkę, którą rozwiążą Alicja i Oskar.

„Cicho mruknął i uważnie patrzył na zbliżającą się postać.”

 

 

 

 

 

Podobał Ci się wpis? udostępnij go innym.

Load More